Ojciec chrzestny

Jest to pozycja kontrowersyjna. Z jednej strony, chciałoby się powiedzieć, że każdy powinien ją przeczytać. Z drugiej jednak, biorąc pod uwagę jak zamknięte głowy, nie potrafiące podejść do wielu rzeczy z perspektywą obecne są w dzisiejszych czasach, tylko świadomy czytelnik powinien sięgnąć po „Ojca Chrzestnego”. Książka brutalna, ale pokazująca, że nie ważne jak surowy wyglądasz z zewnątrz, w środku, możesz być wrażliwy na cudzą krzywdę. Spokój, opanowanie, ugodowość, zdolność wybaczania, nie są oznaką słabości, czy też bezradności, ale siły i zdolności do chłodnej analizy, która wybiega o wiele dalej niż druga strona mogłaby się spodziewać, a ostatecznie przynosi więcej korzyści. To co słyszał chyba każdy w kontekście Ojca Chrzestnego, czyli najważniejsza jest rodzina to prawda, jednak jeszcze istotniejszą kwestią jest umiejętność pokazania zaufania i możliwości samodzielnego działania członkowi rodziny. Ten kto nie potrafi przynajmniej spróbować się postawić na miejscu ludzi żyjących w pierwszej połowie XX w., ich codziennych zmagań, a ciągle przekładać to na współczesność, nie powinien sięgać po tą książkę, ponieważ co chwilę czułby obrzydzenie oburzenie, a konsekwencją tego byłyby bardzo surowe, negatywne oceny. Budowa książki, niestandardowe kreowanie historii niejako wymusza dalszą lekturę i wzmaga zaciekawienie. Znajdowały się aspekty, które w mojej ocenie były niepotrzebne, a z kolei inne cierpiały powodu braku rozbudowania choć mogły bardzo dużo wnieść do fabuły, dlatego ‘tylko’ 9/10.

Jest to pozycja kontrowersyjna. Z jednej strony, chciałoby się powiedzieć, że każdy powinien ją przeczytać. Z drugiej jednak, biorąc pod uwagę jak zamknięte głowy, nie potrafiące podejść do wielu rzeczy z perspektywą obecne są w dzisiejszych czasach, tylko świadomy czytelnik powinien sięgnąć po „Ojca Chrzestnego”. Książka brutalna, ale pokazująca, że nie ważne jak surowy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść legenda. Przyznaję, że przed przeczytaniem obawiałam się niezmiernie, że książka nie dorówna swej sławie i okaże się zwyczajnie przeciętna. Jednak na szczęście nie zawiodłam się - fantastycznie się czytało - wciągająca, dobrze napisana, oryginalna. Każdy z bohaterów był odmalowany realistycznie, nawet ci niewiele znaczący dla całości fabuły byli wyjątkowi i tym samym stawali się istotni. Powieść prócz głównego wątku sensacyjnego porusza mnóstwo frapujących wątków czy to społecznych czy to nawet psychologicznych. Jakkolwiek uwielbiam film na jej podstawie, sama powieść też ma swój niezaprzeczalny urok i pewną głębię. Zdecydowanie polecam!

Powieść legenda. Przyznaję, że przed przeczytaniem obawiałam się niezmiernie, że książka nie dorówna swej sławie i okaże się zwyczajnie przeciętna. Jednak na szczęście nie zawiodłam się - fantastycznie się czytało - wciągająca, dobrze napisana, oryginalna. Każdy z bohaterów był odmalowany realistycznie, nawet ci niewiele znaczący dla całości fabuły byli wyjątkowi i tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zanim zabrałem się za przeczytanie książki, jestem z tych co obejrzeli film. Film jest oczywiście wybitny, tak jak część II czy III. Ale czy książka też jest taka dobra?

