Około sto trzydzieści pięć tysięcy lat temu, no… mniej więcej, ale przecież o głupie kilkadziesiąt tysięcy lat w te lub tamte spierać się nie będziemy, najodważniejszy ze sfory wilk, albo szakal – tego się już pewnie nigdy nie dowiemy – przekroczył magiczny dotąd i niedostępny dla zwierząt krąg ludzi siedzących przy ogniu, spojrzał w oczy temu, czyj pot zalatywał przetworzoną metabolicznie gazelą czy inną dziczyzną i przekazał wzrokiem sygnał i informację: jestem twoim psem…
 
Tak było przed wiekami, a teraz?
 
Miejsce i czas spotkania: pustynia w stanie Utah, koniec XX wieku.
Uczestnicy spotkania: Merl – bezpański, wiek około dziesięciu miesięcy, niezależny, potrafiący przeżyć samodzielnie na pustyni, samotny i Ted – czterdzieści jeden lat, niezależny finansowo, miłośnik wędrówek, wspinaczek, sportów ekstremalnych, sztuki przetrwania i zwierząt, wyruszający właśnie wraz z przyjaciółmi na kilkudniowy spływ po rzece San Juan.
 
Kiedy Merl pojawił się w światłach terenowego pick-upa, okazało się, że mimo upływu tysięcy lat skuteczny przekaz pozostał właściwie bez zmian: potrzebujesz psa, więc oto jestem.
 
Merle wziął udział w spływie, jako pełnoprawny członek załogi, a po jego zakończeniu, co było do przewidzenia, wyruszył wraz z Tedem, do jego domu w Wyoming. Tak rozpoczęła się trzynastoletnia historia ich wspólnego życia, przyjaźni i… miłości.
 
Ted Kerasote jest znakomitym obserwatorem. Ma fantastyczne poczucie humoru. Rozumie psy i kocha je bez ckliwego sentymentalizmu. Świetnie pisze. Dzięki temu mógł napisać rewelacyjną książkę o sobie i Merlu, zawierającą niesamowity ładunek informacji o psach, ich naturze i relacjach z ludźmi, podany w formie pasjonujących ciekawostek, skrzących się humorem anegdot, rzeczowych relacji dotyczących procesu niezbędnego wychowania i zwykłego, codziennego życia razem.
Kiedy czytałem o eksperymentach z pastą do zębów, turlałem się ze śmiechu, ale kiedy Ted opisywał, jak Merl przekraczał „tęczowy most”, łzy ciekły mi po twarzy…

Około sto trzydzieści pięć tysięcy lat temu, no… mniej więcej, ale przecież o głupie kilkadziesiąt tysięcy lat w te lub tamte spierać się nie będziemy, najodważniejszy ze sfory wilk, albo szakal – tego się już pewnie nigdy nie dowiemy – przekroczył magiczny dotąd i niedostępny dla zwierząt krąg ludzi siedzących przy ogniu, spojrzał w oczy temu, czyj pot zalatywał...