Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak sam tytuł wskazuje, tym razem najistotniejszą rolę w tomie odegra Wichura. Czy w takim razie pozostali bohaterowie będą mieli coś do roboty?

Wichura dowiaduje się, że udało się uratować dzieciaka z siedziby Stowarzyszenia Potworów, więc postanawia wykorzystać w pełni swoją moc. W tym samym czasie bohaterowie na powierzchni ruszają na pomoc cywilom. Z kolei Saitama kontynuuje swoją wyprawę z Flashem.

Moc Wichury jest naprawdę szokująca. Jest to przepotężna postać, która z łatwością może dokonać wielkich zniszczeń. Byłem pod dużym wrażeniem i zacząłem doceniać do jakiego stopnia się hamuje. Bardziej jednak zainteresowała mnie krótka retrospekcja z przeszłości Wichury, która sugeruje coś bardzo niepokojącego.

Również trochę więcej można się dowiedzieć o Czarnolśniącym Superstopie. Zostaje opowiedziana jego geneza i okazuje się, że ma zaskakująco wiele wspólnego z Saitamą, a także z Garou. Przy tym nie jest bez skazy i ma swoje problemy.

Bardzo budujący jest motyw bohaterów na powierzchni. Udaje im się zrozumieć na czym polega prawdziwy heroizm i chociaż na chwilę przestają patrzeć na rankingi.
Nawet wątek Saitamy jest tu trochę mniej męczący niż ostatnio. Bardzo zabawnie wypadają jego interakcje z towarzyszącym mu potworem.

Trochę rozczarowała mnie motywacja antagonistki. Jest dosyć typowa jak na potwora i spodziewałem się czegoś bardziej oryginalnego.

Podobnie jak ostatnio nie mogę się przyczepić do rysunków. Sceny akcji są bardzo dynamiczne i spektakularne. W dalszym ciągu niektórzy mogą uznać, że bohaterki tutaj wyglądają zbyt ponętnie w czasie walki.

Tom jest o wiele lepszy niż poprzedni. Skupia się na akcji i nie wlecze się.

Jak sam tytuł wskazuje, tym razem najistotniejszą rolę w tomie odegra Wichura. Czy w takim razie pozostali bohaterowie będą mieli coś do roboty?

Wichura dowiaduje się, że udało się uratować dzieciaka z siedziby Stowarzyszenia Potworów, więc postanawia wykorzystać w pełni swoją moc. W tym samym czasie bohaterowie na powierzchni ruszają na pomoc cywilom. Z kolei Saitama...

W paru poprzednich tomach serii udało się pozbyć głównych przywódców Stowarzyszenia Potworów. Może to więc oznaczać koniec wojny. Jednakże w tym tomie zostaje wprowadzona kolejna postać na szczycie. Czy na takim etapie serii jest to dobry pomysł?

Superbohaterowie klasy S mają coraz większe trudności w walce z potworami. W tym samym czasie Wichura odkrywa tajemnicę na dnie podziemi Stowarzyszenia Potworów. Z kolei Saitama oraz Promienny Flash ruszają na wyprawę w poszukiwaniu szefa wszystkich potworów.

Podobało mi się, że nareszcie superbohaterowie klasy S zaczęli mieć pewne trudności. Do tej pory zbyt łatwo sobie radzili z przeciwnościami, a tutaj pokazane jest, że potwory stanowią nawet dla nich wyzwanie. Szczególnie w pamięć zapada starcie Cesarzątka z wodnym potworem, a także Czarnolśniącego Superstopa z Garou. Na tym tle zdecydowanie zbyt potężnie wypadają Bang i Bomb.

Odkrycie kolejnej osoby pociągającej za sznurki uważam za niepotrzebne. Jedynie przedłuża to wątek wojny i jest to już trochę męczące. Na dodatek nie stanowi to specjalnego wyzwania dla Wichury. Bardzo efektownie wypada jednak zapowiedź powrotu jednego z potężnych potworów.
Również niepotrzebny jest tu wątek Saitamy. Wynika on z pewnego nieporozumienia i wydaje się prowadzić donikąd.

Na plus moim zdaniem wypada krótki występ Kinga, a także zaskakująco pozytywne podsumowanie informacji o bohaterach klasy S.

Rysunki jak zawsze robią duże wrażenie. Poszczególne starcia są naprawdę spektakularne, a potwory wyglądają pomysłowo. Tym razem zarówno kobiety, jak i mężczyźni są tu rysowani w bardzo seksualny sposób.

Historia dodatkowa tym skupia się na administracji POSS-u i poszukiwaniach osoby nadającej się do nowego projektu. Niestety jest to bardzo nużąca i przegadana historia. Na dodatek puenta jest bardzo drętwa.

Niestety ładne rysunki i nowe wyzwania dla superbohaterów to dla mnie trochę za mało. Dosyć dłużył mi się ten tom.

W paru poprzednich tomach serii udało się pozbyć głównych przywódców Stowarzyszenia Potworów. Może to więc oznaczać koniec wojny. Jednakże w tym tomie zostaje wprowadzona kolejna postać na szczycie. Czy na takim etapie serii jest to dobry pomysł?