Odpowiedź to TAK. Książka spełnia wymagania i jest tak wybitna/dobra jak film. Wspaniałe opisy, postacie, wątki.
Postać Dona Corleone nazywana Ojcem Chrzestnym a potem postać Michaela Corleone który z zasłużonego medalami za kraj zmienia się w człowieka bezwzględnego, gotowego zabić i sprawować żądy, trawdą reką.

Zanim zabrałem się za przeczytanie książki, jestem z tych co obejrzeli film. Film jest oczywiście wybitny, tak jak część II czy III. Ale czy książka też jest taka dobra?

Odpowiedź to TAK. Książka spełnia wymagania i jest tak wybitna/dobra jak film. Wspaniałe opisy, postacie, wątki.
Postać Dona Corleone nazywana Ojcem Chrzestnym a potem postać Michaela Corleone który z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia Dona Corleone i jego Rodziny, to opowieść o tych, którzy, mając za nic społeczeństwo, stworzyli państwo w państwie. Z własnym prawem opartym przede wszystkim na swoiście pojmowanej przyjaźni. Członkowie Rodziny dbają o „biznes”, własną pomyślność oraz bezpieczeństwo zarówno swoje, jak i „przyjaciół”.

Historia Dona Corleone i jego Rodziny, to opowieść o tych, którzy, mając za nic społeczeństwo, stworzyli państwo w państwie. Z własnym prawem opartym przede wszystkim na swoiście pojmowanej przyjaźni. Członkowie Rodziny dbają o „biznes”, własną pomyślność oraz bezpieczeństwo zarówno swoje, jak i „przyjaciół”.

Pokaż mimo to

Jestem swietna

Jestem swietna

Pokaż mimo to

Książka po którą trzeba sięgnąć i od której ciężko się oderwać. Polecam

Książka po którą trzeba sięgnąć i od której ciężko się oderwać. Polecam

Pokaż mimo to

Wybitne dzieło literatury, po które - każdy powinien sięgnąć.
Ucinam jedną gwiazdkę za fakt, że wszyscy bohaterowie jakich polubiłam zginęli ;)

Wybitne dzieło literatury, po które - każdy powinien sięgnąć.
Ucinam jedną gwiazdkę za fakt, że wszyscy bohaterowie jakich polubiłam zginęli ;)

Pokaż mimo to

Modelowy przykład książki, której legenda i marka stanowią decydujący wpływ na jej ocenę, zwłaszcza wytłumaczenie jej wysokiej średniej. No bo na pewno nie decyduje o tym rzeczywista, "obiektywna" jakość prozy. Czytelnik czyta opinie, jeszcze wspomagane tym, że film na jej podstawie też jest legendarny, i co pan zrobisz? Wystawia masowo dziesiątki, "bo klasyk". Tymczasem, gdy odłoży się na bok fakt, że książka jest klasykiem, i spróbuje wyobrazić sobie sytuację, że w obecnych czasach trafia na rynek podobna, napisana przez mniej znanego autora, bez wyrobionej marki, ze stuprocentową pewnością stwierdza się, że owa podobna pozycja miałaby o wiele niższą średnią ocenę i byłaby szeroko krytykowana. Bo tak właśnie powinno się oceniać książki - nie patrząc na ich markę, w zgodzie ze sobą.

Po pierwsze - to nawet nie jest powieść, tylko zbiór opowiadań osadzonych w tym samym uniwersum i z tymi samymi postaciami. Każda księga to oddzielny wątek zamknięty w obrębie tej księgi. Powieść jako całość nie ma wyraźnego wstępu, rozwinięcia i zakończenia, nie ma wyraźnego konfliktu, który powinien stanowić oś fabuły, nawet nie ma konkretnego pytania jej dotyczącego, które powinno zamykać się w jednym zdaniu. To zbiór chaotycznych migawek, nierzadko w ogóle ze sobą niepowiązanych. Przykładowo: kompletnie nie rozumiem, czemu służy wątek Johnny'ego Fontane'a?

