Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie powiem, że książka wciągnęła mnie już od pierwszego zdania, bo stało się to po ok.100 - 120 stronach, ale, jak już się przekonałam, to u Kinga jest normalne. Ale zaintrygowała, owszem.
Fabuła jest na pozór dość oklepana - komuś staje się coś, potem dzięki temu czemuś bohater odkrywa coś Złego. Jednak - jak to u Kinga - nawet z najbardziej oklepanego pomysłu można zrobić coś świetnego. I to właśnie tam zaobserwowałam.

W tej książce znalazłam coś pięknego - idealny świat przedstawiony. Czytając o wybrzeżu wyspy Duma Key, wprost czułam chłodną bryzę na policzku, czułam zapach oceanu, słyszałam go. Po prostu przeniosłam się na Duma Key - ot, tak nagle - i szłam po linii zderzenia wody i piasku. Widziałam dom, który sprawiał wrażenie, jakby stał na górze muszli. Widziałam dwóch rozmawiających ze sobą mężczyzn na leżakach, patrzyłam na to, jak popijają sobie martini. Byłam tam.

Wszystkie postaci były perfekcyjnie napisane - a zwłaszcza Edgar Freemantle. Czułam się, jakbym znała go od lat. Wierzyłam w niego, kibicowałam mu, bałam się razem z nim. Był moim przyjacielem, bardzo bliskim.

Podsumowując, książka może tak bardzo nie straszy (chociaż takie momenty też się zdarzały) ale jest bardzo dobrym dramatem psychologicznym. Chyba dobra na początek, bo nie ma tam zbyt drastycznych opisów. Naprawdę polecam, ale nie jako coś prostego i lekkiego - ja sama wiele razy musiałam przerwać czytać i pomyśleć.

Nie powiem, że książka wciągnęła mnie już od pierwszego zdania, bo stało się to po ok.100 - 120 stronach, ale, jak już się przekonałam, to u Kinga jest normalne. Ale zaintrygowała, owszem.
Fabuła jest na pozór dość oklepana - komuś staje się coś, potem dzięki temu czemuś bohater odkrywa coś Złego. Jednak - jak to u Kinga - nawet z najbardziej oklepanego pomysłu można zrobić...