Superbohaterowie klasy S mają coraz większe trudności w walce z potworami. W tym samym czasie Wichura odkrywa tajemnicę na dnie...

V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów jaki odbył się w Warszawie w 1955 r. był wielkim wydarzeniem. Była to okazja do spotkania się Polaków z mieszkańcami krajów z całego świata. To właśnie to zdarzenie jest tematem komiksu Jacka Świdzińskiego. Czy tytuł zasłużenie dostał Paszport Polityki 2023?

Tom nie ma jednego bohatera. Pokazany jest cały przekrój mieszkańców Warszawy i przybyszów z zagranicy. Przypomina to trochę wiele filmów Barei, które PRL przedstawiały oczami różnych postaci. Tam jednak najczęściej była to krytyka ustroju ukryta pod warstwą komedii. Tutaj z kolei bardziej komediowe elementy jedynie się zdarzają.

Większa część albumu pokazuje dosyć cukierkowy obraz festiwalu. Osoby znające tamte czasy mogą zdawać sobie sprawę, że jest to dosyć nieszczera wizja świta i dostrzegą, że pewne zachowania są jedynie na pokaz. Niestety moim zdaniem autor za bardzo skupił się na tej sztuczności, przez co album szybko staje się nużący.

O wiele ciekawiej robi się kiedy na wierzch wychodzi cały brud i mrok. Pokazane zostaje, że dalej żywe są resentymenty, a nie wszyscy Polacy są przyjaźnie nastawieni do obcokrajowców. Okaże się, że w tle wesołej imprezy dzieją się ludzkie dramaty, niektóre bardzo jawnie przedstawione jak przeszłość pewnej murarki czy inne bardziej subtelne jak chociażby przewijający się gdzieś z boku wątek ojca czekającego na syna.

Rysunki Jacka świdzińskiego są bardzo specyficzne. Kreska jest bardzo prosta i nie ma tu zbyt wielu szczegółów. Niektóre postacie nie mają nawet twarzy. Niektóre strony składają się jedynie z kilku niewielkich pojedynczych kadrów, co ma zapewne imitować zdjęcia z imprezy. Podobało mi się, że czasami kreska stawała się bardziej szczegółowa i wyolbrzymiała cechy niektórych postaci albo nagle sprawiała, że bohaterowie wyglądali realistycznie.

Niestety nie trafił do mnie ten komiks. Duże wrażenie wywarła na mnie jego mroczna część, która była bardzo poruszająca. Gdyby jednak dać trochę mniej zamierzonej sztuczności, to byłby to w moich oczach lepszy tytuł.

V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów jaki odbył się w Warszawie w 1955 r. był wielkim wydarzeniem. Była to okazja do spotkania się Polaków z mieszkańcami krajów z całego świata. To właśnie to zdarzenie jest tematem komiksu Jacka Świdzińskiego. Czy tytuł zasłużenie dostał Paszport Polityki 2023?

Tom nie ma jednego bohatera. Pokazany jest cały przekrój mieszkańców...

Pierwszy tom historii sugerował typową komedię romantyczną. Liczyłem jednakże, że być może całość pójdzie w innym kierunku. Czy drugi tom to jakaś zmiana kierunku?

Paprika nawiązuję intymne relacje z Dillem, aby być lepiej przygotowana na związek z Za’atarem. Jednakże bohaterka zaczyna coś czuć do Dilla. Na dodatek część współpracowników dowiaduje się o ich relacji.

Poprzedni tomu pokazywał pewne tajemnice i liczyłem, że tutaj zostaną one rozwinięte w interesującą stroną. Okazały się one jednak czerwonymi śledziami i tak naprawdę nie ma tutaj specjalnie żadnego zwrotu akcji.

Liczyłem, że większa rola rodziców obojga bohaterów będzie tutaj istotna. Rzeczywiście, stanowią oni pewien motor napędowy dla fabuły i wpływają na decyzje Papriki. Szkoda jednak, że nie wrócił tutaj ojciec Papriki, żeby odnieść się do ujawnienia jego tajemnicy w poprzednim tomie.

Niestety na tym tle dosyć źle wypadają główni bohaterowie. Zachowują się bardzo naiwnie. Przez to szybko zrobili się dla mnie irytujący.

Podobnie jak ostatnio na plus wypadają rysunki. Można przymknąć oko na wszystkie niedokładności, jeśli zwróci się uwagę jak umiejętnie styl jest dostosowany do nastroju poszczególnych scen.

Niestety w dalszym ciągu jest to tylko komedia romantyczna z rozbudowanymi scenami erotycznymi. Jeśli ktoś nie lubi tego gatunku, to nie jest to pozycja dla niego. Moim zdaniem jednak warto czytać dla rysunków.

Pierwszy tom historii sugerował typową komedię romantyczną. Liczyłem jednakże, że być może całość pójdzie w innym kierunku. Czy drugi tom to jakaś zmiana kierunku?

Paprika nawiązuję intymne relacje z Dillem, aby być lepiej przygotowana na związek z Za’atarem. Jednakże bohaterka zaczyna coś czuć do Dilla. Na dodatek część współpracowników dowiaduje się o ich...

