Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W niniejszej powieści przyjemną odmianą w porównaniu do innych książek gwiezdnowojennych było odejście od spraw Jedi i Sithów, i opowiedzenie o czymś innym, mianowicie, jak się robi karierę w galaktyce i jak wygląda organizacja koncertów na różnych planetach. Było to pomysłowe i ciekawe, ale do pewnego momentu.

Przez pół książki dialogi były naprawdę niezłe, postacie można było polubić, zwłaszcza teksty Eadena i kłótnie Dasha z robotem. Natomiast wprowadzenie do tego komediodramatu Hana Solo było średnio trafione, jakoś nie kleili mi się bohaterowie, z którymi zetknęłam się w tej książce po raz pierwszy, z tą jedną niezbyt udolnie oddaną postacią z filmu. Miał być motyw rywalizacji dwóch pilotów, ale na prawdę gdyby ten drugi nazywał się Bran Zolo, albo w ogóle by go nie było, fabuła nic by nie straciła.

Szczególnie mocno przytłoczyła mnie ilość i dokładność specyfikacji technicznych. Owszem, budzi to we mnie jakiś podziw, że autorzy opisując statki i planety, na których lądowały byli w stanie rozpisać jak działały poszczególne systemy i oprogramowanie, tak że wszystko się trzyma kupy, ale po pewnym czasie czytanie tego nuży.

Mamy bardzo mozolne budowanie napięcia prowadzące do zupełnie nijakiego zakończenia.

Krótko mówiąc, do poczytania jak ktoś ma ochotę na przygodę w kosmosie, nic poza tym.

W niniejszej powieści przyjemną odmianą w porównaniu do innych książek gwiezdnowojennych było odejście od spraw Jedi i Sithów, i opowiedzenie o czymś innym, mianowicie, jak się robi karierę w galaktyce i jak wygląda organizacja koncertów na różnych planetach. Było to pomysłowe i ciekawe, ale do pewnego momentu.

Przez pół książki dialogi były naprawdę niezłe, postacie można...

Po przeczytaniu tego kawałka drewna, jakim była poprzednia powieść z serii, zmiana pióra działa jak balsam. Michael Reaves jest lepszy. Urzekło mnie, że znajomość psychiki ludzkiej połączył ze specyfiką planety i fizjologii Neimoidian, tak że powstały bardzo przekonujące opisy reakcji emocjonalnych, myśli, motywów, a nawet kultury i obyczajów przedstawicieli Federacji Handlowej.

Bohaterowie pozytywni, czyli ci, za którymi do ostatniej literki trzymamy, żeby im się udało to: Darsha, ambitna padawanka, która jeszcze zbyt emocjonalnie podchodzi do tego wszystkiego, ale ma niewątpliwy talent, Lorn, typowy cwaniak, który jednak kryje w sobie bolesną historię oraz I-5, bardzo zabawny i "ludzki" droid. W gruncie rzeczy klasyczny zestaw jak dla powieści przygodowo-fantastycznej.

Tytułowy Darth Maul jest raczej tłem niż figurą, kryje się w cieniu i jedyne co o nim wiemy, to że jest przerażający i rogaty. Diabeł jak malowanie, powiedziała każda osoba, która nie widziała w życiu Devaronianina. Dla mnie czerwony Zabrak, to czerwony Zabrak i tyle. Miłym zaskoczeniem za to było, że oprócz bycia idealnie oddanym uczniem Sitha posiadał jeszcze momentami jakieś emocje: radość, dumę, gniew, szczątkowe pojęcie honoru.

Oczywiście dla osób, które trenowały sztuki walki i/lub grały w The Old Republic opisy są bardziej przekonujące i książka mocniej plusuje. Darsha przypomina mi z natury swojej padawanki, którymi grałam, podobnie zaliczone mam śmiganie po opanowanych przez gangi dolnych poziomach Coruscant. Książka i gra jakoś się uzupełniają jako prequel prequela i ogólnie czyta się dobrze.

Po przeczytaniu tego kawałka drewna, jakim była poprzednia powieść z serii, zmiana pióra działa jak balsam. Michael Reaves jest lepszy. Urzekło mnie, że znajomość psychiki ludzkiej połączył ze specyfiką planety i fizjologii Neimoidian, tak że powstały bardzo przekonujące opisy reakcji emocjonalnych, myśli, motywów, a nawet kultury i obyczajów przedstawicieli Federacji...

Dziwne, filozoficzne rozważania o człowieku, cielesności, śmierci. Każde opowiadanie w troszkę innych realiach: sagi islandzkiej, baśni z tysiąca i jednej nocy, egzotycznej podróży czy thrillera o szalonym naukowcu, ale wszystkie połączone jednym sposobem obserwacji.

Chyba pierwsza książka dla dorosłych, którą przeczytałam jako trochę mniejsza ja. Być może dlatego wydawała mi się trudna i robiła wrażenie, albo faktycznie taka jest.

Dziwne, filozoficzne rozważania o człowieku, cielesności, śmierci. Każde opowiadanie w troszkę innych realiach: sagi islandzkiej, baśni z tysiąca i jednej nocy, egzotycznej podróży czy thrillera o szalonym naukowcu, ale wszystkie połączone jednym sposobem obserwacji.

Chyba pierwsza książka dla dorosłych, którą przeczytałam jako trochę mniejsza ja. Być może dlatego wydawała...