Pozwól mi kochać

Pozwól mi kochać to kontynuacja opowieści o Lipowym Wzgórzu rozpoczęta przez Ilonę Gołębiewską w powieści Podaruj mi jutro. W pierwszym tomie poznaliśmy losy Anieli Horczyńskiej i jej walki o odzyskanie dworu, ojcowizny, którą utraciła po wojnie. Wreszcie udało się odzyskać dwór i włożyć w jego remont mnóstwo pieniędzy. Aniela początkowo chciała sprzedać dwór, jednak w pamięci dla ojca, postanowiła go zatrzymać i zrobić tam pensjonat, czemu przeciwna była jej córka Sabina, której poświęcona jest książka Pozwól mi kochać.
Pomiędzy Sabiną, a jej matką relacje są trudne. Kobietę od dzieciństwa wychowywał dziadek, podczas gdy matka artystka zarabiała na życie podróżując po świecie. Jako dorosła już osoba, Sabina ma wielki żal do matki o to, że ją tak zostawiła, a jeszcze większy o to, ze do dziś nie wyjawiła jej kto jest jej ojcem. Teraz Sabina ma kłopoty, na skutek pomówień została zawieszona w pracy i czeka na proces sądowy. Jej kariera akademicka została obrócona w proch, a ona sama popadła w depresję, którą musi leczyć. Jej córki dużo podróżują i aby nie zostawić matki samej proszą, aby skorzystała z propozycji matki i pojechała odpocząć i odciąć się od kłopotów do Lipowczan, gdzie znajduje się rodzinny dwór. Sabina korzysta z zaproszenia tylko dlatego, że jej matka wyjeżdża w podróż i nie będą sobie wchodzić w drogę. W Lipowczanach odnajduje spokój, znajduje wsparcie bliskich i nową pasję, a przy tym zawiera nowe znajomości, które zupełnie odmienią jej życie.
Jak poukłada się jej dalsze życie i stosunki z matką? Przeczytajcie koniecznie!

Ilona Gołębiewska pisze piękne powieści dla kobiet, klimatyczne, wzruszające, a przy tym mądre. Bardzo lubię sięgać po nie i przenosić się w wykreowaną przez Autorkę rzeczywistość. W tej powieści znajdziemy mnóstwo letnich zapachów, smaków i produktów z natury. Książka pachnie kwiatem lipy i kremem z czarnej porzeczki, a pasja do zielarstwa, którą odnalazła w sobie Sabina i pokochała udziela się czytelnikowi. Przeczytałam z ogromną przyjemnością, zatęskniłam za tym przepięknym miejscem, za słońcem i odpoczynkiem - polecam gorąco!


https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2019/11/155-pozwol-mi-kochac-ilona-goebiewska.html

Pozwól mi kochać to kontynuacja opowieści o Lipowym Wzgórzu rozpoczęta przez Ilonę Gołębiewską w powieści Podaruj mi jutro. W pierwszym tomie poznaliśmy losy Anieli Horczyńskiej i jej walki o odzyskanie dworu, ojcowizny, którą utraciła po wojnie. Wreszcie udało się odzyskać dwór i włożyć w jego remont mnóstwo pieniędzy. Aniela początkowo chciała sprzedać dwór, jednak w pamięci ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do zapoznania się z Iloną Gołębiewską tak naprawdę zachęciła mnie mama. Oczywiście, gdyby mnie gatunek czy tematyka w ogóle nie interesowała to nawet ona by mnie nie zachęciła, ale główna zasługa przypada właśnie jej. Jedyne co mogę powiedzieć to to, że nie żałuję, iż dałam się skusić. To już kolejna seria, którą będę chciała przeczytać całą nie licząc wcześniejszej sagi "Stary dom". Książek jak widzicie przybywa, ale czasu mi już zaczyna brakować, bo inne zajęcia też czekają.

Dwór na Lipowym Wzgórzu to serce powieści. Nie bez powodu cykl nosi właśnie tę nazwę. To w nim dzieją się najważniejsze wydarzenia, jeśli chodzi o losy bohaterek i bohaterów zarówno "Podaruj mi jutro" jak i "Pozwól mi kochać".

