Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po tą książkę miałam mieszane uczucia. Z jednej strony, wypowiedzi dziennikarzy z tylnej części okładki mówiły o przedstawieniu argumentów zarówno zwolenników, jak i przeciwników metody in vitro i obalaniu medialnych mitów, z drugiej strony, po opisie autora można się było domyślić, w jakim świetle będzie ona przedstawiona. W dodatku w spisie treści zauważyłam oddzielną rubryczkę oznaczoną słowem "Kościół".
Ale do rzeczy. Zanim otworzyłam książkę, łudziłam się, że autor pozwoli czytelnikowi na samodzielne wystawienie opinii na temat in vitro, przedstawiając TYLKO zalety i wady tego procesu. Jednakże tak nie było i mitem okazała się suwerenność pisarza. Każda wypowiedź za in vitro oznaczała piękny, rozległy komentarz, sugerujący potępianie "morderców", czyli lekarzy wykonujących ten zabieg i rodziców dzieci "z probówki". Sam sposób pisania autora budził sprzeciw, lecz nie wobec samej metody ale w stosunku do grona ludzi "wszechwiedzących", których problem bezpłodności nie dotyczy. Terlikowski strasznie krytykuje media, które według niego działają, jak to ujął "na emocjach", wobec czego nie myślą moralnie i sensownie. Jednak, jak zauważyłam, autor wyrażając się w ten sposób, również siebie pozbawia zaufania. Jego opinie są wyrażane w bardzo krzykliwy i przepełniony sarkazmem sposób. Przez większość rozdziałów, książka doprowadzała mnie do białej gorączki. Trudno jest dojść do porozumienia z tak zagorzałym katolikiem, który każdy sprzeciw wobec woli kościoła uznaje za herezję i sam decyduje kogo Bóg zbawi, a kogo potępi.
Książkę trudno nazwać inaczej niż kontrowersyjną, w szczególności w czasach, gdzie temat in vitro jest numerem jeden. Pisarz doskonale manipuluje uczuciami czytelników i zmusza do ponownego przemyślenia sprawy sztucznego zapłodnienia.

Sięgając po tą książkę miałam mieszane uczucia. Z jednej strony, wypowiedzi dziennikarzy z tylnej części okładki mówiły o przedstawieniu argumentów zarówno zwolenników, jak i przeciwników metody in vitro i obalaniu medialnych mitów, z drugiej strony, po opisie autora można się było domyślić, w jakim świetle będzie ona przedstawiona. W dodatku w spisie treści zauważyłam...

Książka opisuje niewiarygodną wyprawę z udziałem hobbita- Bilbo Bagginsa i krasnoludów w poszukiwaniu Samotnej góry. Mieszkał tam bowiem smok- Smaug, który w dawnych czasach, zniszczył miasta ludzi i krasnoludów, zagrabiając skarby w nich ukryte. Wspominając dawną krzywdę, Thorin Dębowa Tarcza, Dwalin, Balin, Kili, Fili, Dori, Nori, Ori, Oin, Gloin, Bifur, Bofur, Bombur wyruszają by dać nauczkę smokowi i odzyskać stracone dobra. Z pomocą Gandalfa, przekonują Bilbo, by wziął dział w przygodzie. Decyzja okazuje się słuszna, gdyż mały hobbit w znacznym stopniu przyczyni się do szczęśliwego zakończenia historii.

Opowieść którą przedstawił Tolkien bardzo mnie zafascynowała. Wkrótce po przeczytaniu "Hobbita" zdobyłam kolejne jego książki i dosłownie nie mogłam się oderwać. Mój świat przestał istnieć i całe dnie spędzałam na rozmyślaniu o przygodach bohaterów. Wprost nie mogłam uwierzyć, że cała akcja powieści dzieje się tylko w głowie autora. Nie wiem jak można tak szczegółowo opisywać widoki, postacie, przedmioty, widząc je tylko oczami wyobraźni. Wszystkie książki Tolkiena są idealnie dopracowane. Nie potrafię wskazać jednej drobnostki, do której można by się było przyczepić. Nigdy dotąd nie spotkałam autora, równie dobrze piszącego powieści fantastyczne. Jego utworów nie czyta się szybko, prosto, łatwo i "Hobbit" nie jest wyjątkiem, jednak uważam, że jedna strona tolkienowskich książek zawiera więcej pomysłu i wyrafinowania, niż cała treść wielu innych.

Doskonała lektura dla fanów fantastyki (i nie tylko), stanowi świetne wprowadzenie do "Władcy pierścieni". POLECAM

Książka opisuje niewiarygodną wyprawę z udziałem hobbita- Bilbo Bagginsa i krasnoludów w poszukiwaniu Samotnej góry. Mieszkał tam bowiem smok- Smaug, który w dawnych czasach, zniszczył miasta ludzi i krasnoludów, zagrabiając skarby w nich ukryte. Wspominając dawną krzywdę, Thorin Dębowa Tarcza, Dwalin, Balin, Kili, Fili, Dori, Nori, Ori, Oin, Gloin, Bifur, Bofur, Bombur...

Przed przeczytaniem tej książki, słyszałam wiele opinii na jej temat, niezachęcających do czytania. Przez co z wielką niechęcią wypożyczyłam "Starego człowieka i morze" i powieść długo musiała odleżeć na mojej półce, zanim przykułam do niej uwagę. Zapewne bez szkolnego przymusu, nigdy bym po nią nie sięgnęła, co by było straszliwym błędem. Powieść bowiem, okazała się jedną z najlepszych, które czytałam.

"Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać"

Może od początku. Książka Hemingwaya opisuje wyjątkowo ciężki los rybaka- Santiago. Starzec od osiemdziesięciu czterech dni nie złowił ani jednej ryby. Mimo to wypływa kolejny raz w morze, zapuszczając się daleko, w nieuczęszczane okolice. Na jedną z jego przynęt dała się złapać ogromna, sądząc po sile ryba, która ciągnęła go coraz to dalej, na głębsze morze. Po wielodniowej bezustannej walce, udaje się. Santiago zabija marlina. Okazuje się on większy nie tylko od niego, lecz nawet od łodzi którą płynął. Jednak trudno jest przewieźć nęcąco ociekającą krwią rybę na ląd, bez zwrócenia niczyjej uwagi. Za dobre, żeby mogło trwać. Nim wycieńczony Santiago dociera do brzegu, po zdobyczy pozostaje jedynie obgryziony szkielet.

Książka zawiera mnóstwo aluzji. Nie jest to, jak na pierwszy rzut oka się wydaje, jedynie opowieść o łowieniu ryby. To metafora ludzkiego losu. Santiago "wygrał walkę, którą przegrał". Powieść pokazuje człowieka rzuconego w wir życia, wśród ludzi, czekających tylko na okazję, by uraczyć się jego sukcesem.

Przed przeczytaniem tej książki, słyszałam wiele opinii na jej temat, niezachęcających do czytania. Przez co z wielką niechęcią wypożyczyłam "Starego człowieka i morze" i powieść długo musiała odleżeć na mojej półce, zanim przykułam do niej uwagę. Zapewne bez szkolnego przymusu, nigdy bym po nią nie sięgnęła, co by było straszliwym błędem. Powieść bowiem, okazała się jedną...