Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałam się luźnej opowieści o gruzińskich ucztach i życiu według zasady "zastaw się, a postaw się", a dostałam wk*rw jakiego dawno nie doświadczyłam przy czytaniu. Gruzja chciałaby aspirować do integracji z UE i Zachodem, ale ta książka pokazuje, jak bardzo zacofany jest to kraj i jak dłuuuga droga przed nimi. Z "Pokazuchy" wyłania się bardzo smutny obraz Gruzji, którą kojarzymy najczęściej z pięknymi krajobrazami, pysznym jedzeniem i dobrym, a tanim winem. Skandaliczna pozycja kobiet, ich całkowita zależność od ojców i mężów, bierność i lenistwo mężczyzn, przyzwolenie na przemoc, wymawianie się dbaniem o tradycyjne wartości byle by tylko nic nie zmieniać, odmawianie osobom niepełnosprawnym prawa do uczestnictwa w życiu publicznym, głodowe emerytury i renty, i oczywiście dyskryminacja osób LGBT. Całość nie napawa optymizmem i każe się cieszyć, że nie tam się urodziłam.

Spodziewałam się luźnej opowieści o gruzińskich ucztach i życiu według zasady "zastaw się, a postaw się", a dostałam wk*rw jakiego dawno nie doświadczyłam przy czytaniu. Gruzja chciałaby aspirować do integracji z UE i Zachodem, ale ta książka pokazuje, jak bardzo zacofany jest to...

Rozwiń Zwiń

Czytając początkowe rozdziały, ma się wrażenie, że faktycznie omańskie kobiety mają w życiu bardzo dobrze i mogą nam, zachodnim dziewczynom, współczuć małżeństw z miłości. Z uśmiechem na twarzy czytamy o tym, że szokuje je fakt, że nie mamy żadnych korzyści finansowych z wyjścia za mąż czy urodzenia dzieci, musimy same (bez pomocy drugiej czy trzeciej żony oraz służby) ogarniać dom i dzieci, a do tego jeszcze chodzimy do pracy! Jednak późniejsze rozdziały pokazują smutną rzeczywistość bycia kobietą w świecie arabskim, gdzie tylko mężczyzna ma zawsze rację i pełnię praw. Dowiadujemy się też, jak Omańczycy wykorzystują tanią siłę roboczą z biednych krajów Afryki i Azji. Kupują sobie 12-letnie dziewczynki z Indii na "żony", a niani ze Sri Lanki dają jedynie kawałek podłogi do spania. Ogólny wydźwięk książki jest więc moim zdaniem raczej smutny. Pozycja na pewno warta przeczytania, choć niewątpliwie podnosząca ciśnienie.

Czytając początkowe rozdziały, ma się wrażenie, że faktycznie omańskie kobiety mają w życiu bardzo dobrze i mogą nam, zachodnim dziewczynom, współczuć małżeństw z miłości. Z uśmiechem na twarzy czytamy o tym, że szokuje je fakt, że nie mamy żadnych korzyści finansowych z wyjścia za mąż czy...

Rozwiń Zwiń

Książka ma ponad 500 stron, a dopiero w ostatnich 100 zaczyna się dziać coś ciekawego. Wcześniejsze 400 wprowadza czytelnika w historie wszystkich postaci i pokazuje, że każdy nosi w sobie jakieś traumy, lęki i tajemnice. Nie należy więc oceniać po pozorach. Pomysł interesujący, ale całość przeprowadzona tak sobie - zbyt rozwlekle i rozczarowująco. "Wielkie Kłamstewka" znam tylko jako świetny serial, ale po lekturze "Dziewięciorga Nieznajomych" nie jestem zachęcona do czytania czegokolwiek innego autorstwa Liane Moriarty.

Książka ma ponad 500 stron, a dopiero w ostatnich 100 zaczyna się dziać coś ciekawego. Wcześniejsze 400 wprowadza czytelnika w historie wszystkich postaci i pokazuje, że każdy nosi w sobie jakieś traumy, lęki i tajemnice. Nie należy więc oceniać po pozorach. Pomysł interesujący, ale całość...

Rozwiń Zwiń