Po drugie - elementarna zasada pisarstwa głosi: show, don't tell. Czyli jeżeli przykładowo jakiś bohater jest porywczy, kiedy pojawia się w powieści po raz pierwszy, nie racz czytelnika jego rozbudowanym opisem, że jest porywczy. Nie pisz tego, nie nazywaj tego po imieniu. Pokaż jego porywczość w akcji, aby czytelnik sam wyrobił sobie o nim zdanie. Puzo tego nie robi i raczy nas śmiertelnie nudnymi opisami kolejnych postaci, często mało znaczących, których nie jesteśmy w stanie spamiętać. Bo tak nie poznaje się ludzi. W prawdziwym życiu poznajemy ich, obserwując ich zachowania, nie bazujemy na opisie, nie zakochujemy się w kimś, bo ktoś nam go opisał. Fakt, że autor często popełniał ten błąd, świadczy o jego wybitnie ubogim warsztacie.

Po trzecie - w tej książce zdecydowanie brakuje emocji. Słuchałam jej jako słuchowiska od Audioteki i nawet tam było słychać w kwestiach aktorów, że mówią jak roboty. Jedynie kobiety od czasu do czasu okazały jakieś odstępstwa od normy. Mężczyźni? Tylko spokój, zero strachu, wyrachowanie, nawet podczas teoretycznie emocjonujących momentów jak chwile świeżo po zamachu na Dona albo po śmierci Sonny'ego. Odnoszę jednak wrażenie, że to nie wina aktorów, tylko materiału, jaki dostali do zinterpretowania. Tak te postacie zostały napisane - papierowo, identycznie, jeżeli chodzi o usposobienie.

Po czwarte - skoro fabuła i konstrukcja postaci kuleje, to może dostajemy coś ekstra, jeżeli chodzi o język? W życiu. Styl jest śmiertelnie nudny, ani poetycki, ani gawędziarski, a o błyskotliwych dialogach zaś możemy jedynie pomarzyć. Jeżeli ktoś szuka wrażeń podobnych do filmu "Chłopaki nie płaczą", jeżeli chodzi o zapadające w pamięć kwestie, niech zapomni o tym, że znajdzie je tutaj. Nie mówię tu nawet o komediowych. O jakichkolwiek.

Wreszcie po piąte - jestem zszokowana, że ta książka nie niesie za sobą żadnej wartości, jeżeli chodzi o naukę, jaką można z niej wynieść. Spodziewałam się tego zwłaszcza po słynnym monologu Józefowicza, który grał gangstera w "Poranku kojota" i odwoływał się do tej książki. Że to jedna z tych pozycji, które uświadamiają, co jest w życiu ważne, pokazują nowy punkt widzenia na fundamentalne wartości. Tymczasem książka promuje i wybiela patologiczne zachowania. Zło nie zostaje w niej ukarane, Don, który jest przedstawiany jako mędrzec, któremu należy się szacunek, strzela mądrościami, że kobieta powinna być posłuszna mężowi i gdyby zachowywała się odpowiednio, to by jej nie bił. Sama jego relacja z żoną jest opisana tak, że nie są równorzędnymi partnerami, że ona musi uważać przy nim, co mówi, aby okazywać mu należy szacunek. O tym, że Michael Corleone permanentnie okłamuje swoją ukochaną i nie ponosi za to żadnych konsekwencji, nie wspomnę. Jeżeli zaś chodzi o same realia mafijne, przyjaźń często przegrywa z interesami, honor raz jest (zabijanie się w odwecie), raz go nie ma dla dobra biznesu (pokój, jaki zawiera Don na spotkaniu z innymi rodzinami, aby uspokoić sytuację). Zresztą sama przyjaźń też sprowadzana jest do relacji, która ma na celu nie dawać, a przede wszystkim czerpać z niej własne korzyści (pomogę ci, ale pamiętaj, że kiedyś wrócę i upomnę się o zwrot moralnego długu, jaki u mnie zaciągasz), czyli promowanie tzw. reguły wzajemności, elementarnej zasady manipulacji.

