„Komedia ludzka” w wykonaniu Wiktora P. kupiła mnie od pierwszych stron. Z niecierpliwością chciałem poznać kolejnych bohaterów, przy czym każdy rozdział mógłby być osobnym opowiadaniem, albo bajką trochę filozoficzną.
W odróżnieniu od Balzaca, charaktery Pielewina mają kilkaset razy mniejszą masę. Może, dlatego tak bardzo intensywnie chcą korzystać z życia, a każda emocja wręcz wstrząsa ich ciałem.
Antropomorficzny Krym jest na wpół legendarny, bajkowy – raczej w wersji bez szczęśliwego zakończenia (autor nie oszczędza swoich postaci), a trochę pachnie kurzem szarej codzienności. Owady jak ludzie, ubijają interesy, zapuszczają wąsy, pracują , uprawiają seks, upijają się i biorą narkotyki, umierają, czy zastanawiają się nad swoim życiem. Znają przy tym Gorbaczowa i Sylvestra Stallone, czytają "Rider Digest", palą papierosy Kazbek, a także chodzą do teatru.
Książka naszpikowana jest odniesieniami. Trafia do mnie humor, jak też spostrzeżenia autora. Myślę, że przy kolejnym przeczytaniu można odnaleźć drzwi do głębiej zaszytych aluzji, filozofii.

„Komedia ludzka” w wykonaniu Wiktora P. kupiła mnie od pierwszych stron. Z niecierpliwością chciałem poznać kolejnych bohaterów, przy czym każdy rozdział mógłby być osobnym opowiadaniem, albo bajką trochę filozoficzną.
W odróżnieniu od Balzaca, charaktery Pielewina mają kilkaset razy mniejszą masę. Może, dlatego tak bardzo intensywnie chcą korzystać z życia, a każda emocja...