Na początku powinienem wspomnieć, że autorowi udało się mnie zmanipulować i podałem ofiarą uroku Shangri La.

Książka opowiada historię czworga osób, które chcąc niechcąc docierają do tajemniczego tybetańskiego klasztoru Shangri-la. Miejsce to okazuje się wyjątkowym, niezwykłym, wyróżniającym na tle innych niezwykłości Azji wschodniej.
Shangri-la ma wiele twarzy. Na początku staje się ratunkiem dla rozbitków. Potem oazą pełną dobrobytu i porządku. Z czasem okazuje się być jakoby arką idei, swoistym miejscem odpocznienia. Miejsce to kusi swoim spokojem i harmonią. Kusi tym bardziej im więcej tajemnic o sobie odkrywa. Jest tylko jeden problem. Im bardziej wiąże ze sobą pragnienia podróżników tym mocniej znieczula na zwykłość życia. Bohaterowie a wraz z nimi czytelnik zaczyna wierzyć w nadprzyrodzoność miejsca i pragnie w nim zostać. A wszystko pomimo tego ze rozumem nie sposób wyjaśnić fenomenow tam zastanych.
Autor wprowadza czytelnika w kolejne tajemnice Shangri-la by nieuchronnie skonfrontować zdrowy rozsądek z niemal namacalnym wrażeniem spełnienia. Rysuje przed czytelnikiem perspektywę miejsca gdzie "w końcu" jest czas i możliwość zgłębienia swoich najgłębszych pragnień i "pofolgowania im". Miejsca, gdzie czas przestaje mieć aż takie wielkie znaczenie. To jakby przestrzeń nasycenia fizycznością oraz doczesnością i spokojnego przejścia w domenę prymatu myśli i duchowości.

Jakimi środkami Hilton osiąga taki efekt? Z pewnością brak w tej książce wartkiej akcji, fajerwerków, wybuchów, seksu etc. Akcja (chyba za mocne słowo) rozwija się spokojnie. Przychodzi na myśl skojarzenie z dźwiękiem buddyjskich mantr. Otóż tempo zdarzeń świetnie rezonuje z taką wibracją. W tej konkretnej książce narracja prowadzona takim sposobem nie tylko nie nuży ale podkreśla egzotykę miejsca i jego duchowy charakter. Jest to chyba kluczowy element tworzący iluzję utopii która odbiła się takim cieniem (a może blaskiem) w popkulturze.

Powyższy pierwiastek wymaga jednak pewnej pożywki by mógł "zagrać" w umyśle czytającego. Tą pożywką jest właśnie pragnienie odnalezienia wewnętrznego spokoju, stanu pogodzenia ze sobą. Chyba czegoś co w chrześcijaństwie nazywa się pokojem duszy.

Oczywiście na odbiór wpływa też egzotyka miejsca w skali makro (Karakorum) i mikro (klasztor lamów). Jest to jednak tylko piękna scenografia.

CDN.

Na początku powinienem wspomnieć, że autorowi udało się mnie zmanipulować i podałem ofiarą uroku Shangri La.

Książka opowiada historię czworga osób, które chcąc niechcąc docierają do tajemniczego tybetańskiego klasztoru Shangri-la. Miejsce to okazuje się wyjątkowym, niezwykłym, wyróżniającym na tle innych niezwykłości Azji wschodniej.
Shangri-la ma wiele twarzy. Na...