Mirka Andolfo znana jest ze swojej współpracy z DC Comics przy komiksach o Harley Quinn czy Wonder Woman. W Polsce ukazało się też parę jej autorskich tytułów. Parę lat temu dosyć rozczarowała mnie jej seria „Wbrew naturze”. Czy warto więc dać szansę serii „Sweet Paprika”?
Akcja dzieje się w fikcyjnym świecie zamieszkałym przez anioły i diabły. Tytułowa Paprika to diablica zajmująca ważne stanowisko w wielkiej firmie. Całe jej życie zajmuje praca i nie ma czasu na życie towarzyskie. Postanawia jednak to wreszcie zmienić.

Zarys fabuły bardzo przypomina typową komedię romantyczną. W trakcie lektury okazuje się, że odhaczane są tutaj najbardziej wyświechtane klisze, które czasami bawią, a czasami irytują. Podobnie jest z przerysowanymi bohaterami, których większości nie da się brać na poważnie.

Pewnym urozmaiceniem jest tu wprowadzenie elementów fantastycznych. Jednakże nie odgrywają one specjalnie istotnej roli w fabule. Jedynie parę razy jest wspominane, że Paprika stara się uciec od stereotypowego wizerunku grzesznej diablicy. Tak naprawdę są to jedynie dekoracje, których zamiana na bardziej realne niewiele by zmieniła.

Przy okazji „Wbrew naturze” trochę przeszkadzały mi niestaranne rysunki. Tutaj jednakże wszelkie deformacje i wyolbrzymienia pewnych cech bohaterów mają swoje uzasadnienie. W ten sposób podkreślane są emocje postaci, a także różne komediowe elementy bardziej wybrzmiewają.

W odróżnienie od „Wbrew naturze” tytuł ten nie ma wielkich ambicji. Jest to bardzo lekka komedia romantyczna ze wszystkimi zaletami i wadami tego gatunku. Być może jednak kolejne tomy zaserwują jakąś zmianę tonu.

Mirka Andolfo znana jest ze swojej współpracy z DC Comics przy komiksach o Harley Quinn czy Wonder Woman. W Polsce ukazało się też parę jej autorskich tytułów. Parę lat temu dosyć rozczarowała mnie jej seria „Wbrew naturze”. Czy warto więc dać szansę serii „Sweet Paprika”?
Akcja dzieje się w fikcyjnym świecie zamieszkałym przez anioły i diabły. Tytułowa Paprika to diablica...

W tej serii zazwyczaj chwaliłem historie podzielone na parę części. W tomie piętnastym to właśnie dwie kilkuczęściowe historie zajmują większość tomu. Czy przez to ten tom przypadł mi do gustu?

Tom rozpoczyna się dwuczęściową historią „Grupa przestępcza Ojejka”. W tej opowieści osadzonej poza główną linią fabularną Pamelka i Aralka są złodziejkami, a Jasio Groch i Picio są policjantami usiłującymi ich powstrzymać. Jest to bardzo obiecujący pomysł, ale niestety formuła szybko się wyczerpuje i końcówka była dla mnie męcząca.

Druga opowieść czyli ”Jadwiga, królowa kuchni” to typowa krótka historia o nowym wynalazku doktora Spadkowskiego. Tym razem jest to robogosposia, która ma pomagać doktorowi. Jest tu naprawdę zabawnie i mam nadzieję, że ten wątek będzie kiedyś kontynuowany. Podobało mi się, że nawet autor jest świadomy, że wygląd Jadzi to tak naprawdę autoplagiat.

Tom zamyka czteroczęściowa historia „Grand Prix Pingwinówka”, w której to sam autor organizuje wielki wyścig dla bohaterów serii. Jest to opowieść w stylu serialu animowanego „Zwariowane wyścigi” czyli bohaterowie muszą wykazać się pomysłowością, aby prześcignąć konkurenta i część zawodników przegrywa w absurdalny sposób. Trochę rozczarowało mnie zakończenie, które stanowi dosyć tani dowcip.

W ramach dodatków pojawiają się rankingi popularności postaci i wynalazków. Opisy poszczególnych elementów są bardzo skrótowe i czasami ich zapis jest dosyć niewygodny do czytania. Nie podobało mi się też, że pojawiają się tu elementy, które będą dopiero w następnych tomach.

Tym razem odbiłem się tylko od pierwszej opowieści. Dwie kolejne już mnie rozbawiły, chociaż zakończenie nie do końca dało radę.

W tej serii zazwyczaj chwaliłem historie podzielone na parę części. W tomie piętnastym to właśnie dwie kilkuczęściowe historie zajmują większość tomu. Czy przez to ten tom przypadł mi do gustu?

Tom rozpoczyna się dwuczęściową historią „Grupa przestępcza Ojejka”. W tej opowieści osadzonej poza główną linią fabularną Pamelka i Aralka są złodziejkami, a Jasio Groch i Picio są...

Początek kolejnego starcia z Sinister Six okazał się dosyć prostą historią. Jednakże postanowiono rozciągnąć tę opowieść na kolejne numery. Czy rzeczywiście jest tu tyle materiału, żeby zapełnić drugi polski zeszyt?

