Pozwól mi kochać

To saga rodziny Horczyńskich, która przed wojną posiadała tytułowy dwór, wiadomo komuna go zabrała. Ale gdy było można starali się odzyskać posiadłość. Bohaterką pierwszego tomu była seniorka rodu Aniela, malarka. Drugi zdominowała jej córka Sabina, wybitna chemiczka, matka dwóch córek. Wychował ją dziadek Horczyński, nie ma dobrych relacji z wiecznie nieobecną w jej życiu matką. Dzieli je także niechęć Anieli do wyjawienia córce, kto jest jej ojcem. Pierwszy raz spotykamy się z Sabiną w przełomowym momencie jej kariery, gdy prezentuje publicznie wyniki badań swojego zespołu. Prasa zarzuca jej nieuczciwość, że dała się przekupić i sfałszowała wyniki. W pracy zostaje wysłana na przymusowy urlop, toczy się przeciw niej sprawa w sądzie, kobieta cierpi na depresję. Pod nieobecność matki przyjeżdża do rodzinnego dworu, gdzie nie tylko odzyskuje siły, zawiera nowe przyjaźnie, ale też postanawia zmienić wiele w swoim życiu zawodowym. Zgrabna historia, ale przedstawiona stylem rozwlekłym i egzaltowanym, który naśladuje powieści obyczajowe z przełomu dwóch ubiegłych wieków. Do tego research autorce nie wyszedł, bohaterką ma być wybitną uczoną, szybki doktorat i habilitacja, a potem zostaje profesorem nadzwyczajnym. Wbrew nazwie to było tylko stanowisko, nie tytuł naukowy. Do tego od lat już go nie ma. Sabina poszukuje informacji o faktach z życia jednego ze swoich nowych znajomych. Przeszukuje cyfrowe repozytoria zawierające zdigitalizowaną prasę. Według pisarki akademickie stanowisko bohaterki daje jej do tego dostęp. Tymczasem są to materiały dostępne dla każdego. Czy będę czytać dalej? Tak bo jestem ciekawa opowieści o córkach Sabiny, a i ten tom jest lepszy od poprzedniego, co dobrze wróży kolejnym książkom.

To saga rodziny Horczyńskich, która przed wojną posiadała tytułowy dwór, wiadomo komuna go zabrała. Ale gdy było można starali się odzyskać posiadłość. Bohaterką pierwszego tomu była seniorka rodu Aniela, malarka. Drugi zdominowała jej córka Sabina, wybitna chemiczka, matka dwóch córek. Wychował ją dziadek Horczyński, nie ma dobrych relacji z wiecznie nieobecną w jej życiu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciąg dalszy historii rodziny Horczyńskich i ich Dworku na Lipowym Wzgórzu.

Ciąg dalszy historii rodziny Horczyńskich i ich Dworku na Lipowym Wzgórzu.

Pokaż mimo to

Po tej lekturze zaczęłam się zastanawiać, czy aby nie wyjechać na Podlasie. Świetna historia

Po tej lekturze zaczęłam się zastanawiać, czy aby nie wyjechać na Podlasie. Świetna historia

Pokaż mimo to

+

+

Pokaż mimo to

Kolejny tom mojej ulubionej serii zaliczam do udanych. Każdy z nas chce kochać i być kochanym. A właśnie o tym jest ta książka. Jestem po raz kolejny bardzo miło zaskoczony. Ogólnie mówiąc dla mnie jest to przepiękna opowieść o miłości, rodzinnych stosunkach i samym życiu. Autorka ciągle zaskakuje czytelnika historią, którą tu przedstawiła.
Polecam

Kolejny tom mojej ulubionej serii zaliczam do udanych. Każdy z nas chce kochać i być kochanym. A właśnie o tym jest ta książka. Jestem po raz kolejny bardzo miło zaskoczony. Ogólnie mówiąc dla mnie jest to przepiękna opowieść o miłości, rodzinnych stosunkach i samym życiu. Autorka ciągle zaskakuje czytelnika historią, którą tu przedstawiła.
Polecam

