Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Portret Doriana Graya” zapowiadał się wyśmienicie. Odpaliłam go na słuchawkach (ponieważ korzystałam z audiobooka) i czułam, że to jest to. Ten styl, ten sposób opowiadania.... Poczułam, że wciągnie mnie to na długo i że zaczyna się oto właśnie wspaniała uczta czytelnicza.
I w którymś momencie to niestety wyhamowało. Straciłam fascynację. Wydawało mi się, że znam już postać Doriana, przestała kryć dla mnie jakąkolwiek tajemnicę, a koniec tej historii jest już dla mnie znany.
Niejako tak właśnie się stało.
Szlachetność stylu stała się w którymś momencie... zbyt pompatyczna? Sam środek opowieści na tyle nudny, że wyłączałam się podczas słuchania i gdy po kilku minutach takiego wyłączenia powracało skupienie, z rozczarowaniem odkrywałam, że kolejne fragmenty „nadal są o tym samym”.
Ta dynamika wkrótce później się poprawiła, ale, jak już wspominałam, nie czekało już na mnie później nic zaskakującego. Przemiana bohatera była w mojej ocenie dość oczywista; odniosłam wrażenie, że typ bohatera, jak i sam wykorzystany tutaj motyw główny, są klasyczne i bardzo dobrze znane literaturze wielu epok. Czy to źle? Niekoniecznie. Ale sprawia, że oceniam tę powieść po prostu jako dobrą i taką, która raczej nie zapadnie mi w pamięć.
Niewątpliwie co najmniej jedną gwiazdkę dodałam tutaj za początkowe wrażenie smakowania dobrej literatury i zanurzenia się w stylu Wilde’a. Było bardzo przyjemne!

„Portret Doriana Graya” zapowiadał się wyśmienicie. Odpaliłam go na słuchawkach (ponieważ korzystałam z audiobooka) i czułam, że to jest to. Ten styl, ten sposób opowiadania.... Poczułam, że wciągnie mnie to na długo i że zaczyna się oto właśnie wspaniała uczta czytelnicza.
I w którymś momencie to niestety wyhamowało. Straciłam fascynację. Wydawało mi się, że znam już...

Jak dla mnie... za bardzo motywacyjna i pełna własnych opinii, a za mało konkretna, praktyczna. Oczekiwałam więcej odwoływania się do konkretnych badań, działania mózgu oraz rad możliwych do zastosowania. Te proporcje są zaburzone względem moich oczekiwań.
Mam też duży problem z wyraźnym kategoryzowaniem ludzi na „nadwydajnych” i „normalnie myślących”. W dodatku Autorka, chcąc podbić poczucie własnej wartości tych pierwszych, mocno umniejsza tym drugim (takie odniosłam wrażenie). Co w ogóle oznacza „normalnie myślący”? Czy nie ma nic pomiędzy, żadnej innej kategorii? I czy naprawdę trzeba się tu odwoływać do norm i normalności? Jedni są nadwydajni i nadzwyczajni, a drudzy normalni (w dodatku w znaczeniu: szarzy, przeciętni)?
Liczyłabym tutaj na więcej niuansów i większego dostrzeżenia całej rozpiętości sposobów ludzkiego myślenia.
Niemniej były też pojedyncze fragmenty i stwierdzenia, które w książce mi się spodobały i skłoniły mnie do refleksji.
Slowem: ujdzie. Ale z wszelką pewnością nie odmieniła mojego życia ani nie nauczyła mnie, jak myśleć mniej.

Jak dla mnie... za bardzo motywacyjna i pełna własnych opinii, a za mało konkretna, praktyczna. Oczekiwałam więcej odwoływania się do konkretnych badań, działania mózgu oraz rad możliwych do zastosowania. Te proporcje są zaburzone względem moich oczekiwań.
Mam też duży problem z wyraźnym kategoryzowaniem ludzi na „nadwydajnych” i „normalnie myślących”. W dodatku Autorka,...

Nie pamiętam, żeby jakakolwiek książka tak mnie zaskoczyła.
Okładka, tytuł, po części opis - wszystko tak sprzeczne z moim gustem, z moją niechęcią do powieści romantycznych... A jednak z jakiegoś powodu po nią sięgnęłam.

Czytanie tej książki jest jak przechodzenie jakiejś długiej drogi, jak przeżywanie wielu lat życia bohaterów. Nie chce się jej przeczytać za szybko ani za dużo naraz.

Nie wspominając o tym, jak uwielbiam taki klimat - XIX wiek, zagubione dziewczęta wydawane za mąż za nieznajomych, odkrywające siebie i rozwijające się dopiero w tych zaplanowanych z góry małżeństwach, z dala od wszystkiego, co znały wcześniej.
Może lubię to odkrywać dlatego, że tego już nie ma, że nie znam nikogo, kto tak żył, ani sama nigdy nie będę tak żyła.

I chylę czoła autorce zarówno za niebywałe oddanie atmosfery tamtych czasów i sytuacji Elisabeth, za zbudowanie wielowymiarowych, żywych postaci, ale i za ogromną wiedzę, którą trzeba posiadać, by opisać niektóre szczegóły, jak te związane z posiadaniem kopalni.

Polecam wszystkim tym, którzy lubią się w książce "zanurzyć". Nie jest to typowa romantyczna opowieść, ale bardzo ujmuje za serce i da się ją przeżywać o wiele głębiej niż większość typowo romantycznych powieści.

Nie pamiętam, żeby jakakolwiek książka tak mnie zaskoczyła.
Okładka, tytuł, po części opis - wszystko tak sprzeczne z moim gustem, z moją niechęcią do powieści romantycznych... A jednak z jakiegoś powodu po nią sięgnęłam.

Czytanie tej książki jest jak przechodzenie jakiejś długiej drogi, jak przeżywanie wielu lat życia bohaterów. Nie chce się jej przeczytać za szybko ani...