Proza Fiałkowskiego starzeje się dość szybko, postęp techniczny poszedł bowiem w nieco innym kierunku, niż sobie wymarzyła większość rodzimych pisarzy SF epoki PRL. Mało kto też dzisiaj wikła się w dokładniejsze opisywanie maszyn i urządzeń przyszłości, zabawa to bowiem ryzykowna, grożąca błyskawicznym upadkiem do ligi andronów z chwilą nieprzewidzianego skoku technologicznego. Bo kto dziś pamięta na przykład lampy elektronowe, kineskopy i tranzystory? To już pieśń zeszłej epoki.

Mimo to opowiadania Fiałkowskiego czyta się dobrze. Miał ciekawe pomysły, i potrafił je oblec w interesującą historię, w której umieszczał sympatycznych bohaterów. Okazuje się, że to wystarczy, by teksty jego autorstwa nadal potrafiły zadowolić czytelnika.

Książeczkę otwiera humoreska "Gdy oni nadlecą", chyba najsłabsza tutaj, ale mimo wszystko wywołująca uśmiech puentą. Kolejne opowiadanie, "Poprzez piąty wymiar", sprytnie plącze motyw eksperymentu ze spiskową teorią podróży w czasie. Następne, "Ten, który trwa nad granicą dwu czasów", początkowo sugeruje niemądrą, tuzinkową historyjkę z przyszłością, w której w zasadzie wszystko da się osiągnąć dzięki robotom, kończy się jednak w dość zaskakujący sposób. Dwa ostatnie teksty są zaś dla odmiany gorzkie w końcowej wymowie. Zarówno "Witalizacja kosmogatora", jak i "Konstruktor", ostrzegają przed niszczycielskimi działaniami sztucznej inteligencji, której przez nieuwagę zostawiono furtkę pozwalającą na obchodzenie tradycyjnych, rzekomo żelaznych zabezpieczeń.

Jest tu więc trochę i do śmiechu, i do zadumy.

Proza Fiałkowskiego starzeje się dość szybko, postęp techniczny poszedł bowiem w nieco innym kierunku, niż sobie wymarzyła większość rodzimych pisarzy SF epoki PRL. Mało kto też dzisiaj wikła się w dokładniejsze opisywanie maszyn i urządzeń przyszłości, zabawa to bowiem ryzykowna, grożąca błyskawicznym upadkiem do ligi andronów z chwilą nieprzewidzianego skoku...