Pokaż mimo to

II tom cyklu „Dwór na Lipowym Wzgórzu” opowiada historię Sabiny, córki znanej nam z pierwszego tomu Anieli. Sabina skonfliktowana z matką bardzo rzadko bywa na Lipowym Wzgórzu. Jest kobieta sukcesu, robi karierę na uczelni, na sławę, uznanie i pieniądze. Silna, niezależna, przebojowa. To wszystko do momentu aż nie zostaje oskarżona o oszustwo, przyjęcie łapówki i sfałszowanie badań. Zostaje zawieszona na uczelni, a przyjaciele się od niej odwracają, przechodzi załamanie nerwowe i trudno jej dojść do siebie po tych przeżyciach. Córka proponuje jej zmianę otoczenia i wyjazd na Lipowe Wzgórze. Ze względu jednak na konflikt z matką Sabina nie może się na to zdecydować. Niespodziewanie okazuje się, że Aniela wyjeżdża na dłuższy czas. Wobec tego Sabina wyjeżdża na Lipowe Wzgórze, z nadzieję, że pobyt tam pomoże jej dojść do siebie i uporządkować swoje życie/ Nie zdaje sobie jednak sprawy, jak bardzo on wpłynie na jej dalsze losy. W sielskich warunkach Lipowego Wzgórza Sabina odkrywa na nowo siebie. Co więcej poznaje dwóch mężczyzn, którzy będą mieli istotny wpływ na jej dalsze życie.
Cykl o Lipowym Wzgórzu dołączył do moich ulubionych serii. Ciepło i optymizm, którymi charakteryzują się te książki sprawiają, iż trudno się od nich oderwać. Tak jak poprzedni tom, tak „Pozwól mi kochać” rozpoczyna się scenami z przeszłości, które miały wyraźny wpływ na obecne wydarzenia. Wiele bowiem energii podczas swojego pobytu Sabina poświęca na poznanie przeszłości i wyjaśnienie tajemnicy związanej z jej ojcem. Czy odkryta prawda pomoże jej wreszcie porozumieć się z matką?
Styl książki jest niezmiernie lekki i porywający. Narracja trzecioosobowa, wielowątkowa, Książka dotyka wielu istotnych tematów, jak miłość, przyjaźń, lojalność, trudne relacje rodzinne, zazdrość, tajemnice, miłość do przyrody i miejsc. Najważniejsze jest jednak to, że przenosi nas jakby do innego świata, gdzie czas płynie inaczej, a nasze serca otula nadzieja, optymizm, radość i spokój.

II tom cyklu „Dwór na Lipowym Wzgórzu” opowiada historię Sabiny, córki znanej nam z pierwszego tomu Anieli. Sabina skonfliktowana z matką bardzo rzadko bywa na Lipowym Wzgórzu. Jest kobieta sukcesu, robi karierę na uczelni, na sławę, uznanie i pieniądze. Silna, niezależna, przebojowa. To wszystko do momentu aż nie zostaje oskarżona o oszustwo, przyjęcie łapówki i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pamiętaj, że czasami sprawy idą w swoim tempie, które nam może wydawać się za wolne. Ale przeznaczenie wie, co robi. Cierpliwie zaczekaj."

Pozwól mi kochać to tajemnicza i przejmująca opowieść o przewrotności losu i o tym, że nic nie jest nam dane raz na zawsze. Jest to piękna, słodko-gorzka historia Sabiny Harczyńskiej, która musi mierzyć się z trudnymi wyborami oraz ciężkimi relacjami rodzinnymi.

Autorka funduję nam kolejną świetną historię, która jest pisana przez samo życie. Właśnie przez to, że książki Ilony są takie prawdziwe, sprawiają, że nie mogę się od nich oderwać, a z każdej nowej opowieści wyciągam wartościowe wnioski. Polecam wam nie tylko tę książkę, ale i całą twórczość autorki.

