„Władca marionetek” to już czwarte spotkanie z Havaldem i jego barwnymi kompanami. Zaznaczam - już! Nie pytajcie mnie, jak szybko ten czas leci, bo mnie to przerasta, ale wiem, że przy dobrej lekturze upływa z prędkością światła. Tak było i tym razem.

Havald, wraz ze swoimi towarzyszami, nadal próbują wydostać się z Gasalabadu, by dotrzeć do Askiru, który od samego początku jest celem ich podróży. Podróż ta co rusz zaskakuje ich niespodziankami, często daleko im do kategorii pozytywnych, a wróg może czaić się za każdym rogiem i niewiadomo komu ufać. Potężny Kolaron, władca Thalaku, próbuje ze wszystkich sił pokrzyżować plany Havalda i jego przyjaciół, zsyłając na nich nekromantów i wyszkolonych zab*jców. Bohaterowie muszą obrać konkretny plan, by dotrzeć tam, gdzie zamierzają i przy okazji… nie dać się z*bić.

Gasalabad miał być tylko przystankiem po drodze do Askiru, a bohaterowie znajdują się w nim już trzeci tom. Jednak wszystko jest po coś i taki zabieg dodał do historii masę intryg, politycznych zawiłości, którymi przez dłuższy czas zajmują się nasi bohaterowie i… pojawiają się miłosne zawirowania i rozterki na tle walki o przetrwanie w imię swoich idei.

Rozterki miłosne w książkach uwielbiam, więc i tutaj, jak i w poprzednich częściach, wyłapałam i pokochałam je od razu. Relacja Havalda z Leandrą jest urocza, ale w tym tomie dojdą do głosu również uczucia innych bohaterów. To wyszło naprawdę ciekawie. :)

Gdy jedna grupa, złożona z moich ulubionych postaci, wyrusza na misję, druga zajmuje się rozwikłaniem sprawy władcy Thalaku oraz próbami dotarcia do niego, by móc go unicestwić. Czy im się udało? Tego Wam nie zdradzę. :) Za to przyznam, że cała intryga uknuta jest w świetny sposób, przygody bohaterów opisane są bardzo barwnie, a oni co rusz wpadają w jakieś tarapaty. Akcja powoli toczy się donoszony i potrafi zaciekawić i wciąga niczym ruchome piaski. Choć z pozoru powolne docieranie do celu może wydawać się przedłużające i na dłuższą metę nużące, to w tym przypadku nic z tych rzeczy, bo po czasie okazuje się, że nic nie jest przypadkowe. W pewnym chwili przychodzi moment, w którym wszystkie puzzle łączą się w całość i ukazują niezwykle barwną mieszankę przedstawionego świata i różnorakie oblicza przedstawionych postaci. Bohaterom nieustannie towarzyszy magia, która testuje ich na wszelkie sposoby, odsłaniając ich liczne słabości, ale nawet cierpienie nie odsuwa ich myśli od obranego celu.

Pomimo tego, że „Władca Marionetek” jest powieścią z gatunku high fantasy, to autor w przekonujący i umiejętny sposób wplata w fabułę i przygody bohaterów wątki polityczne, historyczne, a także całą gamę uczuć i relacji międzyludzkich. Takie budowanie powieści mnie kupuje, jednak mam nadzieję, że w kolejnym tomie bohaterom uda się wyruszyć w podróż, która być może doprowadzi ich do upragnionego celu.

Ostatnim, co chcę zawrzeć w tej recenzji to to, że wydarzenia przedstawione w końcowych rozdziałach rozerwały moje serce na strzępy. Czytałam ostatnie dwa rozdziały dwa razy, by dotarło do mojego mózgu, że AUTOR NAPRAWDĘ MI TO ZROBIŁ? Okazało się, że tak i to mną wstrząsnęło. Takie poprowadzenie akcji było smutnym, a zarazem pięknym doświadczeniem, bo choć na samą myśl boli mnie serce, to uznaję to za w pewien sposób niesamowite i wzruszające.

