Drugi tom Carla Johana Vallgrena „Tunel” jest dość podobna do swojej poprzedniczki. Mamy do czynienia z tym samym stylem pisarskim, który się pochłania w parę godzin, a człowiek po przeczytaniu kilkudziesięciu stron nadal jest ciekawy co będzie dalej, nie może odłożyć książki. W drugiej części mamy tych samych bohaterów, fabuła rozbita jest na trzy życiorysy, tak jak w poprzedniej książce Vallgrena, z tymże w „Tunelu” zdecydowanie więcej poświęcił miejsca bohaterowi pobocznemu – Jormie Hedlundowi. Rola Ewy Westin w ogóle się nie zmieniła, jest niemal identyczna jak w pierwszej częśći (te same problemy itd.). Muszę się przyczepić do zakończenia, moim zdaniem autor nie wykorzystał całości potencjału fabuły. Zdecydowanie więcej powinien rozpisać się na temat tytułowego tunelu. Właśnie tego zabrakło do podobnej oceny co „Człowiek, który zostawił po sobie cień”. Poprzedni tom był lepszy, ciekawszy, a zakończenie o wiele bardziej trzymało w napięciu. Co by nie mówić kontynuacja historii Danny’ego Katza nie jest zła, po prostu zabrakło tej ikry, którą autor pozostawił w poprzedniczce.
Ocena: 6 z mocnym plusem/10.

Drugi tom Carla Johana Vallgrena „Tunel” jest dość podobna do swojej poprzedniczki. Mamy do czynienia z tym samym stylem pisarskim, który się pochłania w parę godzin, a człowiek po przeczytaniu kilkudziesięciu stron nadal jest ciekawy co będzie dalej, nie może odłożyć książki. W drugiej części mamy tych samych bohaterów, fabuła rozbita jest na trzy życiorysy, tak jak w...