Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dopiero gdy ulegamy pasji, jesteśmy naprawdę sobą. Ze wszystkich naszych namiętności najbardziej określają nas te, których nie potrafimy okiełznać.

Świat kręci się dalej bez ciebie, a ty zaczynasz rozumieć, że twoje życie to nic nie znaczący szczegół w długiej historii świata.

Każdy człowiek posiada całkowitą wolność, o ile potrafi się wyzwolić od przyziemnych pragnień.

Ale martwi nie ożywają. Tkwią nieruchomo w naszych umysłach, są nareszcie wolni, mogą wszystko i nie mogą nic, bo w tym raju nie da się pobłądzić.

Martwi nie oddychają.
Nie widzą, nie słyszą, nie mówią.
Nic nie czują.

Moc wyobraźni jest ogromna, lecz nawet ona nie potrafi wskrzesić zmarłych.

Piękno nie zna litości. To nie ty na nie spoglądasz, lecz ono na ciebie - i nie wybacza.

Ile czasu musi minąć, żeby człowiek mógł znowu być szczęśliwy?

Zawsze będą istniały miasta, w których ludzie zagubieni i samotni czują się jak w domu. Miejsca, do których uciekają przed życiem, jakie dla nich wymyślono.

Ateny żyją w cieniu zamierzchłej przeszłości, która minęła bezpowrotnie.

Na trzeźwo życie było nie do zniesienia, bo wszędzie widział piękno. (...)
Alkohol wypłukiwał z niego te głupstwa. Spłycał percepcję. Będąc pijanym, George mógł przemierzać świat bez przeżywania każdej chwili, jak gdyby miała być jego ostatnią.

W Atenach człowiek się nie starzeje. Tutaj czas jest tym, co było, a nie tym, co będzie.

Piękno jest cieniem ułomności.

Spojrzeć Atenom w twarz znaczy wejrzeć w czaszkę świątyni wzniesionej na skale wysoko ponad miastem. Tłumy turystów przemierzają kruszejące korytarze, powłóczą nogami po przekładańcach z marmuru wyślizganych przez stulecia ludzkiej ciekawości.

To dziwne uczucie, dowiedzieć się nowych rzeczy o kimś, kto nie żyje. A dla człowieka w żałobie nawet mały szczegół waży tyle, że potrafi zdruzgotać to, co pozostało mu z serca.