Sabina Horoczyńska prowadzi idealne życie. Jest wspaniałym przykładem kobiety sukcesu. Pracuje jako wykładowczyni na uczelni, świetnie zarabia i cieszy się uznaniem. A jednak nic nigdy idealne nie jest. Z dnia na dzień traci wszystko. Dlaczego? Bo pewnego dnia zostaje oskarżona o oszustwo i przyjęcie łapówki. Najgorsze jest jednak to, że ludzie, którym ufała i w których wierzyła odwracają się od niej jeden po drugim. Kobieta zupełnie nie potrafi sobie poradzić w sytuacji, w jakiej się znalazła. To córka namawia ją by pojechała na Podlasie do Dworku na Lipowym Wzgórzu. Sabina jest do tego pomysłu nastawiona bardzo negatywnie, gdyż od lat żyje ze swoją matką w konflikcie. Nie wyobraża sobie wracać do dworku i przebywać w jej towarzystwie. Decyzję zmienia tylko z jednego powodu - Aniela wyjeżdża w daleką podróż. Kobieta nie może nawet przypuszczać jaki wpływ na jej życie będzie miała ta wydawałaby się banalna decyzja.

"Pozwól mi kochać" to przede wszystkim opowieść o sile pokonywania własnych słabości, skomplikowanych relacjach, trudnej i nie do końca zrozumianej przeszłości oraz jeszcze trudniejszych wyborach. Ta historia uświadamia nam, że tworzenie planów na daleką przyszłość nie zawsze ma sens oraz że problemy mogą spaść na głowę każdemu i w każdej chwili.
Choć nie polubiłam Sabiny za sprawą charakteru to zostanie niemym świadkiem jej podróży przez życie przypadło mi do gustu. Pióro Ilony jest niezwykle lekkie, ale zarazem nie naiwne czy nieudolne. Książki Gołębiewskiej czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Tworzeni przez nią bohaterowie robią wrażenie. Spodobało mi się, że nie każdy wzbudza we mnie tylko pozytywne uczucia. Cenie taką różnorodność i choć w pierwszym momencie pojawia się żal, że nie jest idealnie to z drugiej wiem, że to jak w życiu i zdecydowanie jest to na plus dla powieści. Jak zauważyliście to drugi tom i doradzałabym czytać po kolei, ale jeśli nie macie takiej szansy to myślę, że nie będzie to aż tak duży problem. Kobietom, które lubią rodzinne sagi, cenią obyczajową i życiową kanwę powieści polecam z ręką na sercu. A reszcie? Jeśli chcecie poeksperymentować z nowymi gatunkami Ilona Gołębiewska nada się idealnie!

Do zapoznania się z Iloną Gołębiewską tak naprawdę zachęciła mnie mama. Oczywiście, gdyby mnie gatunek czy tematyka w ogóle nie interesowała to nawet ona by mnie nie zachęciła, ale główna zasługa przypada właśnie jej. Jedyne co mogę powiedzieć to to, że nie żałuję, iż dałam się skusić. To już kolejna seria, którą będę chciała przeczytać całą nie licząc wcześniejszej sagi "...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to moje kolejne spotkanie z pisarką, ale już na początku przyznam, że udane. Ilona Gołębiewska posługuje się lekkim, przyjemnym piórem, które bez zbędnych słów zabiera nas w klimatyczne miejsce, jakim jest Lipowe Wzgórze... Jeśli przez przypadek, gdzieś tu w recenzji znajdzie się Lipowo - wybaczcie mi, ale jedno z drugim bardzo mi się kojarzy i myli. Tu i tu jest błoga cisza i spokój, jedno u Gołębiewskiej, drugie u Kochanowskiego...
Gdy sięgam po powieści autorki, muszę przyznać, że od razu jestem wciągnięta do świata bohaterów i bardzo się z tego powodu cieszę, bo przy czytaniu, podwójnie mogę odpocząć, zatracić się w ciszy, spokoju... Mimo, iż w powieści naprawdę sporo się dzieje. Zaczynając tę lekturę, stałam się niemym obserwatorem, uczestniczyłam po cichu we wszystkim, co przeżywała główna bohaterka, Sabina...