Spider-Man zostaje mocno poturbowany w wyniku walki z Sinister Six. Dostaje jednak cybernetyczne ulepszenia, które mają mu pomóc w dojściu do zdrowia, a z pomocą przychodzi Deathlock. W tym samym czasie Sinister Six planują wyprawę do innego wymiaru w celu kradzieży broni.

Dużo obiecywałem sobie po podróżach wymiarowych. Tutaj jednak nie zostaje pokazane zbyt wiele innego wymiaru i równie dobrze mógłby to być zwykły magazyn z bronią. Sama broń to też nie jest specjalnie nic ciekawego – są to głównie wielkie karabiny i zbroje upodabniające złoczyńców do stereotypowych postaci z komiksów superbohaterskich z lat 90.

Podobnie jak w poprzednim numerze jest tu zaskakująco dużo występów gościnnych. Solo odgrywa jednak mniejszą rolę niż się spodziewałem, ale istotny jest Deathlock, który aktywnie pomaga Pająkowi. Niestety w drugiej połowie tomu wciśnięto aż za dużo postaci z szerszego uniwersum Marvela, chociaż doceniam, że wykorzystano tak niszowego bohatera jak Sleepwalker. Miłym zaskoczeniem był też nowy członek Sinister Six stanowiący nawiązanie do jednego z klasycznych numerów serii „The Amazing Spider-Man”.

Niestety gorzej niż ostatnio wypadają wątki obyczajowe. Główny problem zostaje rozwiązany w banalny sposób, przez co wcześniejszy spór małżonków wydaje się nieważny. Za to ostatnia strona jest bardzo sympatyczna.

Podobnie jak ostatnio za rysunki odpowiada Erik Larsen. Są to jedne z jego lepszych prac. Radzi sobie zarówno ze spektakularnymi scenami akcji, jak i w spokojnych momentach.

Na łamach stron klubowych przedstawiona jest finałowa odsłona trylogii nieskończoności czyli „Infinity Crusade”. Miło, że po latach ten tytuł został wydany przez Egmont.

Niestety nie jest specjalnie pomysłowa czy oryginalna historia. Jest to głównie jedna wielka nawalanka, która w pewnym momencie może męczyć. Warto głównie przeczytać dla rysunków.

Początek kolejnego starcia z Sinister Six okazał się dosyć prostą historią. Jednakże postanowiono rozciągnąć tę opowieść na kolejne numery. Czy rzeczywiście jest tu tyle materiału, żeby zapełnić drugi polski zeszyt?

Spider-Man zostaje mocno poturbowany w wyniku walki z Sinister Six. Dostaje jednak cybernetyczne ulepszenia, które mają mu pomóc w dojściu do zdrowia, a z...

Na łamach komiksów TM-Semic Spider-Man miał poprzednio do czynienia z Sinister Six w numerze 1/93. Tam jednak było to trochę oszustwo i tak naprawdę pierwsze skrzypce grał doktor Octopus. Jak wypada powrót tego zespołu?

Dawni członkowie Sinister Six chcą zemścić się na doktorze Octopusie za to, że ten ich oszukał. Doktor Octopus jest jednak przygotowany na odwet swoich dawnych towarzyszy i postanawia to wykorzystać na własną korzyść. Pomiędzy złoczyńców trafia Spider-man.

Fabuła nie jest specjalnie skomplikowana – jedni złoczyńcy chcą pobić drugich, a pomiędzy nich trafia superbohater. W pewnym momencie dochodzi do pewnego zwrotu akcji, który jednak zamiast komplikować akcję bardzo ją upraszcza. Na dodatek nowy plan złoczyńców jest o wiele bardziej banalny niż to co było chociażby w numerze 1/93.

W tym numerze jest zaskakująco dużo występów gościnnych. Niestety nie wszystkie są potrzebne. Ghost Rider czy Hulk są tu zupełnie zbędni i jedynie spowalniają akcję. Istotny jest tak naprawdę udział Solo i Deathlocka, którzy odgrywają istotne role w następnym numerze.

Pozytywnie zaskoczyły mnie wątki obyczajowe. Pokazane są problemy małżeńskie Parkerów. Peter nie zgadza się z decyzjami zawodowymi swojej żony, chociaż te są istotne dla jej kariery. Mary Jane musi więc stanąć przed trudnym wyborem.

Za rysunki odpowiada tutaj Erik Larsen znany już z komiksów z tej serii. Muszę przyznać, że są to jedne z jego lepszych prac. Rysunki są bardzo dynamiczne, a poszczególne starcia bardzo spektakularne. Udaje mu się też dobrze oddać emocje bohaterów.

Na stronach klubowych poza listami i zapowiedziami kolejnych numerów jest też biografia doktora Octopusa. Jest to bardzo dobry pomysł biorąc pod uwagę istotną rolę tego złoczyńcy w tym numerze.

Ten numer to bardzo typowa historia superbohaterska i jeśli ktoś szuka czegoś więcej, to może się zawieść. Jednakże jeśli komuś wystarczy wartka akcja i niezłe rysunki, to warto się zapoznać.

Na łamach komiksów TM-Semic Spider-Man miał poprzednio do czynienia z Sinister Six w numerze 1/93. Tam jednak było to trochę oszustwo i tak naprawdę pierwsze skrzypce grał doktor Octopus. Jak wypada powrót tego zespołu?