„Władca marionetek” to już czwarte spotkanie z Havaldem i jego barwnymi kompanami. Zaznaczam - już! Nie pytajcie mnie, jak szybko ten czas leci, bo mnie to przerasta, ale wiem, że przy dobrej lekturze upływa z prędkością światła. Tak było i tym razem.

Havald, wraz ze swoimi towarzyszami, nadal próbują wydostać się z Gasalabadu, by dotrzeć do Askiru, który od samego...

Kontynuująca fascynującą przygodę w czeluści egzotycznych scenerii. Osnuta pradawnym proroctwem, które wzbudza jawny niepokój w lojalnej grupie pobratymców. Kompilująca dynamizm emocjonujących zdarzeń z subtelnością głębokich refleksji.

„Władca marionetek” to już czwarta odsłona z rozmachem rozpisanej powieści z gatunku high fantasy, która wydźwiękiem brawury i intrygującymi doznaniami wciąż nie ustępuje ekspresją poprzednim tomom. W moim odczuciu to, zaraz po pierwszym tytule, najlepsza aranżacja spod pióra twórcy, jeszcze bardziej elektryzująca zanurzonymi w niebezpieczeństwie zdarzeniami, a przy tym znacznie wnikliwiej analizująca utkane dotąd relacje, zarazem obnażająca następne tajemnice wciąż nieprzeniknionego Askiru. Mogłoby się wydawać, że kolejna panorama losów nietuzinkowej zbieraniny osobliwych kreacji, znów umiejscowiona w barwnych krajobrazach naznaczonego politycznymi intrygami Gasalabadu, zacznie fragmentarycznie nużyć, przestanie zaskakiwać, finalnie powieli zobrazowane wcześniej incydenty – nic bardziej mylnego! Richard Schwartz podkreśla czwartą częścią tej serii swoją bezkresną wyobraźnię oraz skłonność do iście gawędziarskiej narracji, w której nie ma miejsca na przypadkowość, schematyczność i banalność, za nie zabraknie go na humor, sceny spowite iskrzącymi kłótniami czy bujne sojusze i knowania. Niewątpliwie jednak wciąż można odczuć zbyt pospieszne wyślizganie się postaci z tarapatów, na które należy spojrzeć już przymrużonymi oczami pobłażliwości.

To historia zbudowana na fundamencie klimatycznych legend, ale i na filarze ufności bogom i boginiom w ich niezachwianej intencji dobra, w ich niezaprzeczalnym majestacie – w tym ujęciu podano w wątpliwość ich altruizm, nieomylność, wręcz świadomie rzucono tej swoistej wierze wyzwanie, dopuszczając się nieświadomie duchowego konfliktu. Natomiast pomroczona złem magia, skrupulatnie i podstępnie inicjowana zmysłami wroga śmierć oraz zmyślne ulokowanie przez autora źródła największej nikczemności w odmalowanym niewyraźną, trudną do dostrzeżenia w fabularnej przestrzeni kreską portrecie tytułowego Władcy Marionetek to zaledwie preludium do esencjonalnej melodii przygody. Zainscenizowane wydarzenia mogłyby śmiało stanowić inspirację do utrwalanej w śpiewie ballady o niezwyciężonych, odważnych, ale i zuchwałych w swojej beztrosce herosach. Bohaterach, którzy władają nie tylko przeklętymi mieczami, ale i wszechogarniającymi przeciwnika czarami, nie tylko fizycznie silnych i umięśnionych, ale też pozornie eterycznych i delikatnych – tu siła przybiera wiele definicji, a w finalnym kadrze, który niechybnie rozdziera czytelnicze serce, poruszająco staje się synonimem poświęcenia i miłości. Nie sposób odmówić tej osnowie ducha finezyjnie wyeksponowanej fantazji oraz wielowarstwowości zarówno w obliczu skąpanego w zachwycających detalach uniwersum, jak i kompozycji mozaiki emocji, które często stają się impulsem do rozważań na temat rzeczywistości, śmiało bowiem czerpią z realiów współczesności. Trochę żal, że to kres podróży po orientalnych zakątkach dusznego otoczenia o papuzich wręcz widokach, ale zarazem kusząca obietnica całkiem nowych doświadczeń – energetyczna wizja morskich starć z przerażającym władcą imperium Thalaku ekscytuje z taką samą intensywnością!

