Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak na polską fantastykę jest to całkiem udana seria.
Zwłaszcza pierwsze dwa tomy, będące karkołomnym, aczkolwiek o dziwo, trzymającym się kupy, zlepkiem kalek z filmów akcji klasy B. Podobało mi się i tylko szkoda, że z czasem fabuła powoli rozłazi się w szwach. Samo zakończenie tomu trzeciego jest – jak dla mnie oczywiście – strasznie durnowate i dość mocno męczące.
Być może miało się to jeszcze rozwinąć w jakiś, trudny do wyobrażenia sposób, którego na ten moment nie widzę. Ale ciągu dalszego, niestety, nie będzie.

Jak na polską fantastykę jest to całkiem udana seria.
Zwłaszcza pierwsze dwa tomy, będące karkołomnym, aczkolwiek o dziwo, trzymającym się kupy, zlepkiem kalek z filmów akcji klasy B. Podobało mi się i tylko szkoda, że z czasem fabuła powoli rozłazi się w szwach. Samo zakończenie tomu trzeciego jest – jak dla mnie oczywiście – strasznie durnowate i dość mocno męczące.
Być...

Jest to książka napisana pod z góry założoną tezę.
Zwykle tego typu książki mnie drażnią i nie oceniam ich pozytywnie. Ta jest wyjątkiem.
Być może dlatego, że ze zdecydowaną większością (nie ze wszystkimi) tezami postawionymi przez autora zgadzam się i mógłbym je uznać za własne.
Dzieje się tak, mimo że pasuję do modelu krytykowanego przez autora. Moja czteroosobowa rodzina ma cztery samochody. Samochodem jeżdżę prawie codziennie.
W czasach młodości bardzo dużo podróżowałem pociągami, sądzę, że gdyby to zsumować, objechałem Ziemię dookoła kilka razy. Miałem, z tego co pamiętam, jakieś specjalne zniżki; mój ojciec był kolejarzem, dziadek też, jeszcze przed wojną. Niestety nasze kochane rządy po transformacji ustrojowej całkowicie zdewastowały polską kolej, która w czasach PRL-u była na poziomie całkiem niezłym.
Swego czasu sporo jeździłem komunikacją miejską, ale mam pecha mieszkać w tym samym mieście co autor. Nasza pani prezydent w zasadzie zniszczyła łódzkie MPK, na ponad dwadzieścia linii tramwajowych po normalnych trasach jeżdżą cztery, z osiem kolejnych dziwnymi objazdami, reszta wcale. Z autobusów w zasadzie zrezygnowałem, stoją w tych samych korkach co samochody osobowe, a czeka się na nie długo, bo jeżdżą coraz rzadziej. Takie są skutki głupiego zarządzania miastem, wydawania setek milionów na mało sensowne inwestycje i wiecznych niedoborów środków na remonty istniejącej infrastruktury.
Przez jakieś dwa lata chodziłem do pracy raz w tygodniu pieszo 5km we jedną stronę, z kijkami do nordic walking. Tak dla zdrowia. Teraz mam do pracy 12km w jedną stronę, wiec to raczej odpada.
Wychodzi, że jestem przykuty do samochodu. Strasznie trudno ocenić w jakim stopniu odpowiada za to przymus zewnętrzny, a w jakim moje wygodnictwo (nie ukrywajmy, jestem wygodny jak każdy; w samochodzie ciepło, na głowę nie pada, pod pracą parking, pod domem garaż, więc problem braku miejsc parkingowych mnie nie dotyczy).
Niespecjalnie lubię jeździć samochodem. Zwłaszcza w Polsce.
Tak się składa, że byłem w większości krajów Europy. Nie jestem zawodowym kierowcą, podróżuję turystycznie, zwykle trzy-cztery razy do roku.
Z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że takiego zdziczenia jak w Polsce nie ma w Europie nigdzie. W żadnej Bułgarii, Grecji, Portugalii, Włoszech, ani w Serbii. Nawet w Stambule, gdzie w pierwszej chwili byłem przerażony, że wszyscy jednocześnie jadą na mnie i chcą mnie staranować. Ale szybko mi przeszło. Turcy mają przepisy tam gdzie Polacy, ale oni jednak jeżdżą dużo wolniej. Spędziłem za granicami naszego kraju przynajmniej sto tygodni i dwa razy w życiu widziałem tam samochód, który przez centrum miasta jedzie setką. W Pradze przed laty przeżyłem szok kulturowy, kiedy wszystkie samochody zatrzymywały się przed pasami, gdy chciałem z dzieckiem przejść. Tam też nauczyłem się, że auto zostawia się na obrzeżach miasta, albo w hotelu i do centrum jedzie się tramwajem albo metrem. Niestety w Polsce jest to trudno wykonalne.
Problem polega na tym, że wpadliśmy w efekt błędnego koła. Nie można jednocześnie wypchnąć samochodów z centrum i nie dać ludziom innego dojazdu w zamian. O konieczności zamknięcia Piotrkowskiej w Łodzi dla samochodów mówiłem dwadzieścia lat temu, znacznie wcześniej zanim to było modne. Obecna Piotrkowska mi się podoba, ale jestem tam może trzy razy w roku, taksówkami do jakiejś knajpy. Nie mam tam jak sensownie dojechać, podróż godzinę w jedną stronę autobusami skutecznie kasuje atrakcyjność spaceru po Piotrkowskiej.
Ocena jest subiektywna, a książkę polecam przeczytać. Bardzo też polecam wyjechać z naszego piekiełka gdzieś za granicę, to bardzo zmienia motoryzacyjny światopogląd.

Jest to książka napisana pod z góry założoną tezę.
Zwykle tego typu książki mnie drażnią i nie oceniam ich pozytywnie. Ta jest wyjątkiem.
Być może dlatego, że ze zdecydowaną większością (nie ze wszystkimi) tezami postawionymi przez autora zgadzam się i mógłbym je uznać za własne.
Dzieje się tak, mimo że pasuję do modelu krytykowanego przez autora. Moja czteroosobowa rodzina...

Niedobrze jest mieć wygórowane oczekiwania.
Sam w tej chwili tego nie rozumiem, ale wypożyczając „Trylogię pogranicza” spodziewałem się czegoś porównywalnego do „Na południe od Brazos”. Może nie aż tak dobrego, ale powiedzmy, właśnie porównywalnego.
A dostałem to coś.
Przeczytałem – z trudem - ten pierwszy tom i nie zamierzam katować się ciągiem dalszym.

Niedobrze jest mieć wygórowane oczekiwania.
Sam w tej chwili tego nie rozumiem, ale wypożyczając „Trylogię pogranicza” spodziewałem się czegoś porównywalnego do „Na południe od Brazos”. Może nie aż tak dobrego, ale powiedzmy, właśnie porównywalnego.
A dostałem to coś.
Przeczytałem – z trudem - ten pierwszy tom i nie zamierzam katować się ciągiem dalszym.