Gina, wracając z dziećmi do domu, dostrzega, że część jej domu została zburzona przez kierowcę, który uderzył samochodem w ścianę garażu. Po wjeździe na posesje kobietę od razu otacza policja i niemal siłą wyciąga z auta. Okazuje się, że w garażu, który Gina traktowała jako warsztat swojego męża, Mela, znajdują się ciała martwych dziewcząt. Kobieta zostaje podejrzana o współudział w morderstwach, przez co ona i jej dzieci są zmuszeni do zmiany tożsamości i ciągłej ucieczki przed zagrożeniem ze strony społeczeństwa żądającego zemsty. Nikt nie wierzy, że Gina mogła nieświadomie poślubić mordercę oraz nie wiedzieć, co dzieje się za ścianą jej domu.

Zacznę od dobrej strony tej powieści, a jest nią uczestniczenie w życiu rodziny zbrodniarza, bez jego osoby. Czytelnik poznaje Mela wyłącznie z opisów jego żony oraz opisów zbrodni, których się dopuścił. Tak naprawdę strony, na których pojawia się sam, można policzyć na palcach. Rzadko zdarzają się też książki opisujące doświadczenia rodziny po zbrodni, a w „Żonie mordercy” właśnie w nich czytelnik jest na bieżąco, poznając ich traumatyczne przeżycia jedynie z retrospekcji.

Czy jest to thriller psychologiczny? Być może, pod warunkiem że nie będziemy skupiać się na portrecie psychologicznym głównej bohaterki. Niestety, ja to zrobiłam, co bardzo utrudniło mi lekturę. Gina Royal, a raczej Gwen Proctor, bo tak po zmianie tożsamości nazywa się główna bohaterka, jest postacią niezwykle irytującą. Kojarzy mi się z Anastasią, partnerką Greya, z tym, że ta nie rozpada się na miliony kawałków, ale równie często pisze o tym, jak to bardzo nie ufa ludziom bądź nie może im zaufać (w pewnym momencie czytelnik spotyka się z tym co dwie strony). Nie jest to jedyna wada bohaterki, ale pozostałymi obciążyłam autorkę, o czym napiszę za chwilę.

Sama książka też ma wiele błędów. Postaci potrafią w tym samym dialogu zwracać się do siebie per pan/pani, a potem nagle przechodzić na „ty”, po czym mieć pretensje do siebie, że nie używają formy oficjalnej. W kilku miejscach odniosłam wrażenie, że autorka nie zna podstaw rozwoju człowieka, ani emocjonalnego (Gwen jest zaskoczona okresem buntu, który przechodzi jej nastoletnia córka), ani poznawczego (kobietę dziwi to, iż jej syn pamięta coś z czasu, gdy miał cztery lata). Mnie zaś zaskoczyło to, że dzieci w ostatnim tygodniu szkoły przed wakacjami mają zadawane prace domowe, których odrobienie zajmuje kilka godzin, ale być może tak wygląda edukacja w Tennessee...

Żeby jednak nie było aż tak negatywnie, skupię się jeszcze na poruszonym w książce problemie haterów internetowych, wobec których Gwen codziennie praktykuje „Patrol Psycholi”, czyli kontrolowanie, czy do internetu nie wyciekły informacje dotyczące miejsca przebywania rodziny. Owi „psychole” są osobami, które od dnia wyjścia na jaw morderstw dokonanych przez Mela anonimowo na forach stale grożą kobiecie i jej dzieciom – słownie oraz poprzez brutalne fotomontaże.

„Żona mordercy” jest pierwszym tomem cyklu „Stillhouse Lake”. W Stanach Zjednoczonych została wydana druga część, a trzecia zapowiedziana jest na 2019 rok, jednak moją znajomość z Gwen zdecydowanie zakończę na „Żonie mordercy”.

Katarzyna Muszyńska

* Tytuł jest cytatem z tejże książki.