Nie polubiłam jej, niestety... Ale z ogromną ciekawością śledziłam jej losy. Byłam ciekawa, co jeszcze jej się przytrafi. Nie polubiłam jej ze względu na charakter... Wiem, że nieco się zmienia, ale ja nie potrafiłam poczuć do niej sympatii... Tolerowałam ją, ale to by było na tyle.
Pisarka wykreowała ciekawe, nowe postacie, które wzbudzają ciekawość, między innymi jest wspomniany w opisie jeden z mężczyzn... Ten, który zajmuje się zielarstwem. Od samego początku poczułam do niego dobre uczucia i jak się okazało, nie było to złe. I wcale nie dałam się zaskoczyć autorce, ani dać wmanewrować. Odgadłam wszystko, co chciała odkryć. :) I wcale nie zniszczyło to mojej ostatecznej oceny na całość historii. Fajnie było poczytać o osobach, które mieszkają na Lipowym Wzgórzu. :) Czekam na kolejny tom, kolejnych bohaterek. :) (lub bohaterów!)



Cała recenzja na blogu

Jest to moje kolejne spotkanie z pisarką, ale już na początku przyznam, że udane. Ilona Gołębiewska posługuje się lekkim, przyjemnym piórem, które bez zbędnych słów zabiera nas w klimatyczne miejsce, jakim jest Lipowe Wzgórze... Jeśli przez przypadek, gdzieś tu w recenzji znajdzie się Lipowo - wybaczcie mi, ale jedno z drugim bardzo mi się kojarzy i myli. Tu i tu jest błoga cis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwór na Lipowym Wzgórzu jest sercem tej historii. Wokół niego toczy się opowieść. Należy on do rodziny Horczyńskich od dwóch wieków. Jest wielką atrakcją dla turystów odwiedzających Podlasie. Jego właścicielką jest Aniela, słynna malarka.
Jest to 2. tom serii. 1. tom to Podaruj mi jutro.
Warto czytać oba tomy w kolejności. Jednak, jeżeli nie macie tomu 1. spokojnie możecie rozpocząć lekturę od Pozwól mi kochać.
Dwór na Lipowym Wzgórzu to miejsce inne, takie w którym jakby zatrzymał się świat. Przebywający w nim ludzie zapominają o troskach, zmartwieniach, życiu w pędzie. Co sprawia, iż to miejsce jest takie inne?
Główna bohaterka tego tomu, Sabina Horczyńska ma zdawałoby się idealne, poukładane życie, którego nic nie może zburzyć, nic nie może pokrzyżować planów Sabiny. Ta historia pokaże, jak złudne i niepotrzebne bywają plany na życie.
Pewnego dnia Sabina zostaje oskarżona o poważne przestępstwo. Ci, w których wierzyła, do których miała pełne zaufanie odwracają się od niej. Kobieta nie radzi sobie zupełnie z nową sytuacją. Za namową córki Sabina udaje się do rodzinne Dworu na Lipowym Wzgórzu.
Czy pobyt w tym wyjątkowym miejscu przyniesie jej ukojenie, czy pomoże spojrzeć na problemy z dystansu, czy sprawy z miasta da się rozwiązać? A może to będzie szansa na nowy początek?
Wspaniale, ciekawie opowiedziana historia dworu, rodziny i perypetie Sabiny są pretekstem do ukazania wielu innych, niezwykle ważnych kwestii. Problemy, których doświadcza Sabina mogą w każdej chwili stać się udziałem kogoś z nas. Okrutne bywają koleje losu.
Lekki, choć nieinfantylny styl autorki sprawia, iż książkę czyta się z wielką przyjemnością, szybko, łatwo. Doskonała lektura na długie jesienne i zimowe wieczory. Doskonały relaks po trudnym dniu.
Jest to 2. tom opowieści o kobietach z rodu Horczyńskich. Całą rodzinę polubiłam, Dwór na Lipowym Wzgórzu zawładnął moim sercem. Niecierpliwie czekam na kolejny tom serii. Uwielbiam sagi rodzinne, książki mądre, pełne ciepła, niosące w sobie jakieś przesłanie. Zachęcam do lektury.

