Cała książka w okół niczego.
Alternatywna wersja "13 powodów", której nie dałam rady dokończyć - przemykałam wzrokiem po tekście nie skupiając uwagi na połowie błahych spraw. Gdybym chciała rzecz o niczym, włączyłabym serial.
Nic mnie przy "Zaliczeniu z tragedii" nie trzymało, kompletnie nic! Autorka zamiast próby przyciągnięcia czytelnika, albo sprawienia że zainteresuje go postać Duncana... NIC nie zrobiła, stworzyła poniekąd wielkie nic (wybaczcie to wieczne powtórzenie, ale tylko to słowo dobrze odzwierciedla fabułę i postacie).
Pierwsza aura tajemniczości pryska niczym bańka mydlana, przykryta przez miałkość prowadzenia narracji oraz zbędne opisy. Wybór kolacji Duncana sprawił tylko, że zgłodniałam. Ale głód prowadzi do frustracji, nie fascynacji. Z tym drugim pani LaBan się niestety rozminęła. Jej próba wkręcenia w akcję oraz w opowieść Tima spełzła na niczym. Rozwiązanie całej tajemnicy - finał płyt nagranych przez Tima - był zwyczajnie rozczarowujący. Liczyłam... Jejku, liczyłam na coś mrożącego krew w żyłach a nie na *SPOILER* wypadek na sankach *SPOILER*. Prawie roześmiałam się, kiedy odkryłam, że to wszystko, co opowieść miała do zaoferowania. Oczywiście, wypadki które przydarzają się ludziom wcale nie są sprawami śmiesznymi. Lecz skonstruowano książkę w ten sposób, że zaczęłam nastawiać się na łzy, gulę w gardle i dni przemyśleń.
Nah, jutro o "Zaliczeniu z tragedii" całkowicie zapomnę.
Ledwo cztery gwiazdki, dużo kręcenia nosem i niezadowolenia na koniec roku.

Cała książka w okół niczego.
Alternatywna wersja "13 powodów", której nie dałam rady dokończyć - przemykałam wzrokiem po tekście nie skupiając uwagi na połowie błahych spraw. Gdybym chciała rzecz o niczym, włączyłabym serial.
Nic mnie przy "Zaliczeniu z tragedii" nie trzymało, kompletnie nic! Autorka zamiast próby przyciągnięcia czytelnika, albo sprawienia że...