Zniknięcie córki Wintera

Lekka i przyjemna. Trochę mniej akcji niż w poprzedniej części, za to wydaje się, że zdecydowanie więcej niż w Wieży Koronnej. Książka dużo obnaża jeżeli chodzi o przemyślenia i samą osobowość Royce'a. Ten zabieg bardziej uczłowiecza tego bohatera. Pokazuje, że on również ma wątpliwości, a jego zasady nie są dla niego tak niezachwiane jak próbuje pokazać.

Lekka i przyjemna. Trochę mniej akcji niż w poprzedniej części, za to wydaje się, że zdecydowanie więcej niż w Wieży Koronnej. Książka dużo obnaża jeżeli chodzi o przemyślenia i samą osobowość Royce'a. Ten zabieg bardziej uczłowiecza tego bohatera. Pokazuje, że on również ma wątpliwości, a jego zasady nie są dla niego tak niezachwiane jak próbuje pokazać.

Pokaż mimo to

Przyjemnie się to czyta intryga jest interesująca a przyjaźń pary bohaterów jest pocieszna brak wielkich bitew i pojedynków ale i tak było fajnie czekam na następny tom.

Przyjemnie się to czyta intryga jest interesująca a przyjaźń pary bohaterów jest pocieszna brak wielkich bitew i pojedynków ale i tak było fajnie czekam na następny tom.

Pokaż mimo to

Przyzwoita książka fantasy o rozrywkowym charakterze, napisana bez większego polotu i oryginalności. Dwóch głównych bohaterów, Royce i Hadrian (nieco nietypowi zabijacy o specyficznym poczuciu humoru), dostaje kolejne zlecenie, tym razem polegające na odszukaniu zaginionej żony księcia. Księżna z urodzenia jest córką handlarza i producenta whiskey, który jest przekonany, że nowy małżonek jego córki pozbył się jej niecnie. Dlatego też początkowo zlecenie dotyczy zabójstwa i zemsty, ale Royce i Hadrian szybko odkrywają, że księżna została porwana i przy okazji wplątują się w kilkuwątkową aferę powiązaną z walką o władzę, lokalną rewolucją społeczną oraz przywoływaniem demonów. Autor w miarę zręcznie splata poszczególne wątki, ale pozostają one w nierównowadze a niektóre zostały potraktowane przez autora po macoszemu. Pomimo to, historia dawnych elfów (dla niepoznaki zwanych mirami), dyskryminowanych obecnie przez ludzi i starających się odzyskać dawną godność wszelkimi możliwymi sposobami, sprawia, że powieść Sullivana dotyka też czasami czegoś głębszego niż pościgi, porwania, bójki i sarkastyczne dialogi.

Fabuła jest liniowa, pozbawiona wielkich niespodzianek i nieodbiegająca od schematów typowych dla fantasy. Sama książka jest krótka i może być czytana jako niezależna powieść, chociaż zawiera drobne elementy odwołujące się do innych powieści Sullivana.

MAG wydał tę książkę bardzo porządnie, w twardych okładkach, chociaż bez wszytej zakładki. Korekta jest poprawna, zauważyłem tylko nieliczne literówki.

Przyzwoita książka fantasy o rozrywkowym charakterze, napisana bez większego polotu i oryginalności. Dwóch głównych bohaterów, Royce i Hadrian (nieco nietypowi zabijacy o specyficznym poczuciu humoru), dostaje kolejne zlecenie, tym razem polegające na odszukaniu zaginionej żony księcia. Księżna z urodzenia jest córką handlarza i producenta whiskey, który jest przekonany, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna część przygód podejrzanych indywiduów, którzy jednak okazują się mieć złote serca ;) Cała intryga kręci się wokół kobiety. Kobiety niezbyt podobnej do wykreowanych zwykle w cyklach fantasy głupich dzierlatek czy femin heroin. A w tle czai się intryga z polityką i sporą dawką społecznych spostrzeżeń. Jak zawsze, czyta się doskonale.

Kolejna część przygód podejrzanych indywiduów, którzy jednak okazują się mieć złote serca ;) Cała intryga kręci się wokół kobiety. Kobiety niezbyt podobnej do wykreowanych zwykle w cyklach fantasy głupich dzierlatek czy femin heroin. A w tle czai się intryga z polityką i sporą dawką społecznych spostrzeżeń. Jak zawsze, czyta się doskonale.