Całość mojej opinii możecie przeczytać na blogu Świat książkowy Mali 🤗

"Pamiętaj, że czasami sprawy idą w swoim tempie, które nam może wydawać się za wolne. Ale przeznaczenie wie, co robi. Cierpliwie zaczekaj."

Pozwól mi kochać to tajemnicza i przejmująca opowieść o przewrotności losu i o tym, że nic nie jest nam dane raz na zawsze. Jest to piękna, słodko-gorzka historia Sabiny Harczyńskiej, która musi mierzyć się z trudnymi wyborami oraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pozwól mi kochać" to lektura idealna na zimowy wieczór, kiedy doskwiera mróz a za oknem prędko zapada zmrok. Dlaczego idealna właśnie na tę porę? Bo powieść Ilony Gołębiewskiej jest totalnym przeciwieństwem panującej obecnie zimowej aury i wszechobecnego przedświątecznego zamieszania i pośpiechu. "Pozwól mi kochać" pozwala się wyciszyć, wypełnia ciepłem i daje ogromny zapas słoneczka, radości, zieleni i natury. Można dosłownie zatęsknić za wiosną.
Bohaterowie, których poznajemy dzięki wizycie na Lipowym Wzgórzu mają wiele barw, a każdy wnosi do powieści coś innego, niezwykłego. Sama historia jest przyjemna w odbiorze, napisana lekkim stylem, który dość szybko przenosi nas na ostatnie strony powieści. Autorka miło mnie zaskoczyła, gdyż jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością. Uwielbiam powieści obyczajowe, a ta jest jedną z ciekawszych i lepiej napisanych, jakie miałam okazję przeczytać. Nie nudziłam się ani przez chwilę, pomimo tego iż przewidziałam rozwiązanie rodzinnej tajemnicy, jaką przed Sabiną przez całe życie skrywała matka. Myślę, że sekret Anieli nie jest trudny do odgadnięcia, mimo to nie umniejsza to przyjemności w czytaniu. Polecam wszystkim czytelnikom literatury obyczajowej a także tym, którzy już tęsknią za wiosną - dzięki lekturze poczujecie jej namiastkę.

"Pozwól mi kochać" to lektura idealna na zimowy wieczór, kiedy doskwiera mróz a za oknem prędko zapada zmrok. Dlaczego idealna właśnie na tę porę? Bo powieść Ilony Gołębiewskiej jest totalnym przeciwieństwem panującej obecnie zimowej aury i wszechobecnego przedświątecznego zamieszania i pośpiechu. "Pozwól mi kochać" pozwala się wyciszyć, wypełnia ciepłem i daje ogromny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy autor bądź autorka wypracowuje sobie swój własny styl. Wtedy sięgając po kolejną powieść mamy pewność, nawet bez patrzenia na nazwisko na okładce, iż jest to ten element pasujący do reszty. Ilona Gołębiewska uspokaja czytelników obcowaniem z naturą, pokazuje nam piękne stare miejsca jak teatry, dwory, którym daje drugie życie na kartach powieści. Autorka kusi przekonuje czytelnika do bliższego przyjrzenia się sztuce. Przede wszystkim jej powieści mają to do siebie, iż, choćby była najgrubsza, to zawsze czytelnikowi smutno, że już się kończy.

