Książka, która zaczyna się jak każda historia nieidealnej rodziny (czy takie istnieją?) z czasem przeistacza się we wciągający dramat z lekko kryminalnym zacięciem, zahacza o psychozę i tak wciąga emocjonalnie, że można przez wiele stron czuć galopujący puls w takt niezwykłego monologu głównej postaci. Och, jak wspaniale Autor gra na emocjach czytelnika. Polecam!

Książka, która zaczyna się jak każda historia nieidealnej rodziny (czy takie istnieją?) z czasem przeistacza się we wciągający dramat z lekko kryminalnym zacięciem, zahacza o psychozę i tak wciąga emocjonalnie, że można przez wiele stron czuć galopujący puls w takt niezwykłego monologu głównej postaci. Och, jak wspaniale Autor gra na emocjach czytelnika. Polecam!

"kiedy była porządną dziewczyną" Philip Roth
Kolejna książka, którą "połknęłam" w jeden wieczór (i 30min drugiego).
Cieszę się, że trafiłam na tego autora. Umie opowiadać historie. W książce "kiedy..." splata że sobą losy ludzi i ich korzenie, nie da się ich już rozpłatać. To też zapis rodzinnych sekretów, ciężaru winy, nienawiści i rozczarowania.
Smaczku dodaje atmosfera powojenna, amerykańska. Mistrzowskie dialogi, pełne emocji, soczyste sceny.
Dobra robota, panie Roth. Właśnie zyskał Pan fankę swojej prozy.

"kiedy była porządną dziewczyną" Philip Roth
Kolejna książka, którą "połknęłam" w jeden wieczór (i 30min drugiego).
Cieszę się, że trafiłam na tego autora. Umie opowiadać historie. W książce "kiedy..." splata że sobą losy ludzi i ich korzenie, nie da się ich już rozpłatać. To też zapis rodzinnych sekretów, ciężaru winy, nienawiści i rozczarowania.
Smaczku dodaje atmosfera...

Ciekawa obyczajowo - psychologiczna powieść osadzona w realiach drobnomieszczańskiego społeczeństwa amerykańskiego połowy XX w. Lektura skłania do rozważań na temat problemów młodych matek, które zmuszone są zrezygnować z młodzieńczych planów, by próbować zbudować rodzinę, u boku słabo znanego im wcześniej ojca dziecka. oraz powielania przez dzieci błędów swoich rodziców.
Polecam

Ciekawa obyczajowo - psychologiczna powieść osadzona w realiach drobnomieszczańskiego społeczeństwa amerykańskiego połowy XX w. Lektura skłania do rozważań na temat problemów młodych matek, które zmuszone są zrezygnować z młodzieńczych planów, by próbować zbudować rodzinę, u boku słabo znanego im wcześniej ojca dziecka. oraz powielania przez dzieci błędów swoich...

Jedyna książka Rotha, w której kobieta główną bohaterką. Zdecydowanie historie z męskim protagonistą Rothowi wyszły lepiej. Zarys postaci nie był na tyle pogłębiony, żeby ich działania wypadały w pełni wiarygodnie. Może nie porwała mnie też dlatego, że mocno odbiłam się od (archaicznego już teraz) tłumaczenia.

Jedyna książka Rotha, w której kobieta główną bohaterką. Zdecydowanie historie z męskim protagonistą Rothowi wyszły lepiej. Zarys postaci nie był na tyle pogłębiony, żeby ich działania wypadały w pełni wiarygodnie. Może nie porwała mnie też dlatego, że mocno odbiłam się od (archaicznego już teraz) tłumaczenia.

Sama przeciwko wszystkim. Sama przeciw sobie.

To nie jest opowieść o porządnej, miłej i grzecznej dziewczynie (a już na pewno nie opowieść o porządnym społeczeństwie). Na pierwszych kilkudziesięciu stronach nie dowiesz się jeszcze zbyt wiele na temat głównej bohaterki, gdyż są one raczej, zaryzykuję stwierdzenie, szkicem przekazywanej z pokolenia na pokolenie traumy, niczym wirus rujnującej funkcjonowanie systemu rodzinnego. Bieda i nieucywilizowanie, potem alkoholizm i współuzależnienie, a w końcu...

No właśnie. Z czym tak naprawdę zmaga się główna bohaterka książki, Lucy? Czy kiedykolwiek była porządna i czy cecha ta czyni ją lepszą od innych? Kto tu jest tak naprawdę wygranym i czy w ogóle tacy znajdują się na pokładzie tej powieści?

Sama przeciwko wszystkim. Sama przeciw sobie.

To nie jest opowieść o porządnej, miłej i grzecznej dziewczynie (a już na pewno nie opowieść o porządnym społeczeństwie). Na pierwszych kilkudziesięciu stronach nie dowiesz się jeszcze zbyt wiele na temat głównej bohaterki, gdyż są one raczej, zaryzykuję stwierdzenie, szkicem przekazywanej z pokolenia na pokolenie traumy,...

Książka przedstawia świat i konwenanse, a także to jak mocno pewne wybory kształtują kolejne zdarzenia w życiu. Moim zdaniem książką jest dobrze napisana, ale brakuj mi w niej dynamiki, zwrotów akcji.

