Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuję się jakbym była napełniona smutkiem: niebieskim jak gruba warstwa lodu na jeziorze, zielonym jak las w którym kwitną zawilce gajowe i czerwonym jak krwiste maki. Słowa które złożyły się na książkę są piękne. Słowa...ludzie mówią,że nic nie znaczą, liczą się przecież tylko czyny. Nic bardziej mylnego. Wsłuchajmy się w słowa. Zatraćmy się w znajomym szepcie opowiadającym baśń. W baśni tej znajdziemy Małą Królową,Różaną dziewczynę i morsa, który czasami też jest psem lub mewą...Kto jest ich sojusznikiem ,a kto wrogiem? Jak zakończy się ich historia? Nie zdradzę wam tego, sami zobaczcie. Chyba najbardziej poruszająca,zaskakująca i najpiękniej napisana książka jaką przeczytałam.

Czuję się jakbym była napełniona smutkiem: niebieskim jak gruba warstwa lodu na jeziorze, zielonym jak las w którym kwitną zawilce gajowe i czerwonym jak krwiste maki. Słowa które złożyły się na książkę są piękne. Słowa...ludzie mówią,że nic nie znaczą, liczą się przecież tylko czyny. Nic bardziej mylnego. Wsłuchajmy się w słowa. Zatraćmy się w znajomym szepcie...

Trzeba przekopać kilkadziesiąt przeciętnych książek dla nastolatek, praktycznie niczym się nie różniących od siebie, przesłodzonych,aż mdłych i w dodatku kiepsko napisanych ,żeby znaleźć perełkę. Moją perełką jest własnie książka ,,Cienie na Księżycu". Fabuła jest nieziemska, naprawdę strasznie wciągająca i niepowtarzalna. Główna bohaterka jest postacią ciekawą,ciągle się zmienia pod wpływem zaskakujących zdarzeń bombardujących jej życie. Nie powiedziałabym ,że postacie są skrajnie złe lub skrajnie dobre. Wręcz przeciwnie. W każdej postaci możemy znaleźć złe jak i dobre cechy choć w niektórych przypadkach faktycznie zła lub dobra strona widocznie przeważa. Książka ma jednak swoją aurę. Tak delikatnie zaznacza wielką rolę miłości w naszym życiu, jakby chłodniejszy wiaterek w upalny dzień. To mi się podoba. Temat miłości tylko muska czytelnika i prowokuje go do refleksji, a nie przygniata "mdłym romansem". Jedynym mankamentem jest końcówka książki. Nie jest zła, ale nie jest tez jakoś dobra. Wolałabym, żeby sprawa rozciągnęła się na 2 część;)W każdym razie polecam!

Trzeba przekopać kilkadziesiąt przeciętnych książek dla nastolatek, praktycznie niczym się nie różniących od siebie, przesłodzonych,aż mdłych i w dodatku kiepsko napisanych ,żeby znaleźć perełkę. Moją perełką jest własnie książka ,,Cienie na Księżycu". Fabuła jest nieziemska, naprawdę strasznie wciągająca i niepowtarzalna. Główna bohaterka jest postacią ciekawą,ciągle się...

A co jeśli wszyscy jesteśmy ślepcami? Widzimy tylko ciemność lub tylko jasność. Mamy ograniczony sposób patrzenia na świat. Nasze oczy widzą wiele, ale jak wiele nie zauważają?

,,Miasto ślepców" jest książką dobrze napisaną ,popadającą lekko w mroczne klimaty. Świetnie ukazuje to ,że gdy coś tracimy dopiero wtedy zauważamy jak wielką rolę gra w naszym życiu. Możemy wyobrazić sobie świat pełen ludzi którzy nic nie widzą, a uściślając widzą tylko niekończącą się jasność/światło. Czy wtedy ludzie się zmienią, będą bardziej życzliwi i nasz wygląd nareszcie zejdzie na drugi plan? Niekoniecznie. Strach nie jest dobrym doradcą, paraliżuje naszą zdolność do logicznego myślenia, odróżniania dobra od zła. Okazuje się ,że ślepcy nie tylko tracą wzrok. Zastanówmy się przez chwilę i odpowiedzmy na pytanie: Wolimy być ślepcami tak jak wszyscy wokół nas czy wyjątkiem, tym "szczęściarzem" który nie oślepł , który musi patrzeć na wszystkie okropności tego świata?

A co jeśli wszyscy jesteśmy ślepcami? Widzimy tylko ciemność lub tylko jasność. Mamy ograniczony sposób patrzenia na świat. Nasze oczy widzą wiele, ale jak wiele nie zauważają?

,,Miasto ślepców" jest książką dobrze napisaną ,popadającą lekko w mroczne klimaty. Świetnie ukazuje to ,że gdy coś tracimy dopiero wtedy zauważamy jak wielką rolę gra w naszym życiu. Możemy...