Dwór na Lipowym Wzgórzu jest sercem tej historii. Wokół niego toczy się opowieść. Należy on do rodziny Horczyńskich od dwóch wieków. Jest wielką atrakcją dla turystów odwiedzających Podlasie. Jego właścicielką jest Aniela, słynna malarka.
Jest to 2. tom serii. 1. tom to Podaruj mi jutro.
Warto czytać oba tomy w kolejności. Jednak, jeżeli nie macie tomu 1. spokojnie moż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od kiedy do moich rąk trafiła pierwsza część sagi o Dworze na Lipowym Wzgórzu, wiedziałam, że będzie to lektura niezapomniana, dostarczająca wiele emocji i refleksji. Nie inaczej jest przy drugiej części. Powieść wciąga od pierwszych wersów, intryguje, z niesamowitym klimatem i atmosferą, a przy tym poruszająca aktualne problemy i tematy. Uwielbiam takie książki! Autorka wykazała się nie tylko pomysłowością, ale doskonałym zamysłem, wyczuciem. Jej bohaterów albo się pokocha od samego początku, albo znienawidzi do granic. A przy tym przekonują nas do siebie swoją szczerością i absolutnym zaangażowaniem.

Czy Lipowe Wzgórze może stać się azylem - ucieczką od problemów? Okazuje się, że tak. Sabina po trudnych zawirowaniach zawodowych postanowiła najbliższy czas spędzić właśnie na Podlasiu, wśród malowniczych krajobrazów i tamtejszych ludzi. Nawet sobie nie wyobraża, jak bardzo ten wyjazd namiesza w jej życiu. Pewne wydarzenia zmuszą ją do spojrzenia na przeszłość z zupełnie innej perspektywy. Kobietę nie tylko dościgną wątpliwości dotyczące dawnych czasów, ale i coraz trudniejsze relacje z matką. Zmartwień dołożą jej jeszcze zawirowania sercowe, które w pewnym momencie przybiorą niebezpieczne wymiary.


Pozwól mi kochać to przede wszystkim opowieść o sile pokonywania własnych słabości, trudnej, nie do końca zrozumiałej przeszłości, jeszcze trudniejszych wyborach, skomplikowanych relacjach. Intensywność poszczególnych wydarzeń jeszcze bardziej zacieśniają sekrety kryjące się w zakamarkach każdego z bohaterów, z których każdy odznacza się niebywałym charakterem. Autorka nakreśliła ciepłą a jednocześnie intrygującą powieść, która zaskakuje co raz to aktywnymi wątkami. Jednym słowem, jestem ciekawa dalszego ciągu. Bardzo polubiłam ten skromny świat Lipowego Wzgórza, polubiłam jego mieszkańców. Ilona Gołębiewska tka każdą historię na bazie głębokich przemyśleń, refleksji i zaczepnych emocji. Pokazuje życie z różnych płaszczyzn, ale też buduje wyraziste więzi czytelnika ze swoimi postaciami, które często przypominają nas samych, albo kogoś, kogo znamy. To książka, która mimo przekornych zdarzeń niesie cień nadziei na pozytywne rozwiązania wielu nagromadzonych problemów.

Szczerze i bardzo polecam!

https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2019/11/pozwol-mi-kochac-ilona-goebiewska.html?fbclid=IwAR0gLpOm99bcXUje8-CFRaF3BulQd6u-2PR8nRq6K89MRrGzQQjdAwYp_NM

Od kiedy do moich rąk trafiła pierwsza część sagi o Dworze na Lipowym Wzgórzu, wiedziałam, że będzie to lektura niezapomniana, dostarczająca wiele emocji i refleksji. Nie inaczej jest przy drugiej części. Powieść wciąga od pierwszych wersów, intryguje, z niesamowitym klimatem i atmosferą, a przy tym poruszająca aktualne problemy i tematy. Uwielbiam takie książki! Autorka wykaza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Człowiek zawsze gdzieś goni. I co najgorsze, po jakimś czasie zapomina, za czym tak naprawdę jest ten pęd. Mijają kolejne dni, miesiące, lata. Jedne podobne do drugich. Zaciera się granica między tym, co naprawdę ma znaczenie, a tym, co kradnie nasz cenny czas. Tak, czas to nasz największy skarb. Mamy go mniej, niż może się nam wydawać''.