Książka przedstawia świat i konwenanse, a także to jak mocno pewne wybory kształtują kolejne zdarzenia w życiu. Moim zdaniem książką jest dobrze napisana, ale brakuj mi w niej dynamiki, zwrotów akcji.

"Kiedy była porządną dziewczyną" to książka z czasów, do których odwołują się z sentymentem zwolennicy teorii wielkiego kryzysu męskości, zapatrzeni maślanymi oczami w podobizny Johna Wayne'a i Clinta Eastwooda, przekonani, że współczesność niesie śmierć tradycyjnym wartościom. Tymczasem ta powieść, właśnie z lat sześćdziesiątych, odmalowuje męskość w wiecznym i nieustającym kryzysie, męskość jako nieosiągalny mit; tradycyjne wartości zaś zdają się służyć tylko tym, którzy skłonni są je naginać do swoich potrzeb. Lucy, tytułowa nie-porządna dziewczyna i uosobienie szczerej wiary w klasyczny model rodziny, jako jedyna niezdolna przymknąć oka na łamanie zasad, jest więc skazana na melodramatyczne złe zakończenie. Niestety, Roth nie robi w "Kiedy była porządną dziewczyną" niczego wyjątkowego, choć uczynienie bohaterką kobiety jest, jak na niego, wyjściem ze strefy komfortu; choć to przyzwoita powieść obyczajowa, która niewiele straciła z wiekiem, daleko jej do najlepszych osiągnięć autora.

"Kiedy była porządną dziewczyną" to książka z czasów, do których odwołują się z sentymentem zwolennicy teorii wielkiego kryzysu męskości, zapatrzeni maślanymi oczami w podobizny Johna Wayne'a i Clinta Eastwooda, przekonani, że współczesność niesie śmierć tradycyjnym wartościom. Tymczasem ta powieść, właśnie z lat sześćdziesiątych, odmalowuje męskość w wiecznym i...

Będzie spoiler, więc jeśli nie czytałeś książki, to nie czytaj dalej. Serio.
Nie znam innych powieści tego autora, ale z przyjemnością po nie sięgnę. Bardzo ciekawa konstrukcja i sposób przedstawiania wydarzeń, tak, że do końca nie jestem pewna co się stało, a co działo się tylko w głowie głównej bohaterki. Przez większość czasu wierzyłam w to co czytam, współczułam Lucy, że miała ciężkie dzieciństwo, patologiczną rodzinę, że ciąża przeszkodziła w realizacji jej planów, że mąż taki niedojrzały i nieodpowiedzialny, a jego rodzina uprzedzona do Lucy. Aż nagle zwrot o 180 stopni i dopiero pod koniec książki zrozumiałam, jak łatwo dałam się podejść "zeznaniom" tylko jednej strony. Lucy biegająca "od drzwi do drzwi" z błaganiem o pomoc w odzyskaniu dziecka wszędzie trafia na mur. Czyżby więc cała historia to były tylko rojenia chorej osoby, która w swojej głowie idealizowała siebie a innym umniejszała, tworząc własną wersję świata i wydarzeń? Finałowa scena dziejąca się rzekomo w garażu Mullera, to wspaniały opis paranoi głównej bohaterki. Fakt znalezienia jej kilka dni później w zaspie może potwierdzać, że nie była w tym garażu, a działo sięto tylko w jej głowie, ale równie dobrze mogła tam być i wyjść. Tak samo druga ciąża: mogła być równie dobrze prawdą, jak i urojeniem, ale autor celowo pozostawia dwuznacznik: podczas badania zwłok nie stwierdzono ciąży, albo nie przeprowadzono badań w tym kierunku. Każdy może sobie sam zinterpretować to co przeczytał, ja skłaniam się do wersji z chorobą psychiczną i ucieczką do wyimaginowanej rzeczywistości na skutek traumatycznego dzieciństwa. Jedyne z czym mam problem, to ojciec Lucy: czy naprawdę był taki zły, czy to ona demonizowała jego zachowania? Nie umiem się zdecydować z którą wersją byłoby mi się łatwiej pogodzić. Komentarz dodaję tydzień po skończonej lekturze i ta historia nadal siedzi mi w głowie, co znaczy, że autor trafił mnie bez pudła.

Będzie spoiler, więc jeśli nie czytałeś książki, to nie czytaj dalej. Serio.
Nie znam innych powieści tego autora, ale z przyjemnością po nie sięgnę. Bardzo ciekawa konstrukcja i sposób przedstawiania wydarzeń, tak, że do końca nie jestem pewna co się stało, a co działo się tylko w głowie głównej bohaterki. Przez większość czasu wierzyłam w to co czytam, współczułam Lucy,...

Świetna książka, która trochę przeczy pogłoskom o mizoginii Rotha.

Świetna książka, która trochę przeczy pogłoskom o mizoginii Rotha.

Emocje z tej książki tak mocno wwiercają się w czytelnika, że czyta się ją z dużym przejęciem. Książka opisuje trudne losy młodych ludzi, ich problemy emocjonalne, przekonania w których funkcjonują, kompleksy, które ich niszczą. Warto ją potraktować także jako naukę z życia.

Emocje z tej książki tak mocno wwiercają się w czytelnika, że czyta się ją z dużym przejęciem. Książka opisuje trudne losy młodych ludzi, ich problemy emocjonalne, przekonania w których funkcjonują, kompleksy, które ich niszczą. Warto ją potraktować także jako naukę z życia.