Kontynuująca fascynującą przygodę w czeluści egzotycznych scenerii. Osnuta pradawnym proroctwem, które wzbudza jawny niepokój w lojalnej grupie pobratymców. Kompilująca dynamizm emocjonujących zdarzeń z subtelnością głębokich refleksji.

„Władca marionetek” to już czwarta odsłona z rozmachem rozpisanej powieści z gatunku high fantasy, która wydźwiękiem brawury i intrygującymi doznaniami wciąż nie ustępuje ekspresją poprzednim tomom. W moim odczuciu to, zaraz po pierwszym tytule, najlepsza aranżacja spod pióra twórcy, jeszcze bardziej elektryzująca zanurzonymi w niebezpieczeństwie zdarzeniami, a przy tym znacznie wnikliwiej analizująca utkane dotąd relacje, zarazem obnażająca następne tajemnice wciąż nieprzeniknionego Askiru. Mogłoby się wydawać, że kolejna panorama losów nietuzinkowej zbieraniny osobliwych kreacji, znów umiejscowiona w barwnych krajobrazach naznaczonego politycznymi intrygami Gasalabadu, zacznie fragmentarycznie nużyć, przestanie zaskakiwać, finalnie powieli zobrazowane wcześniej incydenty – nic bardziej mylnego! Richard Schwartz podkreśla czwartą częścią tej serii swoją bezkresną wyobraźnię oraz skłonność do iście gawędziarskiej narracji, w której nie ma miejsca na przypadkowość, schematyczność i banalność, za nie zabraknie go na humor, sceny spowite iskrzącymi kłótniami czy bujne sojusze i knowania. Niewątpliwie jednak wciąż można odczuć zbyt pospieszne wyślizganie się postaci z tarapatów, na które należy spojrzeć już przymrużonymi oczami pobłażliwości.

To historia zbudowana na fundamencie klimatycznych legend, ale i na filarze ufności bogom i boginiom w ich niezachwianej intencji dobra, w ich niezaprzeczalnym majestacie – w tym ujęciu podano w wątpliwość ich altruizm, nieomylność, wręcz świadomie rzucono tej swoistej wierze wyzwanie, dopuszczając się nieświadomie duchowego konfliktu. Natomiast pomroczona złem magia, skrupulatnie i podstępnie inicjowana zmysłami wroga śmierć oraz zmyślne ulokowanie przez autora źródła największej nikczemności w odmalowanym niewyraźną, trudną do dostrzeżenia w fabularnej przestrzeni kreską portrecie tytułowego Władcy Marionetek to zaledwie preludium do esencjonalnej melodii przygody. Zainscenizowane wydarzenia mogłyby śmiało stanowić inspirację do utrwalanej w śpiewie ballady o niezwyciężonych, odważnych, ale i zuchwałych w swojej beztrosce herosach. Bohaterach, którzy władają nie tylko przeklętymi mieczami, ale i wszechogarniającymi przeciwnika czarami, nie tylko fizycznie silnych i umięśnionych, ale też pozornie eterycznych i delikatnych – tu siła przybiera wiele definicji, a w finalnym kadrze, który niechybnie rozdziera czytelnicze serce, poruszająco staje się synonimem poświęcenia i miłości. Nie sposób odmówić tej osnowie ducha finezyjnie wyeksponowanej fantazji oraz wielowarstwowości zarówno w obliczu skąpanego w zachwycających detalach uniwersum, jak i kompozycji mozaiki emocji, które często stają się impulsem do rozważań na temat rzeczywistości, śmiało bowiem czerpią z realiów współczesności. Trochę żal, że to kres podróży po orientalnych zakątkach dusznego otoczenia o papuzich wręcz widokach, ale zarazem kusząca obietnica całkiem nowych doświadczeń – energetyczna wizja morskich starć z przerażającym władcą imperium Thalaku ekscytuje z taką samą intensywnością!

Kontynuująca fascynującą przygodę w czeluści egzotycznych scenerii. Osnuta pradawnym proroctwem, które wzbudza jawny niepokój w lojalnej grupie pobratymców. Kompilująca dynamizm emocjonujących zdarzeń z subtelnością głębokich refleksji.

„Władca marionetek” to już czwarta odsłona z rozmachem rozpisanej powieści z gatunku high fantasy, która wydźwiękiem brawury i...