Mądrość psychopatów

Każdy zainteresowany tematem, czyli sięgający po tę książkę, będzie znał większość informacji w niej zawartych. Autor miejscami mocno naciąga powiązanie z innymi dziedzinami, robiąc przez to wielkie dygresje, które próbuje na siłę połączyć z głównym tematem książki - jak poświęcenie całego rozdziału ewolucji lub stałe wtrącenia z filozofii. Próbuje w ten sposób nieudolnie budować wyższą wartość jego tekstu. Pomimo bardzo zachęcająco brzmiącego wstępu, niestety, książka nie odnosi się do tematu tak jakby autore tego chciał. Całość brzmi jakby Dutton wpadł na pomysł świetnej publikacji, ale w czasie realizacji marnie wyszło z materiałem, więc posklejał cokolwiek ze sobą i dla zbudowania odpowiedniego rozmiaru jak na książkę musiał nawrzucać innych dziedzin.

PS. Jak komuś przypadnie do gustu rozdział poświęcony ewolucji (drugi bodajże) polecam "Samolubny gen" Dawkinsa. Dutton bardzo się na nim chciał wzorować swoją drogą, kto czytał ten na pewno zauważy.

Każdy zainteresowany tematem, czyli sięgający po tę książkę, będzie znał większość informacji w niej zawartych. Autor miejscami mocno naciąga powiązanie z innymi dziedzinami, robiąc przez to wielkie dygresje, które próbuje na siłę połączyć z głównym tematem książki - jak poświęcenie całego rozdziału ewolucji lub stałe wtrącenia z filozofii. Próbuje w ten sposób nieudolnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa, wyjaśniająca zjawisko psychopatii

Ciekawa, wyjaśniająca zjawisko psychopatii

Pokaż mimo to

Psychopaci są wśród nas. Tak twierdzi autor „Mądrości psychopatów”. Faktycznie. Przekonał mnie, że więcej psychopatów znajduje się w przestrzeni biznesowo-biurowej niż w mrocznej pakamerze poniżej poziomu ziemi. Książkę dobrze się czyta, ale jak na mój gust autor zbyt mocno wyeksponował naukowy ton wypowiedzi. Wnioskowania, nazwy instytucji, tytuł naukowe, to wszytko psuje przyjemność lektury, co prowadzi mnie do stwierdzenia, że tytuł doskonale pasuje do treści.

Psychopaci są wśród nas. Tak twierdzi autor „Mądrości psychopatów”. Faktycznie. Przekonał mnie, że więcej psychopatów znajduje się w przestrzeni biznesowo-biurowej niż w mrocznej pakamerze poniżej poziomu ziemi. Książkę dobrze się czyta, ale jak na mój gust autor zbyt mocno wyeksponował naukowy ton wypowiedzi. Wnioskowania, nazwy instytucji, tytuł naukowe, to wszytko psuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa pozycja. Nie skupia się wyłącznie na psychopatii w kontekście morderstw, ale także na psychopatach, którzy chodzą po ulicach wokół nas: prawnikach, biznesmenach, żołnierzach i agentach służb. Bardzo ciekawy fragment odnośnie "genu wojownika", oraz opis mutacji MAOA odpowiedzialnej za podejmowanie ryzyka i agresję. Warto! Książka jest przepełniona merytoryczną wiedzą, co potwierdzają przypisy z badaniami na które powołuje się autor.

Bardzo ciekawa pozycja. Nie skupia się wyłącznie na psychopatii w kontekście morderstw, ale także na psychopatach, którzy chodzą po ulicach wokół nas: prawnikach, biznesmenach, żołnierzach i agentach służb. Bardzo ciekawy fragment odnośnie "genu wojownika", oraz opis mutacji MAOA odpowiedzialnej za podejmowanie ryzyka i agresję. Warto! Książka jest przepełniona merytoryczną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeba przyznać, że nie jest to łatwa lektura. Natomiast jeśli chodzi o zawarte w książce informacje dotyczące odpowiedzi na pytanie kim jest psychopata można znaleźć coś niecoś. Jestem laikiem w kwestii, jaką zajmuje się autor, w związku z tym moja wypowiedź dotyczy tylko i wyłącznie odczuć, jakie na mnie wywarła treść i muszę przyznać, że nie jest tak źle. Widać, że autor stara się przybliżyć czytelnikowi temat psychopatii, ale nie do końca mu to wychodzi. Momenty, w których podaje przykłady z życia wzięte, są wciągające, nawet bardzo i za to należy się plus. Kiedy autor zaczyna używać bardziej naukowych określeń, niestety robi się ciężko.
Mimo tych niedogodności można sięgnąć po tę pozycję.

