W podstawówce uczniowie narzekają na "Syzyfowe prace" i od nowego roku szkolnego książka zniknie z kanonu lektur. Nie wiadomo czy zupełnie, czy zostanie przerzucona do lektur uzupełniających.
Uważam, że to ważna lektura, ponieważ ma wartośc dokumentalną.
Z niej, jak z żadnego podręcznika, można dowiedzieć się jak przebiegała rusyfikacja polskiej młodzieży i represje po powstaniu styczniowym w Królestwie Polskim. Żeromski opisywał własne szkolne doświadczenia. Dlatego uważam, że w szkole ponadpodstawowej książka powinna być jednak omawiana.
Pomijając kompletnie nieudany wątek niby - miłosny. Cała reszta jest doskonała.
Mamy w tym utworze szerokie spektrum społeczne, przekręty przy przyjmowaniu do gimnazjów, inwigilację młodzieży przez rusyfikatorów, krytykę serwilizmu niektórych nauczycieli polskich wobec rusyfikacji (Majewski), pokazanie nauczycieli omijających zalecenia rusyfikacyjne, trudny dostęp chłopskich dzieci do edukacji, ukryte informacje o powstaniu styczniowym i represjach za udział (rodzina Marcina popada w problemy finansowe - konfiskaty majątków, Stara Przepiórkowska w żałobie po synu, który przepadł bez wieści), fałszowanie historii i ośmieszanie literatury polskiej przez rosyjską szkołę, samorzutny opór uczniów, rewizje na stacjach w poszukiwaniu polskich książek, premiowanie przez system szkolny uczniów spolegliwych wobec rusyfikacji.
Według mnie lepsze od "Dziadów", bo realistyczne, klarowne, zrozumiałe dla tych, którzy nie lubią dramatu romantycznego.

Przeczytana ponownie po latach w ramach kwietniowego wyzwania LC. Książka, która przenosi do Królestwa Polskiego w drugą połowę wieku XIX.

W podstawówce uczniowie narzekają na "Syzyfowe prace" i od nowego roku szkolnego książka zniknie z kanonu lektur. Nie wiadomo czy zupełnie, czy zostanie przerzucona do lektur uzupełniających.
Uważam, że to ważna lektura, ponieważ ma wartośc dokumentalną.
Z niej, jak z żadnego podręcznika, można dowiedzieć się jak przebiegała rusyfikacja polskiej młodzieży i represje po...