Kontynuująca fascynującą przygodę w czeluści egzotycznych scenerii. Osnuta pradawnym proroctwem, które wzbudza jawny niepokój w lojalnej grupie pobratymców. Kompilująca dynamizm emocjonujących zdarzeń z subtelnością głębokich refleksji.

„Władca marionetek” to już czwarta odsłona z rozmachem rozpisanej powieści z gatunku high fantasy, która wydźwiękiem brawury i...

"Władca marionetek" to już czwarty tom z cyklu Tajemnica Askiru. Czy był tak dobry jak trzy poprzednie? Tak, aczkolwiek ta część ma kilka niedociągnięć. Jakich? O tym za chwilę.

Havald i Leandra wraz ze swoim niezawodnym zespołem próbują dostać się do metropolii Askiru, by uzyskać pomoc dla swojej ojczyzny w wojnie z Thalaku. Czy uda im się wyrwać z Gasalabady, podczas gdy władca Thalaku za pomocą magii i sprzymierzeńców chce zrobić wszystko by ich tam zatrzymać?

Zacznę może od tego, że ta pozycja trzyma równie mocno w napięciu jak poprzednie! Natomiast minusem tej części jest złe nazewnictwo, m.in. miecza Havalda, który nazywa się "Porywacz dusz", a nie "Rozpruwacz dusz". Niby niewiele, a jednak robi sporą różnicę. Osobiście nie przeszkadzało mi to jakoś szczególnie podczas czytania. Poza tym "drobnym" niuansem książkę czyta się bardzo dobrze i z ogromnym zaciekawieniem.
Muszę przyznać, że w tej części autor absolutnie nie szczędził Havalda, to ile razy uniknął śmierci można nazwać prawdziwym szczęściem. Zdecydowanie ten bohater urodził się pod "szczęśliwą gwiazdą".
Mamy sporą dawkę walk, szczyptę magii i nowych postaci, które dodatkowo ubarwiają już wielokolorową historię.
W pierwszej połowie książki mam wrażenie, że akcja się powoli rozpędzała, by w drugiej części pędzić niczym Shinkansen (najszybszy pociąg świata - dla tych co nie znają 😜).
Wiem, że wspominałam już o tym przy opinii poprzednich części, ale naprawdę dziwię się, że o tej serii dowiedziałam się niedawno. Ona jest naprawdę dobra!
Barwni, charakterni i różnogatunkowi bohaterowie, niebezpieczne przygody, wszechobecna magia i walka pomiędzy dobrem i złem. Czy może być lepsze połączenie? Zdecydowanie nie!
Jeśli jesteście fanami fantasy, to nie możecie przegapić tej serii. Napisać FENOMENALNA to jak nic nie napisać!
Oczywiście... POLECAM!

"Władca marionetek" to już czwarty tom z cyklu Tajemnica Askiru. Czy był tak dobry jak trzy poprzednie? Tak, aczkolwiek ta część ma kilka niedociągnięć. Jakich? O tym za chwilę.

Havald i Leandra wraz ze swoim niezawodnym zespołem próbują dostać się do metropolii Askiru, by uzyskać pomoc dla swojej ojczyzny w wojnie z Thalaku. Czy uda im się wyrwać z Gasalabady, podczas...