Trzeba przyznać, że nie jest to łatwa lektura. Natomiast jeśli chodzi o zawarte w książce informacje dotyczące odpowiedzi na pytanie kim jest psychopata można znaleźć coś niecoś. Jestem laikiem w kwestii, jaką zajmuje się autor, w związku z tym moja wypowiedź dotyczy tylko i wyłącznie odczuć, jakie na mnie wywarła treść i muszę przyznać, że nie jest tak źle. Widać, że autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najbardziej podobała mi się w tej książce przedmowa autora. Była tak intrygująca, że natychmiast nabrałam ochoty na przeczytanie tej książki. Niestety potem już nie było tak dobrze, bo męczyłam ją przez kilka miesięcy i zanudziła mnie prawie na śmierć (nie wiem jak tak ciekawy temat może nudzić, ale jednak). Niewiele się z niej dowiedziałam o psychopatach, a język jakim została napisana kompletnie do mnie nie trafił. Może to po prostu pozycja nie dla laików? Nie polecam.

Najbardziej podobała mi się w tej książce przedmowa autora. Była tak intrygująca, że natychmiast nabrałam ochoty na przeczytanie tej książki. Niestety potem już nie było tak dobrze, bo męczyłam ją przez kilka miesięcy i zanudziła mnie prawie na śmierć (nie wiem jak tak ciekawy temat może nudzić, ale jednak). Niewiele się z niej dowiedziałam o psychopatach, a język jakim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Człowiek jest jedynym gatunkiem na Ziemi, który potrafi wyobrazić sobie rzeczywistość i ją stworzyć. Człowiek myśli abstrakcyjnie, snuje plany, wyobraża samego siebie w modelowanej przez swój umysł przyszłości. Tak działa nasza samoświadomość, tak dzięki spontanicznie przeskakującym między neuronami sygnałom elektrycznym – myślom, fizycznym i biologicznym oznakom egzystencji, porusza się w świecie istota ludzka. Człowiek jest takim pogodnym grajkiem, a cała Ziemia: jej ekosystem, bogactwa naturalne, fauna i flora jego tańczącą pod jego muzykę skoczną małpką. Jak widać Homo Sapiens zdominował ziemskie życie, stając się Suprematorem - władcą ostatecznym, sądem i egzekutorem wszelkiego przejawu życia. Ludziom nie wystarczy obarczenie Ziemi pasmem cierpienia ani przypięcie niewidocznej, jak ciężka, pochmurna noc, długiej nici, przez którą bezwstydny człowiek będzie ciągnął ją za sobą. Chcemy więcej, i tak jest od początku, może nawet będzie do końca naszego istnienia.