Pokaż mimo to

Niedawno na polskim rynku pojawił się kolejny tom Kronik Riyrii, ostatnie trzy tomy wypadły bardzo dobrze, jak ma się sprawa z najnowszą częścią? Jest... świetna. Naprawdę, to chyba mój ulubiony tom. Wiecie, że uwielbiam łotrzykowskie fantasy, a przyjaźń między dwoma kompletnie różnymi bohaterami to mój ulubiony wątek, ale po raz pierwszy mam wrażenie, że autor bardziej skupił się na fabule niż na naszych chłopcach.
Tym razem autor skupił się na przedstawieniu konfliktów pomiędzy rasami zamieszkującymi miasto Rochelle. Podobało mi się, że autor postanowił przedstawić konflikt nie tylko z punktu widzenia ludzi, ale także mirów. Dawało to do myślenia, tym bardziej, że mogliśmy po stronie mirów poznać dwie strony monety, Mercator, która pragnęła pokojowego rozwiązania oraz Villara, który uważał, że problem można rozwiązać jedynie przelewając krew. To dosyć oczywiste, że w takim w przypadku będziemy mieli do czynienia z dwoma kompletnie innymi stanowiskami, gdzie starsza, spokojna osobowość natyka się z młodym płomieniem rewolucji. Jednak o ile Mercator naprawdę chciała pomóc swojemu ludowi o tyle Villar pragnął jedynie zemsty, nie myślał o ofiarach, które trzeba będzie ponieść. Trochę szkoda, że autor trochę inaczej nie umotywował zachowania Villara, aby czytelnik mógł nawet zawahać się przez chwilę nim zdecydował, które z tej dwójki ma racje.
Kolejną ważną postacią tej powieści jest sama córka Wintera, czyli Genny. Księżna Rochelle jest świetną postacią. Jest kobietą, która doskonale zdaje sobie sprawę z własnych słabości oraz atutów, a także doskonale rozumie jak poruszać się po "świecie mężczyzn". Genny doszła do wszystkiego sama gdy zarządzała interesem ojca, a w momencie, gdy została księżną dostała możliwość pokazania kim tak naprawdę jest. Matko, chciałabym zobaczyć jaką królową mogłaby okazać się Genny. Bystra, pomysłowa i nieprzejednana, z pewnością byłaby najlepszą władczynią wszechczasów.
A co słychać u naszych zbójów? Royce i Hadrian jak zwykle wpadają w dużo większe kłopoty niż się spodziewali. Mieli dowiedzieć się co przydarzyło się córce Wintera a tymczasem zostali wplątani w konflikty rasowe oraz prastarą krasnoludzką magię. Czyli zwykły piątek w nowym mieście. Chociaż coraz bardziej widać jak Royce mięknie a nie widać żeby Hadrian nabierał ostrożności to wciąż ich uwielbiam. Są zabawni i uroczy w tych swoich przepychankach słownych.
Książkę czyta się naprawdę ekspresowo i z przyjemnością, a dodatkowe tajemnice pojawiające się w trakcie fabuły tylko ostrzą zęby na kolejne tomy. Jedyne co mogę zarzucić fabule to to, że zbyt szybko dowiadujemy się co przydarzyło się córce Wintera. Trochę więcej niepewności byłoby lepiej przyjęte.
Wydanie jest miłe dla oka, ilustracja Brońka jak zwykle na bardzo wysokim poziomie, plus cieszę się, że pasuje do poprzednich tomów. Nie mam się też o co przyczepić do korektora, bo literówki były może ze dwie, co u mnie jest zawsze na plusie.
Cóż mogę powiedzieć na sam koniec? Polecam, fanom Riyrii i nie tylko. Akurat ten tom można spokojnie przeczytać bez znajomości poprzednich, chociaż bohaterowie czasem wspominają poprzednie przygody. Dla mnie to najlepszy tom Kronik.
~Idris

Niedawno na polskim rynku pojawił się kolejny tom Kronik Riyrii, ostatnie trzy tomy wypadły bardzo dobrze, jak ma się sprawa z najnowszą częścią? Jest... świetna. Naprawdę, to chyba mój ulubiony tom. Wiecie, że uwielbiam łotrzykowskie fantasy, a przyjaźń między dwoma kompletnie różnymi bohaterami to mój ulubiony wątek, ale po raz pierwszy mam wrażenie, że autor bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czwarty tom "Kronik Riyrii" był... niezły. Nie trzyma w napięciu tak jak "Wieża koronna" czy "Róża i cierń" - może dlatego, że czytelnik zbyt szybko odkrywa co w rzeczywistości stało się z córką Wintera, a może też dlatego, że Royce zaczyna mięknąć, a naiwności Hadriana, niezależnie od tego jak bardzo by się nie przysługiwała bohaterom w ostatecznym rozrachunku, nie da się polubić. Niestety duet coraz bardziej przypomina swoje wersje z "Odkryć Riyrii" - serii dużo bardziej młodzieżowej niż pisane później "Kroniki", przez sporo co traci na klimacie, zyskując za to na irytacji czytelnika zachowaniem bohaterów. Niemniej, książka ma też swoje dobre momenty i z pewnością każdy fan Riyrii powinien ją przeczytać - a jak ją potem oceni, to już inna sprawa. Daję 7/10 z sympatii do moich ulubionych bohaterów, natomiast bardziej obiektywną oceną byłoby 6 lub 6,5.

Czwarty tom "Kronik Riyrii" był... niezły. Nie trzyma w napięciu tak jak "Wieża koronna" czy "Róża i cierń" - może dlatego, że czytelnik zbyt szybko odkrywa co w rzeczywistości stało się z córką Wintera, a może też dlatego, że Royce zaczyna mięknąć, a naiwności Hadriana, niezależnie od tego jak bardzo by się nie przysługiwała bohaterom w ostatecznym rozrachunku, nie da się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejne świetne przygody Hadriana i Royce'a. Proste zadanie odnalezienia porwanej córki bogatego kupca zmienia się w pogoń pełną starożytnej magii i spisków, a wszystko to z rewolucją w tle.
Sporo smaczków dla osób, które czytały Age of Swords (drugi tom Legends of the First Empire), bo jest trochę o historii krasnoludów i elfów.
Fani Riyria nie mają nad czym się zastanawiać, trzeba czytać! ;)

Kolejne świetne przygody Hadriana i Royce'a. Proste zadanie odnalezienia porwanej córki bogatego kupca zmienia się w pogoń pełną starożytnej magii i spisków, a wszystko to z rewolucją w tle.
Sporo smaczków dla osób, które czytały Age of Swords (drugi tom Legends of the First Empire), bo jest trochę o historii krasnoludów i elfów.
Fani Riyria nie mają nad czym się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to