Dwór na Lipowym Wzgórzu to miejsce, w którym czas biegnie znacznie wolniej, ludzie zapominają o swoich rozterkach, troskach, zmartwieniach. Cieszą się każdą chwilą, zostawiają za sobą pęd, pośpiech, wyścig szczurów. Tutaj wszyscy są wobec siebie życzliwi, serdeczni, pomocni. Nie oceniają, a gdy powinie się komuś noga, znajdą się i tacy, którzy wyciągną pomocną dłoń. To miejsce, w którym można się wyciszyć, odprężyć, nabrać do wszystkiego dystansu, odpocząć.

Sabina Horczyńska ma udane życie. Osiąga sukcesy w pracy, jest znana w świecie naukowym, ma pieniądze, poszanowanie. Nic nie może zniszczyć jej poukładanego świata. A jednak. Pewnego dnia zostaje oskarżona o oszustwo i przyjęcie łapówki. Wszyscy się od niej odwracają, nie wierzą w jej niewinność. Sabina nie radząc sobie z oszczerstwami, popada w depresje. Z każdym dniem niknie w oczach. Dlatego jej najstarsza córka namawia ją, żeby wybrała się do rodzinnego dworu na Podlasiu, by tam nabrać sił. Kobieta z początku się nie zgadza, ale z czasem uświadamia sobie, że taki wyjazd dobrze jej zrobi.

W powieści można znaleźć nie tylko walkę o odzyskanie dobrego imienia, o prawdę, ale też miłość, trudną relację matki i córki, przeszłość, która odciska piętno na teraźniejszości, żal do niewyjaśnionej prawdy, tajemnice, a także nauki o ziołolecznictwie.

Podoba mi się, że autorka poruszyła temat ziół i natury. Nie sądziłam, że natura jest aż tak bogata w wartościowe składniki, po które wystarczy tylko sięgnąć, bo są na wyciągnięcie ręki. Polubiłam postać Znachora, za jego ogromną wiedzę i dobre serce. Za każdym razem, gdy się pojawiał, robiło mi się ciepło w środku. On, jak i reszta postaci są żywi, barwni, charakterni, nie sposób ich nie lubić. Z przejęciem obserwujemy ich losy, które się zazębiają, tworząc piękną, klimatyczną całość, od której nie sposób się oderwać.

Historia intryguje, zaciekawia, pochłania w swój świat. Przy niej można otulić się ciepłym kocem z kubkiem gorącej herbaty w ręce i na wiele godzin zatracić się w wydarzeniach, które wykreowała autorka. Jest ciepła, wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Książka pokazuje, że pomimo przeciwności losu nie warto się poddawać i dążyć do postawionych sobie celów. Pokazać wszystkim i całemu światu, że jest się silnym. Warto się w tym świecie zatracić. Gorąco polecam!

,,Człowiek zawsze gdzieś goni. I co najgorsze, po jakimś czasie zapomina, za czym tak naprawdę jest ten pęd. Mijają kolejne dni, miesiące, lata. Jedne podobne do drugich. Zaciera się granica między tym, co naprawdę ma znaczenie, a tym, co kradnie nasz cenny czas. Tak, czas to nasz największy skarb. Mamy go mniej, niż może się nam wydawać''.

Dwór na Lipowym Wzgórzu to m...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najnowsza powieść Ilony Gołębiewskiej Pozwól mi kochać, to kolejna odsłona losów kobiet z rodu Horczyńskich. Tym razem na tapecie jest kobieta sukcesu. Posiada pracę w której się spełnia, autorytet wśród studentów i uznanie współpracowników. Mowa oczywiście o Sabinie, córce słynnej malarki Anieli. Niestety wszytko to traci w jeden dzień. Zostaje oskarżona o oszustwo i korupcje. Na proces postanawia zaczekać na Lipowym Wzgórzu. Tam poznaje dwóch mężczyzn, którzy odmienią jej życie.

