Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doskonale zrealizowane słuchowisko. Wydaje mi się, że niskie oceny wynikają z błędnego założenia, że będzie to zwykły kryminał/thriller podczas gdy mamy do czynienia z weird fiction. Mocno lovecraftowski klimat. Myślę, że fanom RPG przypadnie do gustu.

Doskonale zrealizowane słuchowisko. Wydaje mi się, że niskie oceny wynikają z błędnego założenia, że będzie to zwykły kryminał/thriller podczas gdy mamy do czynienia z weird fiction. Mocno lovecraftowski klimat. Myślę, że fanom RPG przypadnie do gustu.

Głosy Panamo za mną. To powieść pod wieloma względami zachwycająca, niełatwa, ale jednocześnie satysfakcjonująca w trakcie lektury. Zabiegi stylistyczne autora takie jak mieszanie w jednym zdaniu czasów teraźniejszego z przeszłym czy przyszłym, nagłe przeskoki między bohaterami czy momentem trwania powieści sięgające nawet 50 lat, a nawet mnogość bohaterów powodują, że powieść, szczególnie przez pierwsze 100 stron jest bardzo wymagająca od czytelnika. Jednocześnie dzięki temu poznajemy historię z kilku perspektyw jednocześnie, a tajemnica książki jest nam podawana po kawałeczku. Skoro o tej książce mogę powiedzieć tyle dobrego to skąd taka niska ocena z moje strony? Otóż te wszystkie „smaczki” nie są w stanie zrekompensować mi słabej i niejednokrotnie nudnej fabuły. Umiejscowienie jej w okresie faszyzmu hiszpańskiego to niewątpliwe atut jednak sama historia nauczyciela Fontellesa nie porywa tym bardziej w obliczu blisko 700 stron, z którymi trzeba się zapoznać by ją w całości zgłębić. Co więcej wszystkie nieoczekiwane zwroty akcji były do bólu wręcz przewidywalne. Ostatecznie sam, skądinąd smutny finał nieomalże przekreślił, moim skromnym zdaniem, całe dążenie do prawdy zawarte w tej historii. Najgorszym jednak elementem „Głosów Panamo” były dla mnie po prostu słabo rozpisane postacie. To, co mnie najbardziej zirytowało to postać Tiny, która właściwie przez całą książkę jest definiowana przez trzy przymioty: sześciokilową nadwagę, guza piersi i zdradzającego ją męża. O głównej postaci żeńskiej rozpisywać się nie będę, bo nie wiem, czy takie było założenie autora, ale cały tragizm tej postaci przysłaniało mi to, że jej po prostu nie znosiłam. I chociaż ostatecznie uważam, że warto było zapoznać się z „Głosami Panamo” to serca mi ta powieść nie skradła i raczej nieprędko sięgnę po kolejną pozycję tego autora.

Głosy Panamo za mną. To powieść pod wieloma względami zachwycająca, niełatwa, ale jednocześnie satysfakcjonująca w trakcie lektury. Zabiegi stylistyczne autora takie jak mieszanie w jednym zdaniu czasów teraźniejszego z przeszłym czy przyszłym, nagłe przeskoki między bohaterami czy momentem trwania powieści sięgające nawet 50 lat, a nawet mnogość bohaterów powodują, że...

To jedna z niewielu pozycji, które miałam okazję przeczytać, która sprawiła mi nie lada kłopot pod względem oceny.

Bardzo lubię książki o tematyce wysokogórskiej, mimo że nigdy w Himalaje nie trafię, umiem zrozumieć pasję tak wielką, że pcha ludzi dosłownie w strefę śmierci. Tutaj jednak coś nie do końca mi zagrało. Językowo ta pozycja jest inna, trochę poetyka, liryczna. Pierwszy raz miałam też do czynienia z pamiętnikiem spisanym bezpośrednio przez autora, a nie ze wspomnieniami czy zapisem pracy redaktorskiej. Niewątpliwie było to fajne, świeże. Do samego autora również zapałałam dużą sympatią i nie tylko z uwagi na wspólną nienawiść do kolendry.

Niestety, miejscami narracja kluczy, gubi tempo w efekcie czego mnie, jako czytelnika, zaczyna męczyć. W moim przypadku dodatkowym problemem była forma w jakiej zapoznawałam się z treścią, a mianowicie audiobook. Straciłam dzięki temu cały, dodatkowy aspekt wizualny i przepiękne zdjęcia, które mogłyby mi te dłużyzny zrekompensować. I tak jak pierwsze kilka rozdziałów wręcz pochłonęłam, tak ostatnie dwa zmęczyłam.

Zdecydowanie to pozycja nie dla każdego i nawet miłośnika lodowych wojowników potrafi miejscami zniechęcić.

To jedna z niewielu pozycji, które miałam okazję przeczytać, która sprawiła mi nie lada kłopot pod względem oceny.

Bardzo lubię książki o tematyce wysokogórskiej, mimo że nigdy w Himalaje nie trafię, umiem zrozumieć pasję tak wielką, że pcha ludzi dosłownie w strefę śmierci. Tutaj jednak coś nie do końca mi zagrało. Językowo ta pozycja jest inna, trochę poetyka,...