Trudno czytać z przyjemnością „Współczesne karabiny maszynowe”, gdy już pierwsze strony książki budzą sprzeciw. Jest ona może nie tyle zbędna, co raczej niezorganizowana we właściwy sposób, a już na pewno nieprzemyślana. Pierwszy rzut oka na spis treści niepokoi: współczesne, czyli jakie? Ilość opisanej broni jest owszem imponująca zważywszy na niewielką grubość książki, ale skąd pomysł doboru takiego, a nie innego ekwipunku? Jeśli autorzy chcieli opisać broń powojenną, to co tu robi BREN, BAR czy radziecki SG-43? A może chodziło generalnie o broń maszynową, od początku jej powstania: w takim razie gdzie jest MG-34 oraz MG-42, jedne z najlepszych okazów swoich czasów? Doprawdy dziwny dobór, jego wybiórczość nie przestaje zadziwiać również w trakcie czytania. Zestawianie obok siebie konstrukcji z lat 80. ubiegłego wieku oraz pierwszych ‘mg’ jest zupełnie nietrafione. Wyjątkowo przydałby się porządny wstęp (choć zazwyczaj nikt ich nie czyta), gdzie autorzy wyjaśniliby ideę, jaka im przyświecała przy tworzeniu tego opracowania. Tutaj tego niestety nie uświadczymy.

Bardzo dobrym pomysłem – jak to zwykle bywa w tego rodzaju publikacjach – jest wprowadzenie teoretyczne. Bez zarzucania czytelnika parametrami i niepotrzebnymi wzorami, dostajemy to co się należy. Krótka, ogólna charakterystyka i systematyka broni maszynowej, klarownie opisana zasada działania tego typoszeregu uzbrojenia, a także treściwie o mechanizmach zasilających. Wzmianka o historii i dawnych dziejach jest także przystępnie skomponowana co powoduje, że te 20 – 30 pierwszych stron jest najlepszą częścią książki. Cały dalszy ciąg to skatalogowane wybrane karabiny, które zostały opisane – niestety – tylko od strony techniczno-rozwojowej. To zrozumiałe, że jest to istota sprawa, ale tuż po niej powinny być informacje o skuteczności, zastosowaniu bojowym, zaletach i wadach oraz stosowalności w określonych warunkach. Chciałoby się zobaczyć oprócz opisu kolejnych wersji, także bardziej życiowe kwestie. Kolejne rozczarowanie.
Suche opisy wzbogacają świetne zdjęcia P. Kupidury, który dotarł najwyraźniej do najróżniejszych źródeł, gdyż sporo fotografii jest wykonanych przez niego osobiście, a nie tylko sygnowane jego nazwiskiem. Wrażenie robią polski UKM, belgijski karabin pokładowy MAG, amerykański czołgowy M219, Browning patrzący na nas prosto z Liberatora czy rosyjski NSWT na wieży T-72. Zdjęcia pierwsza klasa, opisy poniżej przeciętnej.

Nie wątpię, że autorzy wykonali kawał roboty żeby zebrać i opisać bez mała 40 egzemplarzy broni, lecz najwyraźniej nie do końca wstrzelili się w formułę literatury popularnonaukowej. Ich „Współczesne karabiny maszynowe” mogłyby spokojnie liczyć sobie 1/4 obecnej objętości, a pozostała część aż prosi się o umieszczenie w encyklopediach i specjalistycznych słownikach – nie zaś jako opracowanie sygnowane przez wydawnictwo Bellona.

Trudno czytać z przyjemnością „Współczesne karabiny maszynowe”, gdy już pierwsze strony książki budzą sprzeciw. Jest ona może nie tyle zbędna, co raczej niezorganizowana we właściwy sposób, a już na pewno nieprzemyślana. Pierwszy rzut oka na spis treści niepokoi: współczesne, czyli jakie? Ilość opisanej broni jest owszem imponująca zważywszy na niewielką grubość książki,...