Dawni członkowie Sinister Six chcą zemścić się na doktorze Octopusie za to, że ten ich oszukał. Doktor Octopus jest jednak przygotowany na odwet swoich...

Przy okazji poprzedniego tomu chwaliłem jedną bardziej oryginalną opowieść. W tomie czternastym są już dwie historie osadzone poza główną linią fabularną. Czy wpłyną one pozytywnie na ostateczną ocenę tomu?

Tom otwiera "Tuptusiowy Pingwinówek". Głównym wątkiem jest tu pościg za Aralką. Gag polega na tym, że liczba ścigających coraz bardziej zwiększa się. Niestety dowcip szybko robi się męczący, a puenta jest oczywista.

Następna opowieść czyli "Prehisteryjka" przedstawia prehistoryczne wersje bohaterów. Jest tu dużo humoru w stylu Flintstonów łącznie z pomysłowymi prehistorycznymi odpowiednikami współczesnych elementów. Wyszło bardzo zabawnie. Historia ta też jest dokładnej narysowane iż reszta tomu.

Druga alternatywna wersja to "Mjuzikal p.t. "Kapciuszek”" czyli Kopciuszek z postaciami z "Dr. Slumpa". Początkowo bawi dosyć nieoczekiwane obsadzenie ról. Jednakże historia kończy się w momencie, w którym robi się najciekawiej, na co nawet bohaterowie zwracają uwagę. Uważam też, że niepotrzebne są tu wstawki muzyczne - nie ma tu żadnej istniejącej melodii, przez co czytelnik czyta jedynie wierszyk. Niewykorzystany potencjał.

Z kolei "Dziab dziab chu chu" to kolejna niema opowieść w serii. Tutaj głównym motywem jest obsesja Aralki na punkcie przebijania kulistych przedmiotów patyczkami. Historyjka za pierwszym razem była dla mnie bardzo chaotyczna, ale za drugim razem doceniłem ją pomimo pewnej prostoty. Prawdopodobnie gdyby były w niej normalne dialogi, to szybko stałaby się irytująca.

Dwuczęściowa opowieść "Wielka Zawierucha" przywodzi na myśl film "Fantastyczna podróż" z 1966 r. Bohaterowie muszą zmniejszyć się do miniaturowych rozmiarów, aby wejść do wnętrza ciała panny Zawieruchy i uratować jej życie. Gra toczy się o zaskakująco dużą stawkę jak na tę serię. Szkoda więc, że nie udaje się zbyt długo utrzymać dramatyzmu i całość szybko zamienia się w typowy festiwal gagów. Dosyć irytujący był też dla mnie rosyjski żargon lekarza.

Ostatnia historia czyli "Czy jam jest silny jak wół?" to kolejne starcie Aralki z nową postacią. Tym razem jest to małomówny samuraj. Doceniam, że przynajmniej tym razem nie ośmieszono go zupełnie.

W ramach dodatków w tomie zamieszczony jest quiz na temat serii. Pytanie są pogrupowane według poziomu trudności. Niektóre są rzeczywiście bardzo szczegółowe.

Podobnie jak ostatni tym razem też najlepszym elementem jest historia osadzona poza główną linią fabularną. Na szczęście jest też trochę mniej powtarzalności niż ostatnio, więc stąd też ocena o jeden punkt wyższa.

Przy okazji poprzedniego tomu chwaliłem jedną bardziej oryginalną opowieść. W tomie czternastym są już dwie historie osadzone poza główną linią fabularną. Czy wpłyną one pozytywnie na ostateczną ocenę tomu?

Tom otwiera "Tuptusiowy Pingwinówek". Głównym wątkiem jest tu pościg za Aralką. Gag polega na tym, że liczba ścigających coraz bardziej zwiększa się. Niestety dowcip...

Często poszczególne historie w serii „Dr. Slump” mają całkiem niezły pomysł wyjściowy, ale brakuje sensownego rozwinięcia. Czy tom 13 też cierpi na tę przypadłość?

Tom otwiera historia „Diablica wcielona całkiem zakręcona”, w której debiutuje postać starszej siostry Diabełka. Najlepiej w tej opowieści wypada pewien niesmaczny dowcip, który jest jednak szokująco zabawny. Nowa bohaterka jest tutaj pretekstem do zawstydzenia doktora Spadkowskiego, co prowadzi do niezbyt pomysłowej puenty.

Bardziej oryginalna jest opowieść „Ło rany ni mo papiru” czyli osadzona poza główną linią fabularną historia o tym jak wieśniak Jerzy przypominający doktora Spadkowskiego udaje się na misję zakupu papieru toaletowego. Historia przypomina parodię baśni, co podkreślone jest przez narrację ciągnącą się cały czas. Fabuła nie jest zbyt oryginalna, ale różni się od innych opowieści z serii. Rysunki są tu bardziej dopracowane niż w reszcie tomu. Chyba najlepsza historia w tomie.

W „Wujek Kopiujek” powraca klasyczny motyw nowego wynalazku doktora Spadkowskiego. Tym razem doktor usiłuje znaleźć sposób, żeby się dosłownie rozdwoić. Niestety jest to bardzo schematyczna historia, która szybko nudzi.