Pozwól mi kochać to drugi tom sagi o Dworze na Lipowym Wzgórzu. Całość zawierać będzie cztery powieści z czego każda jest oddzielną historią o jednej z kobiet z rodziny Horczyńskich. W poprzedniej części mogliśmy przeczytać o Anieli - właścicielce Lipowego Wzgórza, natomiast teraz spotykamy się z Sabiną Horczyńską, ponad czterdziestoletnią córką seniorki, którą dotknęły przeciwności losu. Kobieta jest wykształconą, pewną siebie osobą, profesorem na wyższej uczelni. Na skutek nieprzewidzianych sytuacji zostaje oskarżona o łapówkarstwo, zatajanie i manipulowanie wynikami badań. W jednej chwili traci ona wszystko - zdrowie, spokój, pracę i dobre imię. Postanawia z Warszawy przenieść się na dwór matki i tak pomieszkać, ale tylko pod warunkiem iż jej rodzicielki w tym czasie tam nie będzie. Konflikt między matką a córką sięgający kilkunastu lat wstecz nie rozwiązał się, wydawać by się nawet mogło iż tylko się pogłębia. Aniela wyjeżdża w podróż po Polsce a Sabina odnajduje się we dworze. Zawiera przyjaźnie, poznaje interesujące osoby, otacza się ziołami i naturą przynoszącą jej ukojenie. Jak to jednak zwykle w życiu bywa spokój burzą tajemnice i te obecne i te z przeszłości, niespodziewane spotkania, nawet samo poznanie prawdy jest bolesne a przecież od dawna wyczekiwane.
Pozwól mi kochać to opowieść o odnajdywaniu siebie na nowo, o przewartościowaniu całego swojego dotychczasowego życia i zastanowieniu się co tak na prawdę jest dla nas ważne. Czy nie lepiej czasem odpuścić i zacząć całkowicie od nowa z czystą kartą? Nic nie jest nam dane na zawsze, wszystko w każdej chwili może runąć jak domek z kart, gdy jednak ma się obok życzliwe osoby, jest nam łatwiej się podnieść i ze spokojem patrzeć w przyszłość. To powieść o tajemnicach, konflikcie na lini matka - córka, o wybaczaniu i zaufaniu.

Powieści Ilony Gołebiewskiej są niczym ciepły koc w jesienny wieczór, albo kubek herbaty ogrzewający dłonie. Są one takim ukojeniem, spokojem, wyciszeniem się. Po kartach powieści się delikatnie płynie, bez zbędnych dramatów, bez nerwów. Nawet jeśli akcja przyspiesza, coś zaskakuje czytelnika to i tak odnajdujemy rozwiązanie, na spokojnie analizujemy sytuację. Takie powieści są potrzebne dla relaksu, odpoczynku, dla zwolnienia tempa i tak pędzącego za szybko świata. Niezmiernie cieszę się na kolejne powieści tej sagi ponieważ zaraz po odłożeniu książki już tęskni się za bohaterami i czuje się żal w sercu, że takie miejsce jak Lipowe Wzgórze nie istnieje naprawdę. A w sumie może istnieje? Kto to wie...?

Powieść polecam serdecznie, zresztą jak wszystkie, które wyszły spod ręki Ilony Gołębiewskiej. Jeśli chcecie poznać ciepłych i życzliwych bohaterów, odnaleźć piękne miejsca czy delektować się obcowaniem z naturą to będzie coś zdecydowanie dla was.
https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=438393372699105743