Pragnienie dominacji, kontroli i manipulacji u ogólnej populacji ludzi jest dość wysokie, i mówimy tu o zbiorowości - liczącej tysiące lat cywilizacji i jej wszędobylskim charakterze. Władza deprawuje, ale władza absolutna deprawuje absolutnie, robiąc to wtedy, gdy ludzkość swym bezimiennym, radykalnym ,,rządem” nad wszelkimi aspektami życia na Ziemi, traci nad wszystkim kontrolę. Mówiąc ,,wymyka się”, mam na myśli stan, w którym nasza Cywilizacja zaczyna zżerać sama siebie. Niespójność w jej ogólnej strukturze, sięgająca ,,choroby” pojedynczej jednostki ją tworzącej zależy od spójności zachowania i postępowania jednego już człowieka. Ta analogia nie jest więc bezpodstawna, wyjęta ot tak z rękawa. Ma ona dużo szerszy wydźwięk, niż na początku jej analizy i zrozumienia można by przypuszczać. Dochodzimy do wniosku, że człowiek, niestety, niezbyt dobrze umie pojąć sens własnego osobniczego jestestwa: zachowanie, cele, egzystencja wewnątrzspołeczna i z drugiej strony indywidualna. Nie jest on więc doskonałym gatunkiem, a co za tym idzie nie dorósł do tego, aby z pozycji jego zbiorowości, który przecież tworzy ludzkość zyskała szansę stania się coraz doskonalszą społeczną megastrukturą, tą gigantyczną egzystencjalną jednostką - Cywilizacją. Cóż, natura bądź inteligentny stwórca byli wybredni. Stworzyli nas na dziwny sposób. Jesteśmy egoistyczni, władczy, cyniczni. Wszędzie gdzie to możliwe, wciskamy swe zasługi i ,,wielkie czyny” jak najgłębiej; wszędzie przy każdej okazji widzimy swój ,,najcenniejszy” dla społeczeństwa wkład, widzimy siebie. Jesteśmy buńczuczni, narcystyczni, skłonni do nagłych radykalnych zmian. Prowadzimy bezsensowne wojny wyniszczające dobro Ziemi i dobro naszej Cywilizacji. Zanurzamy świat w głupiej przemocy, rujnując stabilność psychiczną i pewność siebie innych ludzi. Jako jedyny gatunek na Ziemi, człowiek nagminnie, w sposób niezwiązany z adaptacją ewolucyjną, pozbawia życia przedstawicieli swego gatunku – pośrednio, niszcząc psychikę i pewność siebie jakiejś osoby, lub bezpośrednio, fizycznie ją mordując. Tak w gruncie rzeczy działają psychopaci, zmory naszego życia i osobliwi ludzie, niczym pasożyty umysłu i wampiry energetyczne. Funkcjonują prowadząc ciche podwójne życie, dając światu sympatyczną powierzchowną osobowość – nieskazitelną, przykładną tożsamość. W rzeczywistości jednak, nadrzędne, głęboko ukryte ,,właściwe Ja” karmi się owocami zebranymi przez jego powierzchowną, narzuconą tożsamość. Czai się, zbiera siły i atakuje. Psychopaci w biurze, w Rządzie, w instytucjach, Korporacjach, Szkołach i nawet ci niedaleko nas, ot zwykli sąsiedzi. Anormalni, podstępni, skrywający niejeden ponury sekret, zaczynają swoje polowanie. Można się przed nimi bronić, ale nigdy całkowicie nie ustrzec. Bo dopóki istnieć będzie gatunek ludzki, tworząc społeczne zbiorowości, dopóty będą pojawiać się, niczym niepokojące spaczenie i ukryty defekt w jednym, ci nikczemni psychopaci. Ale, czy rzeczywiście tacy nikczemni i dogłębnie źli? Pamiętajmy, że psychopaci to nie tylko seryjni mordercy – w tej ich nieprzewidywalności tkwi największa bolączka i sprzeczność. To wyrachowani, naprawdę mądrzy ludzie, z tym że ta ,,mądrość”, to tzw. ,,mądrość psychopatów”. Z tym kontrowersyjnym w ujęciu psychopatii zbierającej wśród tkanki społecznej coraz większe żniwo, problemem – bo bycie ,,normalnym” w dzisiejszych uzależnionych od sukcesu osobistego i rozwijania kariery zawodowej czasach, nie gwarantuje stuprocentowej pomyślności – zmierzył się w swej pracy Kevin Dutton. I tak przekazując w "Mądrości psychopatów" szerokiej publiczności swą profesjonalną opinię, popartą wynikami badań biologicznych i obserwacji wielu ludzi z zaburzeniami osobowości, w tym najbardziej zdeprawowanych więźniów, mających na swoim koncie wiele ciężkich przestępstw: od finansowych malwersacji, oszustw, licznych matactw pociągających za sobą całe firmy i zdrowie psychiczne ludzi w nich pracujących i ich rodziny na samo dno, przez zastraszanie, stalking, torturowanie, aż teoretycznie po najgorsze: seryjne morderstwa, wielokrotne gwałty, notoryczną pedofilię itp., oraz współpracując z innymi naukowcami z różnych dziedzin, Dutton udowodnił i wzmocnił wcześniej poparte teorie, że psychopaci to nieco inna kategoria osób, których procesy mentalne, a co za tym idzie ich osobowość i zachowanie nie podlegają konwencjonalnym zasadom i kategoryzacji, jak w przypadku ,,normalnych” jednostek. To ludzie o inaczej zorganizowanym mózgu, i co jest nie do końca przez naukowców zrozumiane, o inaczej działających połączeniach między emocjami i słowami. Psychopaci są psychicznie ,,zimnymi” jednostkami, np. przekonanymi o ich zbliżającym się tryumfie. Posługując się wyrachowaniem, bezpośredniością, i myśląc i działając w sposób nieskomplikowany i rzeczowy, psychopaci mogą odnieść sukces, sądząc, że można być kimkolwiek się chce, bez względu na koszty, które, przez ich działania poniesie społeczeństwo. Taki sukces jest jednak krótkotrwały, wystarczy strącenie ich egzystencji z ustatkowanego rytmu ,,skupiania się na sobie” i krach gotowy. Po prostu, psychopatom zdarza się seryjnie popełniać drobne błędy, przez które ,,potykają się o własne nogi” – potykają głównie w wyrażaniu własnych skłonności i pragnień bądź, gdy mierzą w realizację własnych egoistycznych celów i na przeszkodzie staje im konieczność pracy w grupie i podporządkowanie się innej niż ich kierowniczej pozycji. Nikt nie jest idealny, nawet oni, psychopaci.