Ja właśnie skończyłam książkę, którą rozpoczęłam wczoraj wieczorem. Nie mogło być jednak inaczej, okazało się bowiem, że to jest mój ulubiony tom tej serii i rozpoczynając przygodę z nim po prostu przepadłam. Zostawiam Wam więc krótką opinię na jej temat i biegnę w końcu ogarnąć dom!😂😂 Było warto i nie żałuję!❤️

„Władcy marionetek” to tom czwarty serii „Tajemnica Askiru”. Richard Schwartz to z pewnością nazwisko, które musicie zapamiętać. Ten autor fenomenalnie opisuje przygody pewnego druha oraz jego świty. Pióro pisarza sprawia, że świat który jest dookoła nas po prostu zanika, a my przynosimy się w ten wykreowany, fantastyczny, oryginalny i świetnie przemyślany. Nasza wyobraźnia pracuje na najwyższych poziomach, a to co serwuje autor i to że w każdym tomie wymyśla coś nowego łącznie z postaciami i miejscami, czy z wątkiem głównym, po prostu zachwyca. Przyznaje, że zupełnie nie mogłam się oderwać. Chyba jest także najgrubszym z tomów, zostało w niej zawarte naprawdę wiele. Czytelnik jednak zupełnie nie czuje się przygnieciony, a wręcz przeciwnie wszystko jest przemyślane z najwyższą starannością. Ma wszystko to co potrzeba dobrej książce fantasy i uważam że można w niej znaleźć naprawdę wiele podobieństw do LOTR, a to tylko wielka zaleta tej serii. Uwielbiam tych bohaterów, uwielbiam ten świat i absolutnie nie mogę się doczekać tomu piątego.

Władca, który nazywany jest Władcą Marionetek, wojownik który posiada magiczny miecz i mnóstwo spisków, klątw i fantastycznych stworzeń. Tym razem bohaterowie mają ręce pełne roboty, kogoś trzeba uratować, a kogoś zabić. Przy tym wszystkim nie można zginąć samemu.

Ja właśnie skończyłam książkę, którą rozpoczęłam wczoraj wieczorem. Nie mogło być jednak inaczej, okazało się bowiem, że to jest mój ulubiony tom tej serii i rozpoczynając przygodę z nim po prostu przepadłam. Zostawiam Wam więc krótką opinię na jej temat i biegnę w końcu ogarnąć dom!😂😂 Było warto i nie żałuję!❤️

„Władcy marionetek” to tom czwarty serii „Tajemnica Askiru”....

Usiadłam na łóżku i sięgnęłam po czwarty tom Tajemnicy Askiru z uśmiechem na twarzy.
Zaczynając jakąkolwiek książkę mam wrażenie, że przenoszę się do innego świata, ale tu szczególnie - żaden tom nie odpuszcza w klimacie i choć mogłoby się wydawać, że pierwsza część, potem druga i trzecia były tak barwnie wypełnione wszystkim co możliwe po brzegi, że już nic nas nie zaskoczy - czwarta pokazuje, że się mylimy. I nie mogę się doczekać kolejnego, bo każdy tom kończy się w taki sposób, że dosłownie wzdycham z rezygnacją, że nie mogę od razu sięgnąć po kolejny. Chociaż właśnie jest w tym coś magicznego, że wracam do tego owianego legendą mocarstwa Askiru co kilka innych książek. Pierwszy raz chyba coś takiego robię z jakąkolwiek serią i sprawia mi to dużą frajdę, są takimi cudownymi przerywnikami ❤️
—
Wojownik Havald, półelfka Leandra i ich towarzysze szukają sposobu, by z egzotycznego Gasalabadu dostać się do legendarnej metropolii Askiru, gdzie mają nadzieję uzyskać pomoc dla swej pogrążonej w wojnie z wszechmocnym imperium Thalaku ojczyzny. Lecz macki imperium sięgają aż do pustynnego Złotego Miasta. Władca Thalaku Kolaron za pomocą intryg, mrocznej magii nekromantów i wyszkolonych zabójców zwanych nocnymi jastrzębiami usiłuje zatrzymać drużynę w Gasalabadzie. Havald i jego kompani nie wiedzą już, kto jest ich sprzymierzeńcem, a kto wrogiem. Śmierć czai się wszędzie…
—
Ja szczerze mogę powiedzieć, że te książki mają wszystko czego oczekuję od tego gatunku.
Są nawet elfy! I gryfy! Magia. Albo zakaz🫢. Energia, która aż wyrywa z każdej strony i rozcina niczym miecze, które gnają w stronę przeciwników.