To już siódma powieść Ilony, utrzymana w klimacie lekkim i zwiewnym, mimo, że problemy i historie w niej zawarte są dość poważne. To powieść o trudnych relacjach matka - córka, o rodzinnych tajemnicach i, o przewrotności losu. Saga o starym domu kierowana jest głównie do czytelniczek, które lubią tzw "literaturę kobiecą". Która cechuje się, niezbyt skomplikowaną fabułą, lekkim językiem z nutą infantylności, ale za to z dużą dozą optymizmu i koniecznie happy endem. Wszystkie powieści Gołębiewskiej te "atuty" posiadają. Osobiście wolę coś bardziej życiowego, z charakterem, mocną historie którą po przeczytaniu jeszcze długo się pamięta. Bohaterów nad którymi można podyskutować. Wiem doskonale, że Ilona swoje grono wielbicielek ma i rośnie ono z każdą nową powieścią. Mam nadzieję, że tak zostanie.

Reasumując w moim odczuciu proza Gołębiewskiej jest zbyt maślana, przesłodzona. Mniej cukru, a więcej pieprzu i będzie dużo lepiej. http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/2019/11/pozwol-mi-kochac-ilona-goebiewska.html

Najnowsza powieść Ilony Gołębiewskiej Pozwól mi kochać, to kolejna odsłona losów kobiet z rodu Horczyńskich. Tym razem na tapecie jest kobieta sukcesu. Posiada pracę w której się spełnia, autorytet wśród studentów i uznanie współpracowników. Mowa oczywiście o Sabinie, córce słynnej malarki Anieli. Niestety wszytko to traci w jeden dzień. Zostaje oskarżona o oszustwo i korupcje....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ilona Gołębiewska jest jedną z moich ulubionych polskich pisarek. Nadzwyczaj silnie zachwyca mnie sugestywne, przyjemne pióro autorki oraz wnikliwość, z jaką szkicuje kolejne, obezwładniające czytelnika, emocje bohaterów, dlatego z niecierpliwością wyczekuję kolejnych powieści, które zawsze gwarantują moc niezapomnianych, otumaniających wrażeń. Czy powrót do dworu na Lipowym Wzgórzu okazał się równie zaskakujący i wzruszający, co część poprzednia?



"Człowiek zawsze gdzieś goni. I co najgorsze, po jakimś czasie zapomina, za czym tak naprawdę jest ten pęd."



W książkach Ilony Gołębiewskiej ostoją zawsze są doskonale nakreślone, jak najbardziej przemawiające postacie, z którymi nie sposób się nie utożsamić. Bohaterowie powieści "Pozwól mi kochać" to ludzie z krwi i kości, pełni planów, nadziei, mający swoje bolesne sekrety, doświadczający przewrotności losu i zmagający się z jego niesprawiedliwością oraz ulotnością. Czytelnik przeżywa ich perypetie niczym swoje własne, kibicuje im całym sercem, a także wyciąga wnioski z podejmowanych przez nich decyzji, uczy się na ich błędach bądź słusznych osądach.



"Pamiętaj, że czasami sprawy idą w swoim tempie, które nam może wydawać się za wolne. Ale przeznaczenie wie, co robi. Cierpliwie zaczekaj."



Pisarka nie boi się trudnej tematyki, na drodze bohaterów stawia kolejne przeszkody, jakie potrafią momentalnie zwalić z nóg i zmusić do szukania zupełnie innej ścieżki, która może okazać się tylko pozornie łatwiejsza. W powieści bardzo staranie zostały przedstawione skomplikowane relacje rodzinne, rzutujące na kolejne podejmowane decyzje, będące skrupulatnie ukrytą, lecz niemożliwą do obejścia przeszkodą, skutecznie raniącą duszę i blokującą przed zaznaniem prawdziwego szczęścia. Niezwykle obrazowo została także nakreślona kwestia niesprawiedliwych, gwałtownych, często krzywdzących osądów innych ludzi, jakich tak łatwo się dopuszczamy oraz przewrotność losu, który potrafi w jednej chwili odebrać wszystko, co stanowiło sens życia. Wszystkie te niełatwe, lecz przecież niesłychanie prawdziwe, życiowe kwestie tworzą razem przejmującą całość, która nie tylko zajmuje w sercu szczególne miejsce, ale i skłania do wielu głębokich refleksji, jakie z pewnością przydadzą się w przyszłości.



