"Największy pontyfikat w dziejach Kościoła okiem jego wieloletniego sekretarza i przyjaciela - Kardynała Stanisława Dziwisza".

Hmmm... nic dodać nic ująć. Ale ja i tak dorzucę to co zbędne.

To jest bardzo dobra opowieść o papieżu Polaku. Nie jest ona (przynajmniej dla mnie, może się i mylę, ale co tam - wolno mi) biografią, mimo, że zawiera w sobie wiele interesujących i niezwykłych faktów z jego życia - zarówno przed, jak i po pamiętnym 16.10.1978. Nie stara się ona również "wejść papieżowi do głowy", ksiądz Dziwisz opowiadając zawsze podkreśla, że to co nie zostało mu powiedziane wprost przez Karola Wojtyłę musiał domyślać się sam. Wspaniałe są natomiast starania Kardynała jak i jego rozmówcy, aby uciąć pewne szkodliwe i mniej szkodliwe domysły, jakie w ciągu lat porosły wizerunek tego bądź co bądź Świętego Człowieka, czy to w sprawie jego stosunku do innych religii, czy nawet takich bardziej osobistych.

Historia nasycona jest Papieską filozofią, tak, że można ją traktować nieco jako zebrany w jednym tomie pośmiertny manifest wiary i poglądów Jego Świętobliwości, co pomaga w lepszym odebraniu całej książki ogółem. Wielki plus stanowi w tej książce trochę pobocza rola drugiego autora, podrzucającego tematy i objaśniającego kontekst historyczny omawianych wydarzeń. Jednak pomimo słowa "rozmowa" w tytule, w samej książce ta rozmowa jest raczej rzadko zaakcentowana.

Na zakończenie powiem krótko, że choć to lektura ważna, można by rzec - obowiązkowa, wcale nie lekturą nieprzyjemną.

"Największy pontyfikat w dziejach Kościoła okiem jego wieloletniego sekretarza i przyjaciela - Kardynała Stanisława Dziwisza".

Hmmm... nic dodać nic ująć. Ale ja i tak dorzucę to co zbędne.

To jest bardzo dobra opowieść o papieżu Polaku. Nie jest ona (przynajmniej dla mnie, może się i mylę, ale co tam - wolno mi) biografią, mimo, że zawiera w sobie wiele interesujących i...