Przeczytałam dziesiątki książek i obejrzałam tyleż filmów o tematyce Holocaustu, obozów koncentracyjnych, życia w czasie okrutnej wojny. Ta książka jest inna od wszystkich.
Nie emanuje tak brutalnością, co wcale nie znaczy że jest przekłamana. Słynne "Opowiania" Borowskiego są pozbawione nadziei, pokazują ludzi pozbawionych człowieczeństwa. Tu jest inaczej. Gerda jest wciąż pełna nadziei, mimo piekła, które widzi wokół siebie i którego staje się mimowolną bohaterką.
Spora część wspomnień to opowieść o czasie wojny ale jeszcze w domu, z rodzicami. Już bez ukochanego brata. Jak źle, jak przykro, że w piwnicy własnego domu - ale jednak razem.
Po brutalnym rozdzieleniu rodziny jest jeszcze Ilse, przyjaciółka, która pomaga w najczarniejszych chwilach, ale która też wymaga wysiłku wsparcia.
Mamy, bo dajemy. A zawsze mamy coś, co można dać drugiemu człowiekowi. Czasem coś irracjonalnie mądrego, jak kwiaty, które przynosi Gerdzie Kurt, gdy ona leży w szpitalu. A koleżanki nie mogą się nadziwić na co ci kwiaty, ważniejszych rzeczy potrzebujesz... A te kwiaty były ważne, bo widział w niej dziewczynę, nie zabiedzony spuchnięty szkielet w pościeli...
Ta książka jest pełna uczuć, wszelkich ludzkich uczuć. Mimo, że opowiada o straszliwych rzeczach.

Przeczytałam dziesiątki książek i obejrzałam tyleż filmów o tematyce Holocaustu, obozów koncentracyjnych, życia w czasie okrutnej wojny. Ta książka jest inna od wszystkich.
Nie emanuje tak brutalnością, co wcale nie znaczy że jest przekłamana. Słynne "Opowiania" Borowskiego są pozbawione nadziei, pokazują ludzi pozbawionych człowieczeństwa. Tu jest inaczej. Gerda jest...