"Człowiek bez miłości usycha, a ja bym chciał jeszcze poczuć, że komuś na mnie zależy."



"Pozwól mi kochać" jest piękną, głęboką i chwytającą za serce historią o słodko-gorzkim, zaskakującym życiu, które jest przesycone niesamowitymi niespodziankami, potrafi w jednej chwili rozsypać się niczym domek z kart, ale i również niespodziewanie wynagrodzić dotychczasowe braki i rany. To także przejmująca opowieść o rodzinnych sekretach, niesprawiedliwości oraz dawnych, zagmatwanych konfliktach, które po wielu latach zdają się być czymś niemożliwym do rozwiązania i zaślepiają nawet samą miłość, będącą przecież wartością największą, najpiękniejszą i najpotrzebniejszą do spełnienia. Wyruszcie w niezapomnianą podróż do wspaniałego dworu na Lipowym Wzgórzu i przeżyjcie pasjonującą, niezwykle refleksyjną i emocjonującą przygodę, która uczyni Wasze życie piękniejszym i bogatszym! Polecam gorąco!


"Mogła powiedzieć jedno... wszyscy jesteśmy w życiu amatorami, jeśli jednak darujemy sobie ciągłe roztrząsanie tego, co nie było i nie jest idealne, może powstać prawdziwe arcydzieło. Trzeba tylko pozwolić sobie na kochanie tych, którzy zawsze będą obok...."

Ilona Gołębiewska jest jedną z moich ulubionych polskich pisarek. Nadzwyczaj silnie zachwyca mnie sugestywne, przyjemne pióro autorki oraz wnikliwość, z jaką szkicuje kolejne, obezwładniające czytelnika, emocje bohaterów, dlatego z niecierpliwością wyczekuję kolejnych powieści, które zawsze gwarantują moc niezapomnianych, otumaniających wrażeń. Czy powrót do dworu na Lipowym Wz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są takie historie, w których można się przejrzeć jak w lustrze. Taka jest właśnie powieść „Pozwól mi kochać” Ilony Gołębiewskiej – autorki, którą cenię za to, że odczarowała polska obyczajówkę i zamiast ckliwych i przewidujących historii daje czytelnikom porządną opowieść, która skłania do myślenia, każe się zatrzymać i zastanowić nad tym jacy jesteśmy i jak wygląda nasze życie.

A wcale to takie proste nie jest o czym świadczą losy głównej bohaterki, Sabiny Horczyńskiej. Ma ona wszystko to, do czego zazwyczaj dążymy – sukces zawodowy, poszanowanie, pieniądze, piękne mieszkanie, pomyślność w biznesie. Jednak przychodzi dzień kiedy Sabina musi się zmierzyć z krzywdzącym oskarżeniem. Dociera do muru i to jest moment kiedy tak naprawdę na dobre zaczyna poznawać samą siebie i dochodzi do wniosku, że jej życie to jedne wielkie pozory.

Przeciwności losu to nieodłączna część naszego życia. Wystarczy dosłownie jedna chwila, by wizerunek i dobre imię, na które pracowaliśmy latami, rozpadły się na kawałki. Gdy bezwzględny los wystawia nas na kolejne próby, warto pamiętać, że każde, nawet najboleśniejsze doświadczenie, to niepowtarzalna lekcja życia. Nie ma nic gorszego niż codzienność oparta na pozorach i próbie spełniania oczekiwań innych.

W trudnych chwilach z pomocą przychodzi jej córka Klara, która namawia ją na wyjazd do rodzinnego dworu na Podlasiu. Sabiną targają liczne wątpliwości. Nie ma ochoty odwiedzać Lipowego Wzgórza ze względu na swoją matkę, z którą od lat żyje w ostrym konflikcie. Okazuje się jednak, że Aniela Horczyńska właśnie wyrusza w daleką kilkumiesięczną podróż. Sabina decyduje się więc odpocząć w Lipowczanach. Nie przypuszcza, jak wielkie zmiany zapoczątkuje w jej życiu ta pozornie błaha decyzja.

