Świat się kończy! Ja, czytelniczka stroniąca od literatury faktu, która nie jest przedstawiona w fabularyzowanej wersji, i trzymająca się z daleka od biografii, zdecydowałam się przeczytać książkę, która wszystko to w sobie zawiera. Jednak wiem, dlaczego historia z „Tańca na gruzach” zmieniła moje oporne podejście do takiego rodzaju literatury. Po pierwsze, to już trzecia książka spod pióra Wiktora Krajewskiego, którą przeczytałam, a mój zachwyt nad sposobem kreacji nadal rośnie. Zawsze wyobrażałam sobie, że książki tego gatunku to jedna wielka bryła suchych faktów, pozbawiona dialogów. Autor pokazał mi, że byłam w ogromnym błędzie. Ten tytuł to splot opowieści o życiu bohaterki tej książki z wywiadami przeprowadzanymi osobiście z Panią Niną Novak. Dzięki temu możemy poznać też emocje primabaleriny, wydarzenia odczuć takie, jakie dokładnie były, z pierwszej ręki. Tekst wzbogacony jest również o fotografie i wycinki z gazet, więc dosłowne zobrazowanie jeszcze bardziej pozwala na wczucie się w świat kobiety. Po drugie, ciężko przejść mi obojętnie obok historii, w których występują wspomnienia na temat drugiej wojny światowej i obozów. Życie Pani Niny nie było usłane różami, a wojna odcisnęła na całej rodzinie Nowaków swoje piętno. Ciężko się to czyta, czuć bezsilność i złość, że ktoś musiał zmagać się z takim cierpieniem, zarówno fizycznym i psychicznym, pozostawiającym nieblaknące blizny, że ktoś musiał znosić ciągłe obawy o życie, choć jego sumienie pozostawało czyste, niegodne takiego losu. I po trzecie, i chyba najważniejsze, w jaki sposób ta historia nie byłaby wykreowana, to sama postać Pani Niny Novak intryguje w tak dużym stopniu, że książka o jej życiu czyta się sama. Wzór w świecie baletu, autorytet wśród kobiet i charakter do pozazdroszczenia. Postać, która chciała oddać całą siebie, swoją wiedzę, swojemu rodzinnemu krajowi, który skazał ją na zapomnienie, po dziś dzień nie doceniając jej majestatu. I teraz powinno paść słowo „reasumując”, bo ta opinia ociera się o pewnego rodzaju rozprawkę. Nie da się jednak w kilku zdaniach podsumować wyjątkowości tej książki, jej znaczenia, ale postaram się w jednym stwierdzeniu ująć to, co najważniejsze. W treści skrywa się opowieść o niezwykłej kobiecie, która odznacza się nie tylko talentem, ale też życiową mądrością, która całe życie poświęciła swojej największej miłości, czyli pasji, a tacy ludzie są zawsze szalenie fascynujący.

Świat się kończy! Ja, czytelniczka stroniąca od literatury faktu, która nie jest przedstawiona w fabularyzowanej wersji, i trzymająca się z daleka od biografii, zdecydowałam się przeczytać książkę, która wszystko to w sobie zawiera. Jednak wiem, dlaczego historia z „Tańca na gruzach” zmieniła moje oporne podejście do takiego rodzaju literatury. Po pierwsze, to już trzecia...