Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jedyna książka przy której wytrwałam do końca trzymając się dogorywającej nadziei, mimo psychicznego męczenia się przez 3/4 tego tasiemca, tylko po to żeby poznać beznadziejny finał. Nie licząc Stucky'ego - po drugi tom sięgnę wyłącznie z jego powodu.

Kava zasłużyła tym tomem na statuetkę królowej kiczu i dramy. Nie zliczę tych wszystkich momentów wepchniętych czytelnikowi na siłę, pozbawionych sensu, absurdalnych i ujmując dobitnie - idiotycznych przedłużaczy książki, która pewnie byłaby znacznie szczuplejsza, ale przynajmniej zachowałaby stosowny poziom thrilleru psychologicznego, a tym zdaje się być tylko z nazwy - zamiast tego dostajemy więcej taniego romansu i pojawiających się na co drugiej stronie jak grzyby po deszczu pseudo filozoficznych rozmyślań, niż zbrodni i przebiegu prowadzonego śledztwa, co zostało po równo spartolone.
Postacie, za wyjątkiem Timmy'ego są denerwujące i głupsze od dętki, ich zachowanie jest tak paskudnie wyrachowane, że karykaturalne i odebrało mi to całą początkowo radość z czytania, ponieważ początek faktycznie jest całkiem niezły i obojętna postawa Maggie wobec podlotów Nicka wzbudziła nie tylko moją sympatię, ale i sporą satyfakcję. Przez kilkadziesiąt stron upatrywałam w Maggie O'Dell silnego charakteru i ogromu talentu specjalistki przy tak skomplikowanych i brutalnych sprawach. Oczywiście, wszystko jest super do momentu, gdy Maggie z niezrozumiałego powodu zaczyna kierować się pochwą, a Nick nadaje temu... ciągłości aż do samiutkiego końca.
Modlę się żebym więcej nie musiała czytać o nim w kolejnych tomach. Facet ma (bodaj, nie pamiętam, czy mi się tylko zdawało i w którym to dokładnie momencie) 36 lat i obejmuje najważniejsze stanowisko w policji jako szeryf, ale zachowuje się jak niewyżyty czternastolatek z czarną dziurą zamiast mózgu i generalnie nikt go nie szanuje, czemu trudno się dziwić, skoro 99,9% czasu koncentruje się na flirtowaniu i sypianiu ze wszystkim, co ma dwie kopie chromosomu X, a sam prezentuje okrągłe 0 kwalifikacji na pełnienie poważnej funkcji. Albo jakiejkolwiek funkcji związanej z organem ścigania.

Drugą osobą w rankingku "najgorszy bohater" jest jego siostra, Christine. Ujmę zwięźle: hiena cmmentarna, sęp do potęgi entnej. Rozumiem, że zawód dziennikarza kieruje się swoimi prawami, ale bez przesady. Ta kobieta wydrze podstępem każdą informację, włącznie z wykorzystaniem do tego zrozpaczonych matek ofiar (zero szacunku) czy wylewając pomyje na własnego brata, nie specjalnie zwracając uwagę na własne dziecko. Miałam ochotę wrzasnąć "Kobieto, opanuj się! Nie widzisz, że mali chłopcy są porywani i mordowani? Dlaczego nie zwracasz uwagi na swojego syna?!" Nie trudno przewidzieć tego, co stanowi dalszą część akcji. Od większej połowy książki sytuacje z jej perspektywy po prostu przebiegałam szybko wzrokiem i przechodziłam dalej, nie mogłam przełknąć jej fałszywości i otoczki "zapracowanej, troskliwej matki".

Ludzie z biura szeryfa nie są wyłącznie leniwi, co błyskotliwie osądza Nick, kiedy W KOŃCU zaczyna korzystać z danej przez Boga szczątkowej inteligencji. Mordowane są dzieci, wszyscy lamentują jaka to straszna tragedia i niemalże umierają ze strachu o swoje pociechy, jednak czy ktokolwiek coś robi? Nie, przecież to takie komiczne nie wypełniać poleceń szeryfa i sabotować śledztwo, a nawet przykładać się do śmierci kolejnego chłopca. Że kolejna ofiara? Co tam, grunt to siedzieć na dupie i odpoczywać - w końcu tym zajmują się wszyscy policjanci, pośmiechując się z Nicka Morrellego. Timmy? E tam, wróżka zębuszka udzieli mu wsparcia. Czytając o tym nawet nie można się roześmiać, bo ma się zbyt dobitną świadomość absurdu przedstawienia tego w ten sposób. Słowo "dzicienność" nawet nie ujmuje cyrku, który tam odprawiali.

Timmy to naprawdę jedyny bohater z całej książki, który jak na dziesięciolatka wzbudza sympatię, współczucie oraz spory podziw. Jest znacznie doroślejszy niż każdy dorosły z Platte City.
Dotyk zła to słaba część, chociaż nie można jej odmówić pewnego polotu i elementów rozbudzających ciekawość w czytelniku. Do plusów mogę zaliczyć również fakt, iż czyta się ją dość szybko. Jeśli by wyrzucić większość "akcji" z co minutę napalonym Nickiem, zadającą głupie pytania Maggie, dodać chociaż jednego naprawdę solidnego stróża prawa i odrobiny empatii w Christine, to książka byłaby naprawdę dobra. Zasługiwałaby na więcej niż marne trzy gwiazdki, fabułę pchały w zasadzie tylko czarne charaktery morderców. Koniec lamentu.

To jedyna książka przy której wytrwałam do końca trzymając się dogorywającej nadziei, mimo psychicznego męczenia się przez 3/4 tego tasiemca, tylko po to żeby poznać beznadziejny finał. Nie licząc Stucky'ego - po drugi tom sięgnę wyłącznie z jego powodu.

Kava zasłużyła tym tomem na statuetkę królowej kiczu i dramy. Nie zliczę tych wszystkich momentów wepchniętych...