Na miejscu angażuje się w działalność Akademii Sztuk Anielskich i pomaga prowadzić dworski pensjonat. Poznaje również dwóch intrygujących mężczyzn. Pierwszy, nazywany przez miejscowych Znachorem, postanawia podzielić się z nią swoją niezwykłą pasją – zielarstwem. Drugiego Sabina ratuje przed śmiercią, gdy w trakcie szalejącej burzy znajduje go pobitego na poboczu drogi. Pomiędzy nimi szybko rozkwita uczucie, ale Sabina nie wie, że ten gorący romans może być dla niej tragiczny w skutkach. Musi również zmierzyć się z przeszłością swojej rodziny i znaleźć odpowiedzi na nurtujące pytania. Jakie sekrety skrywa jej matka? Czy to możliwe, by Sabina przez lata żyła w kłamstwie? Czy jest winna zarzucanych jej przez media czynów? A może padła ofiarą precyzyjnie zaplanowanej intrygi?
Gorąco polecam Wam powieść „Pozwól mi kochać” i obiecuję, że długo o niej nie zapomnicie, bo naprawdę daje do myślenia.

Są takie historie, w których można się przejrzeć jak w lustrze. Taka jest właśnie powieść „Pozwól mi kochać” Ilony Gołębiewskiej – autorki, którą cenię za to, że odczarowała polska obyczajówkę i zamiast ckliwych i przewidujących historii daje czytelnikom porządną opowieść, która skłania do myślenia, każe się zatrzymać i zastanowić nad tym jacy jesteśmy i jak wygląda nasze życie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co tu dużo pisać… „Pozwól mi kochać” jest najlepszą powieścią obyczajową, jaką przeczytałam w tym roku! Twórczość Ilony Gołębiewskiej cenię za niepowtarzalny styl narracji, idealnie skrojonych bohaterów, którzy są wyjątkowi pod względem kreacji psychologicznej, ciekawe wątki, które się splatają i tworzą idealną całość. A wszystko to okraszone emocjami, porządną dawką humoru, niezwykle dokładnym opisem miejsc i ludzi, ciekawymi tytułami rozdziałów i podrozdziałów.

„Pozwól mi kochać” jest historią Sabiny Horczyńskiej – kobiety, która można powiedzieć, że ma wszystko – sławę, sukces, pieniądze, uznanie, w miarę dobre życie prywatne. I nagle to wszystko traci na skutek pochopnego oskarżenia o łapówkę i oszustwo. Czy kiedykolwiek zastanawiamy się nad tym, co by się stało, gdyby z dnia na dzień ktoś oskarżył nas o coś naprawdę bardzo złego? Ilona Gołębiewska poprzez kreację postaci Sabiny pozwala nam sobie to wyobrazić.
Ta powieść to zapach ziół dzięki postaci Znachora i jego pasji zielarstwa. To tajemnica sprzed lat i usilne poszukiwanie prawdy o tym, kim Sabina jest i dlaczego matka nigdy nie wyjawiła jej personaliów ojca. To stary dwór na Lipowym Wzgórzu, gdzie mieszkają ludzie pokiereszowani przez życie. To miłość, która jest jak gwałtowana burza – nieoczekiwana, mocna i niosąca konwekcje.

Polecam wam tę powieść i daję słowo, że czytając ją będziecie mieć prawdziwą ucztę. Autorka poprowadzi Was przez niezwykły świat dworu, jego mieszkańców i pozwoli się zastanowić, co tak naprawdę liczy się w życiu.

Zawsze też czytam „Słowo od autorki” i przyznaję, że w tych kilku słowach autorka zawiera ogromny szacunek wobec swoich czytelników i tego, że chcą czytać jej powieści. Autorce gratuluję tak dobrego pióra, a Was zachęcam do lektury!

Co tu dużo pisać… „Pozwól mi kochać” jest najlepszą powieścią obyczajową, jaką przeczytałam w tym roku! Twórczość Ilony Gołębiewskiej cenię za niepowtarzalny styl narracji, idealnie skrojonych bohaterów, którzy są wyjątkowi pod względem kreacji psychologicznej, ciekawe wątki, które się splatają i tworzą idealną całość. A wszystko to okraszone emocjami, porządną dawką humoru, ni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to