Warto obrócić te rozważania, kierując je w nieco innym kierunku, pytając się, czy przeciętny zdrowy, niezaburzony psychicznie człowiek ma w sobie ukryte pokłady psychopatii, o których nie wie? Czy każdy nas może stać się zimnokrwistym, psychopatą? A jak tak, czy w dzisiejszych pędzących z coraz mniejszym hamulcem moralnym czasach, psychopatia stanie się lekarstwem, czymś na miarę środka wspomagającego adaptację, która pociągnie za sobą ewolucję nowego, odpornego ma lęk, opory i zagrożenia psychiczne gatunku człowieka?
O tym, czy istota ludzka, tak do niedawna wydawałoby się prosta, zrozumiana, psychologicznie odkryta i odpowiednio w tym względzie behawioralnie zaszufladkowana - co jednak jest tylko złudzeniem - może stać się za życia psychopatą, nie okazując wcześniej żadnych klinicznych oznak tego zaburzenia, oraz o tym, czy psychopata, to rzeczywiście człowiek emocjonalnie pusty, wyrachowany, bezwzględny, którego powinno się odseparować od społeczeństwa, gdyż przynosi tylko złamane serca, stracone życia i zrujnowaną psychikę wielu ludzi, których nie zdaje sobie sprawy, że dewastuje i psychicznie miażdży jak miażdży się najgorsze robactwo, i czy w szarówce dnia codziennego, rzeczywistości otępiałej, ciężkiej, często słodko-gorzkiej nie powinniśmy po prostu nauczyć się od psychopatów nabycia odpowiednich cech, jak skupienie, odporność psychiczna, uważność bądź działanie – pozwalających nam uodpornić się na wyzwania świata, które wychodzą nam naprzeciw szybko i niespodziewanie, pisze w swej publikacji na polu badań społeczno-psychologicznych Kevin Dutton. W "Mądrości Psychopatów", książce w której, w odróżnieniu od innych pozycji naukowych i popularnonaukowych, podobnych gatunkowo i tematycznie, autor nie skupia się na samych szokujących i negatywnych implikacjach psychopatii. Mocno eksploruje istotę tego problemu, posiłkując się przykładami neurologiczno-psychologicznych badań w ramach istoty tego zjawiska, co powoduje, że jesteśmy świadkami całkowicie nowego, odważnie wytłuszczonego i wytłumaczonego przekazu tego czym jest psychopatia, jaka jest prawda o tej wynaturzonej odmianie ,,zaburzeń osobowości” – prawda w stosunku do tego, co przyzwyczailiśmy się o psychopatii wiedzieć. Dutton nie skupia się tu na jednostkach, nie ma w zwyczaju sypać z rękawa przykładami, bo nie o to tu chodzi; nie wykłada nam tejże problematyki przez pryzmat seryjnych morderców, rekinów biznesu, psychopatów w garniturach. Liczy się ogólny wydźwięk i podejście do zagadnienia od strony bardziej praktycznej i społecznej, niżeli czysto teoretycznej. Duttonowi się to udaje. W fascynujący sposób porywa czytelnika w świat naukowych i typowo ludzkich, refleksyjnych dywagacji nad psychopatią właśnie. Udowadnia czytelnikowi, że bada ją nie tylko psychiatria i cały ogrom specjalizacji psychologicznych i nauk behawioralnych. Robi to również matematyka, np. teoria gier. Sprawdza się także neurobiologia, medycyna i genetyka. Dutton podkreśla w ten sposób skalę i wagę problemu psychopatii. Bo nie jest ona stricte czymś fatalistycznym, czymś co należy wytępić. Nie trzeba się rozglądać nie wiadomo jak daleko, wystarczy zerknąć na dane statystyczne, które przytacza autor publikacji, aby stwierdzić, że psychopaci nie są jakąś chorobą zżerającą tkankę społeczną ,,Ziemian”, tylko czymś tak normalnym, że nie zdajemy sobie z tego sprawy; że nie ma mowy, aby zniknęli oni z naszego świata. Winniśmy eksplorować arkana psychopatii w kierunku korzyści z niej płynących dla jednostki i społeczeństwa. Autor nie jest samolubem, szlachetnym, o patrycjuszowskim obliczu i sposobie bycia profesorem. Luźny styl językowy, którym kreuje zawartość swej publikacji, mimo że jest eklektyczny, jest pasjonujący i potrafiący kupić uwagę czytelnika. Dyskurs poważny przeplata się z doświadczeniami życia osobistego, stąd treść przyjazna, rozumiana i uplastyczniająca wątek psychopatii, jako coś co nie ma wąskiego diabelnego wydźwięku, lecz potrafi w dobry sposób być odebrane.