Ale muszę powiedzieć, że ten tom miał też sporo fragmentów, które mną wzdrygały. Mocne!

I podoba mi się cały czas ta kontynuacja akcji z poprzednich tomów, nie zwalnia, ale nie jest ona szybka - autor woli małymi kroczkami doprowadzić nas do celu, po drodze odkrywając wewnętrzne karty…

Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_initium dziękuję!

Usiadłam na łóżku i sięgnęłam po czwarty tom Tajemnicy Askiru z uśmiechem na twarzy.
Zaczynając jakąkolwiek książkę mam wrażenie, że przenoszę się do innego świata, ale tu szczególnie - żaden tom nie odpuszcza w klimacie i choć mogłoby się wydawać, że pierwsza część, potem druga i trzecia były tak barwnie wypełnione wszystkim co możliwe po brzegi, że już nic nas nie...

To jedna z tych serii, przy których nie ma szans na nudę. Dzieje się tutaj wiele, na światło dziennie wychodzi sporo tajemnic. Chociaż trzeba przyznać, że początek tej części mocno zwolnił, to wyobraźnia autora nie odpoczywa, wręcz mam wrażenie, że w drugiej połowie tempo zostało jeszcze podkręcone, dzięki czemu przez książkę się płynie, czasem aż za szybko.

Plusem dla mnie (chociaż w tym momencie jest to coś, czego nie potrzebuję, ponieważ czytam książki w małym odstępie czasowym) jest to, że na początku mamy przypomnienie poprzednich części. Jeśli musieliśmy trochę czekać na kolejną część ulubionych przygód, taka przypominajka jest super. Dzięki takiemu zabiegowi możemy od razu wkroczyć w dalsze wydarzenia, bez myślenia, jak to było wcześniej.

Jedynym i ogromnym minusem, według mnie, jest to, że mamy inne nazewnictwo np. miecza Havalda. Taki błąd nie powinien mieć miejsca, a jednak się zdarzył. Jestem ciekawa jak to będzie wyglądać w następnej części.

To jedna z tych serii, przy których nie ma szans na nudę. Dzieje się tutaj wiele, na światło dziennie wychodzi sporo tajemnic. Chociaż trzeba przyznać, że początek tej części mocno zwolnił, to wyobraźnia autora nie odpoczywa, wręcz mam wrażenie, że w drugiej połowie tempo zostało jeszcze podkręcone, dzięki czemu przez książkę się płynie, czasem aż za szybko.

Plusem dla...

Wg mnie ta część wypada dużo słabiej na tle całego cyklu. Początek był jeszcze wciągający, ale potem sytuacja raczej się pogarsza. Fabuła głównie opisywała "zmagania" Drużyny Pierścienia w próbach odnalezienia tytułowego Włądcy Marionetek, a w praktyce odbywało się to na przemieszczaniu się od punktu A do punktu B, a następnie do punktu D i C oraz pytaniu się sezonowych złodupców czy są tym wspomnianym Władcą Marionetek, a następnie niezależnie od odpowiedzi - ukatrupianiu ich. Fascynujące jak Potop, albo i mniej.

Sceny walki u R. Schwartza w mojej opinii często leżały i kwiczały, przedstawienie rozdziału potyczki z nocnymi jastrzębiami wyglądało jak pojedynek z finałowym bossem, po którym Havald jak gdyby nigdy nic wraca do swojej paczki do przyjaciół i mówi do Leandry: Twoja kolej. No padłem.

