„ZEŚLĘ MEGO SYNA, KTÓRY ODKUPI GRZECHY WYBRANEGO LUDU”.
Jedyny nie przewidział jednak, że syn zbuntuje się i zrobi wszystko, by plan ojca się nie powiódł. Trzykrotnie przeklęty wędruje po ziemi, podjudza heretyków, wspomaga konflikty zbrojne, deprawuje niewiasty. Jest świetnym szermierzem, znakomitym malarzem i filozofem, perfekcyjnym kochankiem i... nie może umrzeć. Po wiekach tułaczki przestał odczuwać jakiekolwiek uczucia – nawet nienawiść stała się mniej niszczycielska, gdy zauważył, że jego działania tak naprawdę są zbędne, gdyż wyznawcy Jedynego same się zwalczają, a herezja i grzechy kwitną w najlepsze.
Historia porywa barwnością przedstawionych postaci. Sam Hedaard przypomina trochę Geralta z Rivii i żyje jakby na przekór przeznaczeniu. Gdy trzeba, zwalcza potwory, innym razem prowadzi do boju wielką armię lub rozsiewa na książęcym dworze sieć intryg. Zawsze dąży do obranego przez siebie celu, nie bacząc na koszta. No i oczywiście, wszystkie niewiasty go uwielbiają, a nawet jeśli nie, to i tak gotowe są dla niego pozbyć się wianuszka. Mimo tej łączącej je cechy, bardzo różnią się od siebie charakterami i każdą kierują inne motywy.
"Zima mej duszy" to nie powieść, jak mogłoby się wydawać po zajawce z okładki. Na książkę składają się trzy opowiadania, dziejące się w przeróżnych miejscach i czasie. Sam Hedaard pełni też w nich różne role życiowe, zawsze jednak dąży do obalenia swego Ojca. Z jednej strony to dobrze, że możemy poznać go w różnych sytuacjach, prześledzić choć w części losy jego strasznie długiego żywota. A jednak... Łatwo się w tym pogubić. Postacie mienią się niczym w kalejdoskopie, trudno spamiętać gdzie, kto, co i dlaczego. Brakuje jakiegokolwiek łącznika, jakiegoś krótkiego „w innym miejscu, ileś lat później”. W obecnym kształcie opowiadania urywają się dość nagle i ma się wrażenie, że w następnym może będzie choć słówko wyjaśnienia. Niestety.
Podczas lektury uruchamia się mnóstwo skojarzeń – jak choćby wspomniany już Geralt z Rivii. W środkowym opowiadaniu opis bitwy przypomina bardzo te sienkiewiczowskie, a przy ostatnim z opowiadań cały czas miałam w głowie Mordimera Madderdina. Appendix przywołuje zaś Robin Hooda i niezmiennie kojarzone z nim turnieje łucznicze. Myślę, że uważnych Czytelnik odnajdzie jeszcze całe mnóstwo podobnych odniesień, a także będzie mógł pozachwycać się przepiękną stylizacją na dawny język.
Choć "Zima mej duszy" odrobinę mnie rozczarowała, to jednak wydaje mi się, że warto ją przeczytać.

„ZEŚLĘ MEGO SYNA, KTÓRY ODKUPI GRZECHY WYBRANEGO LUDU”.
Jedyny nie przewidział jednak, że syn zbuntuje się i zrobi wszystko, by plan ojca się nie powiódł. Trzykrotnie przeklęty wędruje po ziemi, podjudza heretyków, wspomaga konflikty zbrojne, deprawuje niewiasty. Jest świetnym szermierzem, znakomitym malarzem i filozofem, perfekcyjnym kochankiem i... nie może umrzeć. Po...