Równie schematyczny okazuje się „Zasysacz ‘82”. Tym razem jest to motyw starcia Aralki z nową postacią. Jeśli ktoś pamięta pierwszą historię o Kwaskomanie, to jest to bardzo podobna opowieść, tyle że tym razem mniej pomysłowa.

Motyw nowych wynalazków zostaje też wykorzystany w „Jeśtem Juleciek”. Głównym wątkiem jest tu eliksir odmładzający, który doktor Spadkowski testuje na sobie. Jest tu trochę bardziej oryginalnie niż w innej historii z tego tomu, ale niestety bardzo interesujący pomysł nie zostaje w pełni wykorzystany.

Bardzo obiecująca była dwuczęściowa „Największa siema końca świata”, w której to bohaterowie muszą się zmierzyć z przybyszami z kosmosu. Zostaje tutaj zastosowany kontrast graficznym – przybysze z kosmosu są narysowani w realistyczny sposób, podczas kiedy wszystkie inne postacie są bardzo karykaturalne. Niestety pod względem fabularnym jest bardzo schematycznie.

Tom cierpi na wszystkie dotychczasowe bolączki tej serii. Jedynie „Ło rany ni mo papiru” jest trochę ciekawsze. Jeśli komuś nie przeszkadza schematyczność, to można się zapoznać.

Często poszczególne historie w serii „Dr. Slump” mają całkiem niezły pomysł wyjściowy, ale brakuje sensownego rozwinięcia. Czy tom 13 też cierpi na tę przypadłość?

Tom otwiera historia „Diablica wcielona całkiem zakręcona”, w której debiutuje postać starszej siostry Diabełka. Najlepiej w tej opowieści wypada pewien niesmaczny dowcip, który jest jednak szokująco zabawny....

Okładka tego tomu stanowi drugą połowę okładki poprzedniego albumu. Sugeruje to, że ten tom będzie stanowił zamknięcie pewnego etapu. Czy rzeczywiście tak jest?

Luffy w końcu dociera do pałacu królewskiego i wdaje się w walkę z Sir Crocodile. W tym samym czasie Miss All Sunday zmusza króla Alabasty do zaprowadzenia jej do „poneglyphu” wskazującego miejsce ukrycia „plutona”.

Mam bardzo mieszane uczucia co do zachowania Sir Crocodile’a w tym tomie. Jego walki zarówno z Luffym, jak z i inną postacią w tym tomie są bardzo spektakularne i pomysłowe, a on sam jest bardzo sprytny. Jednakże jednocześnie zachowuje się bardzo naiwnie w stosunku do swoich największych przeciwników i zdradza im swój plan, co łatwo może doprowadzić do jego upadku – jest to dosyć tani i oklepany zabieg scenariuszowy.

W tym tomie ujawniono więcej informacji na temat Miss All Sunday. Okazuje się, że jest to bardziej rozbudowana i niejednoznaczna postać niż można było sądzić. Zastanawiam się, w jaką stronę zostanie rozwinięty jej wątek.
Dosyć chaotyczny był wątek pozostałych bohaterów. Przekrzykują się i szarpią, a ostatecznie niewiele z tego wynika. Dosyć dziwny zagraniem było też wprowadzenie na tym etapie nowych przeciwników.

Rysunki są bardzo nierówne. Podobała mi się epickość pewnych starć. Niestety nie udaje się uniknąć pewnego chaosu i czasami ciężko zorientować się co się dzieje na danych kadrach.

Ten tom rozwija też poboczną historię „Podwodny spacer Hachyka” opowiadaną na stronach tytułowych poszczególnych rozdziałów. Opowieść dobitnie przypomina, że Hachyk mimo wszystko jest łotrem i gotowy jest poświęcić innych dla własnych korzyści. Być może jednak w kolejnym tomie dojdzie do pewnej zmiany postawy tego bohatera.

Wbrew pozorom ten tom nie kończy starcia Sir Crocodilem i urywa się w kluczowym momencie. Uważam, że trochę niepotrzebnie przeciągany jest wątek, który można już spokojnie zamknąć.

Okładka tego tomu stanowi drugą połowę okładki poprzedniego albumu. Sugeruje to, że ten tom będzie stanowił zamknięcie pewnego etapu. Czy rzeczywiście tak jest?

Luffy w końcu dociera do pałacu królewskiego i wdaje się w walkę z Sir Crocodile. W tym samym czasie Miss All Sunday zmusza króla Alabasty do zaprowadzenia jej do „poneglyphu” wskazującego miejsce ukrycia...

Seria „Naruto” pokazała już, że tomy poświęcone niemal wyłącznie walce mogą być interesujące. Skupiano się nie tylko na technikach walki, ale też na charakterach postaci. Jak to wygląda w przypadku tomu 17 serii „Boruto”?

Boruto i Kawaki wdają się w walkę z Codem. Obu bohaterom grozi utrata kontroli na własnym ciałem. Z odsieczą nadchodzi jednak Naruto.

