Życie jest pełne niespodzianek i obfituje w wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji. Żyjemy szybko i nie zdajemy sobie sprawy z tego, że jest ono krótkie i nie wiadomo kiedy ta nić życia zostanie zerwana. Przekonali się o tym na własnej skórze bohaterowie książki Wszystko, co piękne, zaczęło się potem, którą chcę Wam dzisiaj przybliżyć.

Simon van Booy w niniejszej powieści opowiada niezwykle prawdziwą i żywą, jak z życia wziętą, historię o miłości, przyjaźni, marzeniach i nadziejach – historię po prostu o życiu. O takim prawdziwym, nie baśniowym, lecz tym, które każdy z nas przeżywa. Pokazuje jak nieszczęśliwy zbieg okoliczności może przekreślić dotychczasowe plany oraz związane z nimi marzenia. Ukazuje również długą drogę powrotu do normalności. Przede wszystkim Wszystko, co piękne… jest o niespełnionych marzeniach, odnajdywaniu swojego miejsca na ziemi oraz wszystkim tym, co stoi na drodze do szczęścia.

Główną rolę w tej historii odgrywają trzy wyjątkowe i niepowtarzalne postacie., które udowadniają, że przyjaźń pomiędzy kobietą i mężczyzną jest możliwa. Razem tworzą wyjątkowy obraz przyjaźni, porównywalnej do tej, która łączy słynną trójkę wykreowaną przez J.K. Rowling – Harry’ego, Hermionę i Rona.

W Rebecce odnalazłam cząstkę samej siebie, a konkretnie jej pasja obudziła moją uśpioną pasję do malowania i tworzenia. Pokazała mi swoim artystycznym okiem świat, w którym żyła. Niechętnie wracając do przeszłości, pokazywała mi swoje dzieciństwo, a mnie, bierną czytelniczkę pozostawiała z mnóstwem pytań dlaczego. Pokazała mi ona przeszłość, bym mogła zrozumieć teraźniejszość. Czy zrozumiałam? Chyba tak… Z kolei George pokazał mi czym jest samotność i do czego może ona doprowadzić. Udowodnił mi także swoją wolę walki i siłę w pokonywaniu przeciwności losu. A Henry? Henry pokazał mi czym jest i jak mocna może być miłość mężczyzny do kobiety. Serce mi się rozdzierało, gdy widziałam, jak bohater cierpi po stracie miłości swojego życia i z ciekawością oraz nadzieją obserwowałam jego drogę do normalności…

Fabuła książki rozgrywa się przede wszystkim w gorących Atenach, gdzie życie płynie w zwolnionym tempie. Dzięki autorowi możemy zakosztować tego niesamowitego klimatu miasta i razem z bohaterami książki rozkoszować się każdą jego cząstką. Ze smutkiem, ale także z nadzieją opuszczałam to miejsce, że jeszcze kiedyś, może, do niego z bohaterami powrócę. Jak się później okazało, powróciłam, ale to już nie było to samo miasto jak wcześniej. Gdy raz się dane miejsce opuści, to opuszcza się je na zawsze. Powrót do niego to nic innego jak początek nowej historii…

Wszystko, co piękne, zaczęło się potem zostało napisane prostym językiem. Subtelny styl tej historii pozwala stopniowo i bez pośpiechu wniknąć w fabułę książki. Zakochujemy się nie tylko w miejscu, ale także w żyjących w nim mieszkańcach i bohaterach. Wokół powieści snuje się trudny do zdefiniowania klimat. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że nawet magiczny i nierealny, choć wydarzenia są niestety brutalnie oraz realistyczne. Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki autor przedstawił historię „po”. Zmiana narracji nie pozostawia złudzeń co do minionych zdarzeń, jest jak uderzenie w twarz – „stało się, nie mam mowy o jakiejkolwiek dyskusji na ten temat”.

Jest to niezwykle zmysłowa podróż nie tylko po Atenach, ale także po ludzkich uczuciach i emocjach. Od pierwszej strony czytelnik przepada w tej historii i wypływa z niej dopiero po jej zakończeniu. Mocno urzekła mnie ta książka i długo pozostanie ona w mojej głowie. Pod koniec miałam wrażenie, że autor na siłę ciągnie dalej tę akcję, ale w ostatecznym rozrachunku nie wpłynęło to mocno na mój odbiór, a co za tym idzie na ocenę dzieła pana Booy’a. Z pewnością Wszystko, co piękne… jest wyjątkową lekturą, przy której można odpłynąć. I to dosłownie.

~*~

Zawsze będą istniały miasta, w których ludzie zagubieni i samotni czują się jak w domu. [1]

Dopiero gdy ulegamy pasji, jesteśmy naprawdę sobą. Ze wszystkich naszych namiętności najbardziej określają nas te, których nie potrafimy okiełznać. [2]

- Pozazdrościć – odparł Henry.
- Czego?
- Pasji. Większość ludzi nie ma takiej pasji w życiu. Ale jeśli ktoś ją ma, zwykle to po nim widać. [3]

Pamiętaj, że większość rzeczy, jakie znajdujemy w życiu, nie ma obiektywnej wartości. Liczy się to, ile znaczą dla nas. [4]

Może kluczem do szczęścia jest po prostu znalezienie właściwych ludzi we właściwej chwili. [5]

Miłość jest jak życie, tylko trwa dłużej. [6]

Świat kręci się dalej bez ciebie, a ty zaczynasz rozumieć, że twoje życie to nic nie znaczący szczegół w długiej historii świata. [7]

Śmierć sprawia, że wszystko staje się bardzo rzeczywiste. [8]

Moc wyobraźni jest ogromna, lecz nawet ona nie potrafi wskrzeszać zmarłych. [9]

Nie można kochać osoby, która nie żyje. I właśnie dlatego człowiek cierpi. [10]

Marzyciele dawno temu podbili świat. [11]

Przeszłość jest gąszczem linii. Szkicem widzianym z daleka. [12]

Kiedy myślimy o przyszłości, widzimy przeszłość w przebraniu. [13]

Widzimy w innych to, co chcemy zobaczyć, i to, czego się boimy. [14]

___
[1] BOOY S. van: Wszystko, co piękne, zaczęło się potem. Wrocław: Bukowy Las 2013, s. 15.
[2] Tamże, s. 45.
[3] Tamże, s. 57.
[4] Tamże, s. 111.
[5] Tamże, s. 159.
[6] Tamże, s. 166.
[7] Tamże, s. 196.
[8] Tamże, s. 228.
[9] Tamże, s. 248.
[10] Tamże, s.318.
[11] Tamże, s. 327.
[12] Tamże, s. 328.
[13] Tamże.
[14] Tamże, s. 329.

[http://dzosefinn.blogspot.com/2014/08/booy-simon-van-wszystko-co-piekne.html]

Życie jest pełne niespodzianek i obfituje w wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji. Żyjemy szybko i nie zdajemy sobie sprawy z tego, że jest ono krótkie i nie wiadomo kiedy ta nić życia zostanie zerwana. Przekonali się o tym na własnej skórze bohaterowie książki Wszystko, co piękne, zaczęło się potem, którą chcę Wam dzisiaj przybliżyć.

Simon van Booy w niniejszej...