Wspomnienia Rumunki z lat 1977-1989, z przeskokami w ostatnich rozdziałach do czasów po upadku komuny. Fabuła rozgrywa się w części Rumunii nazywanej Mołdawią (nie mylić z sąsiednim państwem), głównie we wsi Drăgănești.
Początek wspomnień wręcz porywa swoją szczerością, naturalnością i nostalgią za pokoleniem dziadków, szczególnie tych, pochodzących ze wsi. Autorce udało się zachować swój ówczesny punkt widzenia, nie skażony nabytą później wiedzą i doświadczeniem. Czytelnik obserwuje zatem przeszłość rumuńskiej wsi oczami kilkuletniej dziewczynki. Opisy dziadków macierzystych to wręcz wyciskacz łez i hołd dla ludzi żyjących prostymi, tradycyjnymi wartościami. Ale sielanka się kończy przy pierwszym kontakcie z państwem, czyli szkołą. I jak to w niemal każdej książce traktującej o komunistycznej Rumunii widać, że PRL w porównaniu z krajem Ceaucescu był oazą wolności w bloku radzieckim. Też żyliśmy w klatce, ze skąpym pożywieniem, ale bez łańcuchów i kagańca.
Prawdziwy koniec dziecięcej Arkadii nastąpił jednak wraz z zaangażowaniem się ojca dziewczynki w walkę o prawdę i dobro. Beznadziejną, skazaną na niepowodzenie, ale zgodną z jego (i nie tylko) przekonaniami. I tu już wieś traci swój sielankowy charakter. Rodzina wroga ludu to wyzwania dla otoczenia. Katalog zachowań poszczególnych osób obejmował chyba wszystkie możliwości. Ale przeważały postawy bierne, wymuszane przez władze, a szczególnie wszechwładną Securitate. Były na szczęście osoby, które nie dały się złamać. Rodziny objęto odpowiedzialnością zbiorową, co tylko je cementowało.
I dlatego druga część książki jest już przygnębiająca, pokazująca kaskadę zła, z jaką musiała zetknąć się bohaterka i jej rodzina, a pośrednio wszyscy, którzy im pomagali.
Końcówce daleko od happy endu. I z przyczyn naturalnych (informacje o śmierci kolejnych osób z rodziny) i dlatego, że ojciec bohaterki, postać autentyczna, którą można znaleźć w sieci, nie został przez swój już wolny kraj należycie doceniony. Ale za to córka mu się udała – dziedzicząc po nim twardość charakteru i tzw. kręgosłup moralny.
Znakomite wspomnienia, pisane prostym językiem, niezbyt literackim. Ale za to w pełni szczere i wiarygodne.

Wspomnienia Rumunki z lat 1977-1989, z przeskokami w ostatnich rozdziałach do czasów po upadku komuny. Fabuła rozgrywa się w części Rumunii nazywanej Mołdawią (nie mylić z sąsiednim państwem), głównie we wsi Drăgănești.
Początek wspomnień wręcz porywa swoją szczerością, naturalnością i nostalgią za pokoleniem dziadków, szczególnie tych, pochodzących ze wsi. Autorce udało...