„Komedia ludzka” w wykonaniu Wiktora P. kupiła mnie od pierwszych stron. Z niecierpliwością chciałem poznać kolejnych bohaterów, przy czym każdy rozdział mógłby być osobnym opowiadaniem, albo bajką trochę filozoficzną.
W odróżnieniu od Balzaca, charaktery Pielewina mają kilkaset razy mniejszą masę. Może, dlatego tak bardzo intensywnie chcą korzystać z życia, a każda emocja wręcz wstrząsa ich ciałem.
Antropomorficzny Krym jest na wpół legendarny, bajkowy – raczej w wersji bez szczęśliwego zakończenia (autor nie oszczędza swoich postaci),a trochę pachnie kurzem szarej codzienności. Owady jak ludzie, ubijają interesy, zapuszczają wąsy, pracują , uprawiają seks, upijają się i biorą narkotyki, umierają, czy zastanawiają się nad swoim życiem. Znają przy tym Gorbaczowa i Sylvestra Stallone, czytają "Rider Digest", palą papierosy Kazbek, a także chodzą do teatru.
Książka naszpikowana jest odniesieniami. Trafia do mnie humor, jak też spostrzeżenia autora. Myślę, że przy kolejnym przeczytaniu można odnaleźć drzwi do głębiej zaszytych aluzji, filozofii.

„Komedia ludzka” w wykonaniu Wiktora P. kupiła mnie od pierwszych stron. Z niecierpliwością chciałem poznać kolejnych bohaterów, przy czym każdy rozdział mógłby być osobnym opowiadaniem, albo bajką trochę filozoficzną.
W odróżnieniu od Balzaca, charaktery Pielewina mają kilkaset razy mniejszą masę. Może, dlatego tak bardzo intensywnie chcą korzystać z życia, a każda emocja...

Momentami bardzo abstrakcyjna, ale plus za pomysły.

Momentami bardzo abstrakcyjna, ale plus za pomysły.

Przeczytałam zachęcona "Omon Ra...", niestety "Życie owadów" okazało się dla mnie prawie nie do przebrnięcia. Ilość filozofowania przytłacza, podejrzewam też, że niektóre alegorie są zrozumiałe tylko dla osób doskonale orientujących się w realiach życia w Rosji.

Przeczytałam zachęcona "Omon Ra...", niestety "Życie owadów" okazało się dla mnie prawie nie do przebrnięcia. Ilość filozofowania przytłacza, podejrzewam też, że niektóre alegorie są zrozumiałe tylko dla osób doskonale orientujących się w realiach życia w Rosji.

Pielewina czytałem dwie albo trzy książki, jednak Życie Owadów przypadło mi do gustu od razu. Trochę pokręcone, trochę zbyt dwuznacznie przekombinowane ale ślicznie przemawia i opisuje ludzkość w pokorze i samokrytyce cukrowaną. Niczym kulka toczona przez żuka, warstwa po warstwie zbliżająca nas do nowych wniosków i coraz mniej przyjemnych w dotyku refleksji. Polecam do kawy na nudny wieczór.

Pielewina czytałem dwie albo trzy książki, jednak Życie Owadów przypadło mi do gustu od razu. Trochę pokręcone, trochę zbyt dwuznacznie przekombinowane ale ślicznie przemawia i opisuje ludzkość w pokorze i samokrytyce cukrowaną. Niczym kulka toczona przez żuka, warstwa po warstwie zbliżająca nas do nowych wniosków i coraz mniej przyjemnych w dotyku refleksji. Polecam do...

Nieprawdopodobnie ironiczne opowiadania, ukazujące poprzez losy różnych owadów, w sposób absurdalnie fantastyczny, a zarazem psychologicznie zaskakująco wierny, charaktery i stosunki społeczne panujące w Związku Radzieckim vel postradzieckiej Rosji. Wielki obraz w małej formie. Realizm w fantastyce. Genialne! Zwłaszcza po rosyjsku.

Nieprawdopodobnie ironiczne opowiadania, ukazujące poprzez losy różnych owadów, w sposób absurdalnie fantastyczny, a zarazem psychologicznie zaskakująco wierny, charaktery i stosunki społeczne panujące w Związku Radzieckim vel postradzieckiej Rosji. Wielki obraz w małej formie. Realizm w fantastyce. Genialne! Zwłaszcza po rosyjsku.

Spodziewałem się grup ludzkich kojarzących się autorowi swym zachowaniem z różnymi gatunkami zwierząt. Oczekiwałem że może nie aż tak stereotypowymi jak to od wieków widzimy w „Folwarku zwierzęcym” czy bajkach zwierzęcych.
Tu mamy realne zachowania (w pewnym uproszczeniu ale zgodne z biologią) różnych „owadołaków”. Ich zwierzęce sposoby egzystencji cechują się dwiema głównymi cechami:
Mają ezoteryczne podłoże filozoficzno –religijne zgodne z komercjalną papką post new-age (typu odwieczne nowe antykomercyjne dla wybranych sprzedane w 300 mln egzemplarzy)
Odbiegają znacznie od zachowań ludzkich którym w zamierzeniu autora mają odpowiadać co troszkę podważa sens tej bajki.
Nowe wzorce zachowań są tak odmienne od moich kulturowych przyzwyczajeń, że trudno je przyjąć jako coś naturalnego.
W porównaniu ze „Świętą księgą wilkołaka” całość wygląda mało autentycznie a powiązana jest raczej tylko pozorną fabułą.

Spodziewałem się grup ludzkich kojarzących się autorowi swym zachowaniem z różnymi gatunkami zwierząt. Oczekiwałem że może nie aż tak stereotypowymi jak to od wieków widzimy w „Folwarku zwierzęcym” czy bajkach zwierzęcych.
Tu mamy realne zachowania (w pewnym uproszczeniu ale zgodne z biologią) różnych „owadołaków”. Ich zwierzęce sposoby egzystencji cechują się dwiema...

Dosyć "kwaśna" alegoria naszego życia. Tak jak w "Małym palcu Buddy" dużo jest tutaj inspiracji filozofią wschodu, podanej w zauważalnej, ale bardzo subtelnej formie. Na pewno działa na wyobraźnie, za co należą się autorowi wyrazy uznania, bo pomimo abstrakcyjności scen, są żywe i z łatwością odmalowują się w umyśle czytelnika.

Dosyć "kwaśna" alegoria naszego życia. Tak jak w "Małym palcu Buddy" dużo jest tutaj inspiracji filozofią wschodu, podanej w zauważalnej, ale bardzo subtelnej formie. Na pewno działa na wyobraźnie, za co należą się autorowi wyrazy uznania, bo pomimo abstrakcyjności scen, są żywe i z łatwością odmalowują się w umyśle czytelnika.

Po każdej książce Pielewina nieco uważniej toczy się swoją kulę nawozu.

Po każdej książce Pielewina nieco uważniej toczy się swoją kulę nawozu.

Niewiele już teraz pamiętam, tylko jakieś pomniejsze obrazy: chrabąszcze, kula lepiona z gówna.

Niewiele już teraz pamiętam, tylko jakieś pomniejsze obrazy: chrabąszcze, kula lepiona z gówna.

Rewelacyjna opowieść o ponadczasowych prawdach, podczas czytania przechodzą ciarki.

Rewelacyjna opowieść o ponadczasowych prawdach, podczas czytania przechodzą ciarki.