W tym tomie autorzy starali się za wszelką cenę podkreślić potęgę Code’a. Walczą z nim kolejne postacie, ale nie mogą sobie z nim poradzić. Podobało mi się jednak, że pokazano, iż mimo wszystko nie jest to łatwe starcie dla Code’a, a on sam w pewnym momencie musi korzystać ze wsparcia innych

W tomie dochodzi do pewnej przemiany Boruto i Kawakiego. Początkowo liczyłem na to, że będą to trwałe zmiany bohaterów, ale szybko powraca dawny status quo. U Boruto jednak ma to pewną cenę.

Rozczarował mnie udział w tej sprawie dawnych bohaterów. Nie pokazują niczego nowego, a także nie mają specjalnie wiele do powiedzenia. Bardziej przeszkadzają w fabule niż pomagają.

Niestety rysunki są dosyć niestaranne. Udaje się tu czytelnie przedstawić akcję, a niektóre kadry są dosyć spektakularne. Jednakże same postacie wyglądają niechlujnie.

Jeśli komuś zależy tylko na samej walce, to powinien być zadowolony z tomu. Dla mnie zabrakło jednak rozwoju postaci. Przez to ten tom szybko stał się dla mnie nużący.

Seria „Naruto” pokazała już, że tomy poświęcone niemal wyłącznie walce mogą być interesujące. Skupiano się nie tylko na technikach walki, ale też na charakterach postaci. Jak to wygląda w przypadku tomu 17 serii „Boruto”?

Boruto i Kawaki wdają się w walkę z Codem. Obu bohaterom grozi utrata kontroli na własnym ciałem. Z odsieczą nadchodzi jednak Naruto.

W tym tomie...

Niedawno czytałem autobiograficzną mangę „Dziennik z zaginięcia”, której główny bohater był mangaką. Tam fragmenty dotyczące kariery twórcy mangi wydały mi się najmniej ciekawe z całego tomu. Manga Jiro Taniguchiego też w dużej mierze skupia się na pracy mangaki. Jak to wypada w tym wydaniu?

Hamaguchi to młody chłopak pracujący w zakładzie tekstylnym. Zostaje poproszony o opiekę nad nieposłuszną córkę właściciela. Skutkiem tego zadania będą duże zmiany w życiu bohatera.

Zarówno początek, jak i tytuł mangi są bardzo mylące. Sugerowane jest, że głównym tematem będzie relacja Hamaguchiego z kobietą, której pilnuje. Szybko jednak okazuje się, że to tak naprawdę zmyłka, a fabuła zmierza w zupełnie inną stroną. Początkowo poczułem się trochę oszukany taką zagrywką, ale po chwili namysłu doszedłem do wniosku, że jest to bardzo życiowe przedstawienie sytuacji.

Praca mangaki jest tu przedstawiona w bardzo obyczajowym świetle. Mangacy są zwykłymi ludźmi, którzy nie są w stanie żyć tylko twórczością. Pokazane jest jak muszą odreagować trudy codziennej pracy. Zawód ten często spotyka się z niechęcią ze strony najbliższych, co bardzo dobrze jest przedstawione w świetnym rozdziale o bracie głównego bohatera. Czasami też trzeba zdawać sobie sprawę z własnych ograniczeń i być zadowolonym z tego co się już osiągnęło. Podobało mi się też jak ukazano tutaj motywację bohatera – tutaj głównym motorem twórczości jest jego relacja z pewną dziewczyną. Odniosłem jednak wrażenie, że ten wątek jest niedokończony i tom urywa się przedwcześnie.

Rysunki Jiro Taniguchiego zachwycają swoją dokładnością. Przeszkadzał mi jednak, że bohaterowie mają dosyć ograniczoną mimikę twarzy.

Udało się tutaj uniknąć znużenia czytelnika pracą mangaki przez położenie nacisku na warstwie obyczajowej. Dzięki temu można łatwiej utożsamiać się z bohaterami i przeżywać ich sukcesy oraz porażki.

Niedawno czytałem autobiograficzną mangę „Dziennik z zaginięcia”, której główny bohater był mangaką. Tam fragmenty dotyczące kariery twórcy mangi wydały mi się najmniej ciekawe z całego tomu. Manga Jiro Taniguchiego też w dużej mierze skupia się na pracy mangaki. Jak to wypada w tym wydaniu?

Hamaguchi to młody chłopak pracujący w zakładzie tekstylnym. Zostaje poproszony o...

Hideo Azuma jest to raczej nieznany w Polsce autor mang. Tworzył komiksy erotyczne, humorystyczne oraz powiązane z szeroko pojmowaną fantastyką. Jedynym jego tytułem jaki ukazał się po polsku jest autobiograficzny "Dziennik z zaginięcia", który po oryginalnej polskiej publikacji w 2009 r. został ponownie wznowiony po 14 latach. Czy jest to dobra pozycja dla osób nieznających twórczości tego autora?

Pierwsza część komiksu czyli "Spacerując nocą" opowiada o tym jak bohater zmęczony codziennością zaczyna wieść żywot bezdomnego. Pokazane jest jak codziennie radzi sobie ze zdobywaniem pożywienia i kawałka miejsca do spania. Osobiście zaskoczyła mnie beztroska tego życia - stosunkowo łatwo udaje mu się znaleźć jedzenie, a pobliski las oferuje miejsce na nocleg. Nikt nie jest nawet specjalnie agresywny wobec niego. Przez to można zrozumieć czemu tak wiele osób decyduje się żyć poza społeczeństwem.

