Radziecka książeczka o pokrzywach i innych kwiatkach napisana w latach 70-tych jest zaskakująco aktualna. Żyjemy w świecie hałasu i postępu technologicznego, nie dziwi nas złożoność konstrukcji samolotu, a już na pewno nie pochylamy się nad niezwykłymi mechanizmami sprawiającymi, że fruwa nasionko dmuchawca.

Wołodia, jak nazywają go przyjaciele, jest pisarzem i poetą radzieckim, jednak daleko mu do socrealizmu i chwalenia chłoporobotników w kołchozach. W swoich rozważaniach często wraca do ruskiej wsi sprzed rewolucji, gdzie szacunek do ziemi i wiedza o tym, co z niej wyrasta przechodziły z pokolenia na pokolenie.

Autor sam zaznacza, że nie jest naukowcem ani botanikiem, opiera się na ciekawostkach popularno-naukowych, cytuje wiersze klasyków, opowiada o swoich obserwacjach, przytacza spotkania z prawdziwymi znachorami, a nawet ośmiela się krytykować politykę rolną Związku Radzieckiego, przez którą zmniejsza się powierzchnia łąk, co jego zdaniem jest niekorzystne zarówno dla przyrody jak i dla gospodarki.

Po lekturze tej książki, człowiek uważniej przygląda się trawie po której stąpa i z większą czułością pochyli się i nad różą, i nad pokrzywą.

Radziecka książeczka o pokrzywach i innych kwiatkach napisana w latach 70-tych jest zaskakująco aktualna. Żyjemy w świecie hałasu i postępu technologicznego, nie dziwi nas złożoność konstrukcji samolotu, a już na pewno nie pochylamy się nad niezwykłymi mechanizmami sprawiającymi, że fruwa nasionko dmuchawca.

Wołodia, jak nazywają go przyjaciele, jest pisarzem i poetą...