Autorowi dobrze szło budowanie napięcia przez ostatnie trzy części, a kiedy przyszedł ten moment kulminacyjny głównego antagonisty, do którego pan Schwartz przygotowywał nas właśnie przez te trzy części, to się poczułem jakby oglądając finał Gry o Tron. No żałość po prostu. Do tego sięganie po trywialne, banalne rozwiązanie i robienie ze złoczyńców puste, plastikowe postacie w sensie dosłownym, bo chyba nawet mózgu nie miały.

Po kolejną część sięgnę zwłaszcza, że zaczynają się już nowe wątki, ale w tym tomie to autor naprawdę się nie popisał. A że miałem go już okazję trochę poznać to wiem, że mógł to zrobić lepiej, bo warsztat ani kreowanie fabuły w mojej opinii nie wychodzą mu źle, a często wręcz przyzwoicie. Ta część po prostu wybrzmiała w mojej głowie, jakby pan Richard chciał już przyśpieszyć opuszczenie Drużyny Pierścienia z Gasalabadu i pewnie myślał, że czytelnik się nie zorientuje. A błąd, bo czytelnik to nie debil, poza tym takie rzeczy w prozie wychodzą bez głębszej analizy.

Bardziej na plus podoba mi się jedynie wątek Natalyi i to, jak Havald do niego podszedł. Chyba dał się nam poznać z nieco bardziej emocjonalnej strony, w poprzednich tomach nie było tego za bardzo widać.

Wg mnie ta część wypada dużo słabiej na tle całego cyklu. Początek był jeszcze wciągający, ale potem sytuacja raczej się pogarsza. Fabuła głównie opisywała "zmagania" Drużyny Pierścienia w próbach odnalezienia tytułowego Włądcy Marionetek, a w praktyce odbywało się to na przemieszczaniu się od punktu A do punktu B, a następnie do punktu D i C oraz pytaniu się sezonowych...

Uwielbiam

Uwielbiam

Władca Marionetek to czwarty tom serii Tajemnice Askiru. Cały tom spędzamy na rozplątywaniu kłębka intryg w Gasalabadzie.
"Zbroja fabularna" chroni nadal przez większość książki... Jednak jest w niej dziura... Przekonacie się o tym na końcu książki. Do poprzednich zalet, wymienianych w moich opiniach, w poprzednich tomach, w tym dołącza także niejakie zdziwienie - autor zrobił coś o czego nie spodziewałem się. Dodam, że ostatni rozdział naprawdę mi się podobał.
Muszę jeszcze wspomnienieć o błędzie jaki zrobili ludzie odpowiedzialni za tłumaczenie oraz korektę - Havald zdrobniając imię Leandry mówi "Leo" zamiast "Lea". To naprawdę jest nie na miejscu. Tak samo nie na miejscu jest zmeinainie nazwy miecza przez połowę książki - ostrze spójni Havalda nosi miano "Porywacz Dusz" zamiast "Rozpruwacz Dusz". Dopiero w drugiej połowie książki, może nieco dalej występuje odpowiednie nazewnictwo, takie jak w poprzednich tomach.

Władca Marionetek to czwarty tom serii Tajemnice Askiru. Cały tom spędzamy na rozplątywaniu kłębka intryg w Gasalabadzie.
"Zbroja fabularna" chroni nadal przez większość książki... Jednak jest w niej dziura... Przekonacie się o tym na końcu książki. Do poprzednich zalet, wymienianych w moich opiniach, w poprzednich tomach, w tym dołącza także niejakie zdziwienie -...

Jak na mój gust, to Havald zbyt wiele razy w tym tomie został wyrwany ze szponów śmierci i stało się to już trochę absurdalne.

Jak na mój gust, to Havald zbyt wiele razy w tym tomie został wyrwany ze szponów śmierci i stało się to już trochę absurdalne.