Apeluję: skończmy oceniać książki na bazie ich marek, zacznijmy myśleć samodzielnie. Z lekturami szkolnymi, które mają relatywnie niskie średnie (i słusznie, bo na dzisiejsze realia to są zwyczajnie słabe książki), jakoś się udało.

Modelowy przykład książki, której legenda i marka stanowią decydujący wpływ na jej ocenę, zwłaszcza wytłumaczenie jej wysokiej średniej. No bo na pewno nie decyduje o tym rzeczywista, "obiektywna" jakość prozy. Czytelnik czyta opinie, jeszcze wspomagane tym, że film na jej podstawie też jest legendarny, i co pan zrobisz? Wystawia masowo dziesiątki, "bo klasyk"....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

czy oglądaliście Ojca Chrzestnego wiele razy, ale mieliście wrażenie że czegoś w nim brakuje? jakiegoś niedomówienia lub rozwinięcia jakiejś konkretnej postaci? jeżeli tak to przeczytajcie książkę. Osobiście nurtowała mnie postać ochroniarza Michaela Corleone, który pojawia się praktycznie w końcowych fazach filmu, mowa tu o Alu Nerim. Książka dała mi to czego szukałem - domknięcie niedomówień, jak również otworzenie nowych wątków, ukazując jednocześnie braki filmu, ale nie umniejszając jego wielkości. Polecam.

czy oglądaliście Ojca Chrzestnego wiele razy, ale mieliście wrażenie że czegoś w nim brakuje? jakiegoś niedomówienia lub rozwinięcia jakiejś konkretnej postaci? jeżeli tak to przeczytajcie książkę. Osobiście nurtowała mnie postać ochroniarza Michaela Corleone, który pojawia się praktycznie w końcowych fazach filmu, mowa tu o Alu Nerim. Książka dała mi to czego szukałem -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Ojciec Chrzestny” był pozycją na mojej półce, po którą wiedziałam, że wypada/muszę sięgnąć, a jednak spędził tam kilka lat. Kupiony tanio w antykwariacie, zmęczony przeprowadzkami, finalnie znajdujący się trzech częściach, jeszcze z tą malutką czcionką nie zachęcał do czytania. Aż w końcu to zrobił i naprawdę było warto!

Historia rodziny Corleone porwała mnie ze sobą, a zwłaszcza struktury mafii, jej strategie, etykieta i kod postępowania, co wolno, czego nie wolno, co wypada, a co rozumie się samo przez siebie. Złożoność i strukturalizm, to raczej nie to, czego spodziewamy się po mafii. A mężczyźni należący do mafii według wytycznych działali cały czas, a każda decyzja, czy akcja była starannie przemyślana. W książce znajduje się dekada słynnej włoskiej rodziny, między rozdziałami pokonujemy miesiące – co tylko daje realizmu powieści. Latamy po stanach i poza nie, prowadzimy dyskusje i razem z Donem nawołujemy do rozsądku, by razem porozumować. Hipnotyzująca.

Ekranizacja obejrzana tuż po odłożeniu książki, i niestety co własna wyobraźnia zbudowała w trakcie lektury, to nie to samo. Oczywiście, brakowało mi wszystkiego, co było w oryginale – bo wszystko było potrzebne i zgrabnie się łączyło (jak bardziej rozbudowany wątek w Vegas), ale już bez tego film miał niewolne tempo, a trwał trzy godziny. 

„Ojciec Chrzestny” był pozycją na mojej półce, po którą wiedziałam, że wypada/muszę sięgnąć, a jednak spędził tam kilka lat. Kupiony tanio w antykwariacie, zmęczony przeprowadzkami, finalnie znajdujący się trzech częściach, jeszcze z tą malutką czcionką nie zachęcał do czytania. Aż w końcu to zrobił i naprawdę było warto!

Historia rodziny Corleone porwała mnie ze sobą, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to