Troszkę inaczej tę sytuację pokazuje "Spacerując po mieście". Tutaj znowu bohater postanawia żyć na ulicy, ale zostaje szybko zaangażowany do pracy w firmie budowlanej. Pokazany tutaj zostaje kontrast między radzeniem sobie samemu, a koniecznością dostosowania się do norm pracy. Paradoksalnie bardziej stabilne i bezstresowe wydaje się tu życie bezdomnego. Historię urozmaica cały szereg oryginalnych postaci pracujących w firmie. Kojarzyło mi się to trochę z komiksem "Śmieci". Uważam, że trochę niepotrzebnie zostaje tu opowiedziana kariera bohatera jako mangaki. Ten fragment szybko staje się nużący i powtarzalny.

Ostatnia część tomu czyli "Odwyk alkoholowy" opowiada o problemach autora z alkoholem. Można się dowiedzieć jak nałóg zaczął mu utrudniać życie, przez co trafił do zakładu psychiatrycznego. Pokazane są japońskie metody leczenia uzależnień, które pod wieloma względami przypominają europejskie sposoby. Tutaj też podobnie jak w historii o firmie budowlanej w pamięć zapadają dosyć ekscentryczni towarzysze niedoli bohatera.

Kreska jest bardzo karykaturalna. Pozwala to dobrze oddać emocje poszczególnych bohaterów. Niestety żeńskie postacie są tu zbyt podobne do siebie.

Pod koniec tomu umieszczone są wywiady z twórcą mangi. Dzięki temu można się trochę więcej dowiedzieć o kulisach powstawania poszczególnych opowieści i w jakim stopniu odzwierciedlają rzeczywistość.

Manga jest bardzo interesująca. Daje czytelnikowi dokładniejszy wgląd na takie zjawiska jak bezdomność, praca w firmie budowlanej czy alkoholizm. Nie wiem jednak czy chciałbym sięgnąć po inne pozycje tego autora, bo z opowieści jego samego nie brzmią one zbyt ciekawie.

Hideo Azuma jest to raczej nieznany w Polsce autor mang. Tworzył komiksy erotyczne, humorystyczne oraz powiązane z szeroko pojmowaną fantastyką. Jedynym jego tytułem jaki ukazał się po polsku jest autobiograficzny "Dziennik z zaginięcia", który po oryginalnej polskiej publikacji w 2009 r. został ponownie wznowiony po 14 latach. Czy jest to dobra pozycja dla osób...

„Dzienniki gwiazdowe” autorstwa Stanisława Lema są jedną z moich ulubionych książek. Każdy rozdział stanowił zamkniętą opowieść o przygodach gwiezdnego podróżnika Ijona Tichego. Jednym z najbardziej charakterystycznych rozdziałów jest „Podróż siódma”. Jak ta opowieść przedstawia się w wersji komiksowej?

Ijon Tichy w trakcie lotu statkiem kosmicznym ma wypadek i dochodzi do poważnej awarii. Można ją naprawić tylko z pomocą drugiej osoby, ale gwiezdny obieżyświat akurat leci sam, a w pobliżu nie ma żadnych innych statków. Na dodatek na statku zaczynają występować pętle czasowe.

Pod względem fabularnym jest to kopia tekstu Stanisława Lema. Nie ma tutaj żadnych nowych rozwiązań scenariuszowych. Warto jednak zauważyć, że nie dokonano tutaj żadnych cięć i można w pełni docenić całość tego rozdziału „Dzienników gwiazdowych”. Jest naprawdę zabawnie i pomysłowo. W pewnym momencie jednak można się pogubić w kwestii paradoksów czasowych, co jednak można odczytywać jako celowy zabieg, szczególnie biorąc pod uwagę to co dzieje się pod koniec.

Za rysunki odpowiada tutaj Jon J Muth znany w Polsce z komiksu „Moonshadow”. Jego rysunki przywodzą na myśl akwarele – wszystko jest lekko rozmazane. Nadaje to całości bajkowego klimatu, a także dobrze udaje się tu podkreślić komizm poszczególnych scen.

Całkiem fajne są dodatki. Wstęp informuje, że komiks jest tak naprawdę dziełem… komputera pokładowego. Na dodatek zostaje opisane jak to w przyszłości ceni się bardziej rysunki niż fotografię. Dosyć oryginalny pomysł na wstęp. Poza tym w posłowiu rysownik opowiada o swojej relacji ze Stanisławem Lemem i kulisach powstania komiksu.

Jest to bardzo wierna adaptacja, która jest zgodna z duchem oryginału. Jeśli jednak ktoś szuka czegoś nowego, to może czuć się rozczarowany.

„Dzienniki gwiazdowe” autorstwa Stanisława Lema są jedną z moich ulubionych książek. Każdy rozdział stanowił zamkniętą opowieść o przygodach gwiezdnego podróżnika Ijona Tichego. Jednym z najbardziej charakterystycznych rozdziałów jest „Podróż siódma”. Jak ta opowieść przedstawia się w wersji komiksowej?

Ijon Tichy w trakcie lotu statkiem kosmicznym ma wypadek i dochodzi do...