Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem pewna, dlaczego spodziewałam się jakiegoś wielkiego fantasy z nowym światem, potężnym przeciwnikiem i misją zbawienia świata... Może to przez okładkę?

W każdym razie przez pierwsze 30% książki czekałam, aż zacznie się dziać coś naprawdę niebezpiecznego: niebo zacznie się walić bohaterom na głowę albo przybędą prawdziwe smoki wielkości domu. Tymczasem pojawiały się tylko kolejne zwierzątka, może i fantastyczne, ale o tyle niebezpieczne, że chore i zaniedbane. W końcu dotarło do mnie... Necrovet – necro od nieumarłej właścicielki kliniki, a vet... od weterynarza.

To jest fantastyka kocykowa, nie jakaś epicka przygoda w stylu Tolkiena. I wiecie co? To jest bardzo dobra fantastyka kocykowa!

Styl jest prosty (momentami nawet zabyt prosty), główna bohaterka trochę za szybko, moim zdaniem, godzi się z utratą oka, a potem trochę za często je wytrzeszcza, ale to początek serii, więc może być tylko lepiej. Bohaterowie zapowiadają się świetnie, zwierzątka są (te urocze i te mniej), nawet jest postać przeciwniczki, chociaż do Saurona jej daleko. Ogólnie naprawdę polecam, a odradzam tylko tym, którzy od każdej książki fantasy oczekują kolejnej trylogii Władcy Pierścieni.

Nie jestem pewna, dlaczego spodziewałam się jakiegoś wielkiego fantasy z nowym światem, potężnym przeciwnikiem i misją zbawienia świata... Może to przez okładkę?

W każdym razie przez pierwsze 30% książki czekałam, aż zacznie się dziać coś naprawdę niebezpiecznego: niebo zacznie się walić bohaterom na głowę albo przybędą prawdziwe smoki wielkości domu. Tymczasem pojawiały...

Piękna, podnosząca na duchu, pełna nadziei, ale i zachęty do poprawy, ciężkiej pracy i współpracy oraz podążania za marzeniami. Jak dla mnie jedynie odrobinę za długa.

Piękna, podnosząca na duchu, pełna nadziei, ale i zachęty do poprawy, ciężkiej pracy i współpracy oraz podążania za marzeniami. Jak dla mnie jedynie odrobinę za długa.

Moja ocena może być delikatnie zawyżona, ale książka trafiła do mnie w idealnym momencie.

W odróżnieniu od mojej poprzedniej lektury tutaj bohaterowie... po prostu zachowywali się jak ludzie. Nie wypowiadali się tak, jakby wcześniej ćwiczyli swoje kwestie przed lustrem, nie zamykali ust przeciwnikom jedną celną ripostą, a przede wszystkim mieli prawo popełniać błędy, które nie zawsze były im przebaczane. W ostatecznym rozrachunku musieli się zmierzyć z naprawdę potężnym przeciwnikiem, więc tym bardziej miło było patrzeć, jak taka zwykła trójka zwykłych ludzi własnymi siłami dociera do celu. Aż się ciepło robiło na serduszku.

Podobało mi się także podejście do tematu tytułowego, czyli morderczych ciast. Czytałam już wcześniej książki typu „kobieta postanawia zemścić się na złych facetach” i obawiałam się, że tutaj też pojawi się motyw ukrywanego gniewu i agresji, który zniszczy klimat kryminału kocykowego. Na szczęście okazało się, że główna bohaterka nie tylko nie zmienia się w żądnego krwi potwora, ale próbuje pomóc skrzywdzonym kobietom tak, żeby w miarę możliwości uniknąć śmierci krzywdzicieli, a potem jeszcze za nie zadośćuczynić. Dzięki temu naprawdę miałam nadzieję, że jej się uda, a przy okazji wątek romantyczny nie wydawał mi się wymuszony czy oparty na kłamstwie.

Polecam, naprawdę bardzo przyjemna lektura.

Moja ocena może być delikatnie zawyżona, ale książka trafiła do mnie w idealnym momencie.

W odróżnieniu od mojej poprzedniej lektury tutaj bohaterowie... po prostu zachowywali się jak ludzie. Nie wypowiadali się tak, jakby wcześniej ćwiczyli swoje kwestie przed lustrem, nie zamykali ust przeciwnikom jedną celną ripostą, a przede wszystkim mieli prawo popełniać błędy, które...