Jesteśmy społecznością, która kocha książki

OH

*

"I znowu od dotknięcia tej skóry, tyle razy dotykane i całowanej, a wiecznie nowej, niepojętej, niezgłębionej, przeszedł go tajemniczy dreszcz. <<Nigdy nie pokonam jej>> - pomyślał z rozpaczą. A do tego ten błękit skośnych oczu. <<Tak - w tym jest jej siła, że oddzielnie nie istnieją te rzeczy: to coś w jej skórze i piękne oczy, i głos, i zapach - to wszystko jest jednym, jak obrazy, dźwięki i znaczenia słów w dobrym wierszu są jednością, nową poetycką jakością - nowo złożona jakość zmysłowego uroku - nie do przezwyciężenia. Taka rzecz zdarza się chyba niezmiernie rzadko: najwyższe szczęście i najgorsza klęska. To jest prawdziwa miłość!"

*

"Co za dziwny zbieg okoliczności! Jakże świetnie czasem komponuje się życie! Niekiedy ludzie raz związani kręcą się w zamkniętym kółku, mało dopuszczając do swego izolowanego systemu nowych ważnych osobistości. Zmieniają się satelici, ale planety główne obracają się ciągle dookoła tajemniczego środka ciężkości całego układu"

OH

*

"I znowu od dotknięcia tej skóry, tyle razy dotykane i całowanej, a wiecznie nowej, niepojętej, niezgłębionej, przeszedł go tajemniczy dreszcz. <<Nigdy nie pokonam jej>> - pomyślał z rozpaczą. A do tego ten błękit skośnych oczu. <<Tak - w tym jest jej siła, że oddzielnie nie istnieją te rzeczy: to coś w jej skórze i piękne oczy, i głos, i zapach - to wszystko jest...

pierwszy Hrabal za płoty. język, styl - woo! żywa opowieść, magiczna; trochę praskiej uliczki. gwarno, zabawnie/ludycznie, śmiech przez łzy, szybkie wstawanie z kolan, a obok jakoś ciągle ciągnie się życie.

gorsetu - brak. cytatów - brak. jakby nie z mojej półki.

pierwszy Hrabal za płoty. język, styl - woo! żywa opowieść, magiczna; trochę praskiej uliczki. gwarno, zabawnie/ludycznie, śmiech przez łzy, szybkie wstawanie z kolan, a obok jakoś ciągle ciągnie się życie.

gorsetu - brak. cytatów - brak. jakby nie z mojej półki.

kobiety Ibsena są. eh! Hedda Gabler, teraz Nora. głupio mówić, ale cóż, uwielbiam je.

*

"Pani Linde: Trzeba żyć, panie doktorze.

Rank: Tak, to powszechny pogląd.

Nora: Pan także, doktorze, chciałby jeszcze żyć.

Rank: Oczywiście. Mimo złego samopoczucia chciałbym się jeszcze dręczyć możliwie najdłużej. Wszyscy moi pacjenci pragną tego samego. Podobnie z resztą rzecz się ma z kalekami moralnymi. (...)"

kobiety Ibsena są. eh! Hedda Gabler, teraz Nora. głupio mówić, ale cóż, uwielbiam je.

*

"Pani Linde: Trzeba żyć, panie doktorze.

Rank: Tak, to powszechny pogląd.

Nora: Pan także, doktorze, chciałby jeszcze żyć.

Rank: Oczywiście. Mimo złego samopoczucia chciałbym się jeszcze dręczyć możliwie najdłużej. Wszyscy moi pacjenci pragną tego samego. Podobnie z resztą rzecz...

przeczytane dla Romana. film - obłędny; do dziś pamiętam rolę Emmanuelle Seigner. a książka? straciła na aktualności, choć w swoim czasie musiała być, najmniej, 'mocna'.

*

- Czy miłościwa pani kocha malarza?
Spojrzała na mnie jakby zdziwiona, jednak bez gniewu, a nawet uśmiechnęła się.
- Sympatyzuję z nim. (...)

przeczytane dla Romana. film - obłędny; do dziś pamiętam rolę Emmanuelle Seigner. a książka? straciła na aktualności, choć w swoim czasie musiała być, najmniej, 'mocna'.

*

- Czy miłościwa pani kocha malarza?
Spojrzała na mnie jakby zdziwiona, jednak bez gniewu, a nawet uśmiechnęła się.
- Sympatyzuję z nim. (...)

znam tego człowieka.

*

"Pewna pani, (...) miała dość dobrego smaku, żeby umrzeć młodo. Jakież od razu miejsce w moim sercu! A cóż dopiero jeśli chodzi o samobójstwo! Boże, co za rozkoszny rozgardiasz!
Telefon dzwoni, serce przepełnione, zdania z umysłu krótkie, ale ciężkie od niedomówień, poskramiany ból, a nawet, tak, nieco samooskarżenia!"

*

"Człowiek jest taki, drogi panie, ma dwie twarze: nie może kochać nie kochając siebie."

*

"Nudził się, tylko tyle, nudził się jak większość ludzi. Sam więc stworzył sobie życie pełne komplikacji i dramatów. Trzeba, żeby coś się stało, nawet niewola bez miłości, nawet wojna czy śmierć."

*

"Żyłem więc z dnia na dzień, nie znając innej ciągłości jak moje ja - ja - ja."

*

"Nie skarżyłem się nigdy, że zapominano o dacie moich urodzin; moja dyskrecja pod tym względem budziła zdumienie, w którym był odcień podziwu. Ale powód mojej bezinteresowności był jeszcze bardziej dyskretny: chciałem być zapomniany, bym mógł się użalać sobie samemu. (...) Kiedy dowiodłem już sobie, że jestem samotny, mogłem oddać się urokom męskiego smutku."

*

"Nie wiedziałem, że wolność nie jest nagrodą ani orderem, który fetuje się szampanem. Ani też podarkiem, pudełkiem łakoci, które dostarczają rozkoszy podniebieniu. Och, nie, na odwrót, to pańszczyzna, bieg wytrwały, samotny, bardzo wyczerpujący. Ani szampana, ani przyjaciół, którzy podnoszą kieliszek i patrzą na ciebie z czułością. (...) Dlatego wolność tak ciężko udźwignąć, zwłaszcza gdy cierpi się z powodu gorączki, gdy ma się troski lub nie kocha nikogo."

znam tego człowieka.

*

"Pewna pani, (...) miała dość dobrego smaku, żeby umrzeć młodo. Jakież od razu miejsce w moim sercu! A cóż dopiero jeśli chodzi o samobójstwo! Boże, co za rozkoszny rozgardiasz!
Telefon dzwoni, serce przepełnione, zdania z umysłu krótkie, ale ciężkie od niedomówień, poskramiany ból, a nawet, tak, nieco samooskarżenia!"

*

"Człowiek jest taki,...