Każdy autor bądź autorka wypracowuje sobie swój własny styl. Wtedy sięgając po kolejną powieść mamy pewność, nawet bez patrzenia na nazwisko na okładce, iż jest to ten element pasujący do reszty. Ilona Gołębiewska uspokaja czytelników obcowaniem z naturą, pokazuje nam piękne stare miejsca jak teatry, dwory, którym daje drugie życie na kartach powieści. Autorka kusi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacząć od nowa
Są takie miejsca na ziemi, które wydają się być rajem, które zachwycają swoją sielską atmosferą, budzą skojarzenia z dzieciństwem, sprzyjają wypoczynkowi i pracy twórczej. Jednym z nich jest dwór na Podlasiu, zwany Dworem na Lipowym Wzgórzu. Tu właśnie malarka, Aniela, założyła pensjonat, tu tez prężnie działa Akademia Sztuk Anielskich, stwarzając szansę do artystycznej kreacji, ale też do nauki i swego rodzaju arteterapii.
Nic zatem dziwnego, że spokoju i oderwania od problemów szuka tam Sabina Horczyńska, córka Anieli, kobieta wykształcona i niezależna, genialna chemiczka i jeden z najmłodszych profesorów w historii wydziału, pracownica Uniwersytetu Warszawskiego, katedry Biotechnologii Środków Leczniczych i Kosmetyków. Prowadzone przez nią od lat badania, mają właśnie znaleźć swój wielki finał na konferencji naukowej, podczas której Sabina zdemaskować ma nieuczciwe praktyki koncernów farmaceutycznych. Oskarżenie, jakie pada pod jej adresem ze strony jednego z dziennikarzy, staje się początkiem końca jej dotychczasowego życia. Oskarżona o korupcję i konszachty z jedną z firm, zostaje zawieszona w wykonywaniu obowiązków naukowych i dydaktycznych, wszczęto również dochodzenie w jej sprawie. W ciągu kilku dni ze światłego naukowca stała się podejrzaną o przyjęcie łapówki, skorumpowaną wykładowczynią, od której odwrócili się niemal wszyscy znajomi.
Zamknięta w swoim domu Sabina popada w coraz większą depresję, dopiero interwencja jej córki, Klary, zmusza kobietę do wyjazdu. Co prawda z matką – Anielą - łączą ją trudne relacje, jednak świadomość, że właścicielka Dworu na Lipowym Wzgórzu wyjeżdża wraz ze świeżo poślubionym mężem, zmienia postać rzeczy. Dwór znajduje się pod opieką zarządcy Emila oraz współpracowników Anieli, a wszyscy tu są życzliwi Sabinie, dbają o jej wypoczynek i dobre samopoczucie. Czy sielska atmosfera domu wystarczy, by przegnać wszystkie smutki? Sabina nawet nie spodziewa się, jak w dworze wiele się dzieje, jak wielkie wzięcie ma pensjonat i … że wraz z przyjazdem tu jej życie bezpowrotnie się zmieni. Przyczyni się do tego nie tylko atmosfera panująca we dworze, ale również pewien Znachor, dzięki któremu zainteresuje się ziołolecznictwem i możliwościami wykorzystania darów natury, a także mężczyzna, któremu ratuje życie, znajdując go pobitego na poboczu drogi…
Jak potoczy się ta historia dalej przekonamy się dzięki lekturze nowej powieści autorstwa Ilony Gołębiewskiej. Książka pt. „Pozwól mi kochać” to drugi tom cyklu o Dworze na Lipowym Wzgórzu, który podbił serca szerokiego groma czytelników. Po kontynuację pierwszego tomu sięgnąć mogą zarówno czytelnicy, którzy zżyli się z bohaterami „Podaruj mi jutro”, jak i osoby, które wcześniej nie miały okazji poznać bohaterów. Dzięki nawiązaniom do wcześniejszych wydarzeń bez problemu bowiem zorientują się one, co wydarzyło się w życiu Anieli i Sabiny, w jaki sposób ekscentryczna malarka zaczęła prowadzić pensjonat i jaka jest historia akademii sztuk Anielskich.
W twórczości autorki uwagę zwraca nie tylko wciągająca fabuła czy wartka akcja, ale przede wszystkim kreacja postaci – zarówno tych pierwszego planu, jak i tych, którzy pojawiają się w życiu Anieli i Sabiny na chwilę. Jeśli dodać do tego niezwykłą plastyczność słowa, tak cenną szczególnie przy opisach samego dworu dzięki czemu czujemy się jego gośćmi, to otrzymujemy piękną, słodko-gorzką opowieść o trudnych wyborach, trudnych rodzinnych relacjach, o ludzkiej życzliwości, ale też podłości. Otrzymujemy historię pisaną przez życie, a dzięki temu – tak nam bliską…

Zacząć od nowa
Są takie miejsca na ziemi, które wydają się być rajem, które zachwycają swoją sielską atmosferą, budzą skojarzenia z dzieciństwem, sprzyjają wypoczynkowi i pracy twórczej. Jednym z nich jest dwór na Podlasiu, zwany Dworem na Lipowym Wzgórzu. Tu właśnie malarka, Aniela, założyła pensjonat, tu tez prężnie działa Akademia Sztuk Anielskich, stwarzając szansę do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to