Odważnie, śmiało i rzeczowo. Tak dobre, inteligentne, wręcz ,,zapamiętywalne" przez czytelnika, podejście ma Kevin Dutton do zagadnienia i jednocześnie nierozwiązalnego do końca problemu społeczno-psychologiczno-biologicznego, jakim jest ,,psychopatia”. A jest to, mówiąc łopatologicznie ,,temat rzeka” – stąd udział wielu innych nauk w jej analizowaniu. "Mądrość psychopatów" to niesamowita, niekiedy okraszona prostą humorystyczną puentą, lektura. Nie wyziera z niej sam negatywizm i czyste ,,psychopatyczne zło”. To dawka wiedzy, która przekazana w nietuzinkowy przez autora sposób, przyszpili do surowego muru każdego, kto rozumie psychopatię przez pryzmat ,,seryjnego mordercy”. Mało tego, Dutton jako doświadczony psycholog, w oparciu o liczne dane statystyczne i własne obserwacje stwierdza, że globalne społeczeństwo ludzi robi się mniej brutalne, ale bardziej psychopatyczne. Coś w tym jest, nieprawdaż?

Człowiek jest jedynym gatunkiem na Ziemi, który potrafi wyobrazić sobie rzeczywistość i ją stworzyć. Człowiek myśli abstrakcyjnie, snuje plany, wyobraża samego siebie w modelowanej przez swój umysł przyszłości. Tak działa nasza samoświadomość, tak dzięki spontanicznie przeskakującym między neuronami sygnałom elektrycznym – myślom, fizycznym i biologicznym oznakom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny nudny amerykański poradnik. ,,Wymordowana" książka,która nic nowego nie wniosła a wręcz zabrała czas. A miała tak dobre recenzje, cóż może i dobry temat przewodni ale merytoryka i treść pozostawiają bardzo dużo do życzenia.

Kolejny nudny amerykański poradnik. ,,Wymordowana" książka,która nic nowego nie wniosła a wręcz zabrała czas. A miała tak dobre recenzje, cóż może i dobry temat przewodni ale merytoryka i treść pozostawiają bardzo dużo do życzenia.

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa pozycja. Dużo przykładów badań, wydarzeń z życia wziętych i pzyjemny język autora sprawiają, że z przyjemnością podchodzi się do tej książki.

Bardzo ciekawa pozycja. Dużo przykładów badań, wydarzeń z życia wziętych i pzyjemny język autora sprawiają, że z przyjemnością podchodzi się do tej książki.

Pokaż mimo to

Kevin Dutton jest autorem, który przybliża tę prawdę w sposób lekki, okraszony poczuciem humoru, ale zarazem poparty badaniami. Posiada lekkie pióro, którym kreśli sylwetkę psychopaty z zupełnie innej strony niż spodziewać mógłby się przeciętny człowiek. Używa słownictwa prostego, dzięki czemu dociera bez przeszkód do szerszego grona czytelników, w tym takich, którzy do tej pory przechodzili obojętnie obok tego typu publikacji.

Książka ta ma w sobie odpowiedni ładunek subiektywnych odczuć autora, co sprawia, że nie jest zwykłym zlepkiem suchych faktów. I choć znajdą się czytelnicy gotowi uznawać to za wadę „Mądrości Psychopatów” uważam, że jest to ważny i korzystny element książki. Niestety zazwyczaj, gdy tego elementu brakuje, pozycja staje się nudna i większość osób woli sobie ją darować.
Pełna recenzja na: https://bit.ly/2APQGrv

Kevin Dutton jest autorem, który przybliża tę prawdę w sposób lekki, okraszony poczuciem humoru, ale zarazem poparty badaniami. Posiada lekkie pióro, którym kreśli sylwetkę psychopaty z zupełnie innej strony niż spodziewać mógłby się przeciętny człowiek. Używa słownictwa prostego, dzięki czemu dociera bez przeszkód do szerszego grona czytelników, w tym takich, którzy do tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to