Lenni ma siedemnaście lat, ale nie jest typową nastolatką. Jest śmiertelnie chora, a jej dni są policzone. Pewnego dnia na szpitalnym korytarzu poznaje rezolutną, starszą panią ubraną w fiolety. Osoba ta bardzo ją zaintrygowała i kiedy miała okazję bliżej ją poznać na zajęciach plastycznych, okazało się, że między tą dwójką, nawiązała się piękna przyjaźń. Kobiety wpadły na pomysł, namalowania stu obrazów przedstawiających ich życie, po jednym na każdy rok, a ma być ich sto, ponieważ łącznie mają właśnie tyle lat. Recenzje warto pisać od razu po skończonej lekturze, kiedy jeszcze nie zdążyliśmy ochłonąć. Ja robię to w tej właśnie chwili. Po moim policzku płynie łza, ponieważ ta książka bardzo mnie wzruszyła, dogłębnie mną wstrząsnęła i sprawiła, że w tej właśnie chwili brakuje mi odpowiednich słów, by opisać, to co czuję. A czuję złość i niesprawiedliwość ze strony naszego losu, za to, że istnieją osoby takie, jak Lenni, zmagające się z ciężkimi, śmiertelnymi chorobami, a żyją na tym świecie tak krótko. Mogłyby jeszcze zrobić tyle rzeczy, spełniać marzenia, przeżywać miłosne rozterki, kończyć szkoły, mieć swoje wzloty i upadki, a tymczasem ich rzeczywistością jest szpitalna sala i morze rurek przytwierdzonych do ich ciała. Istnieją też ludzie, tacy jak Margot. Wesołe staruszki, które mimo wielu życiowych niepowodzeń, są tak pięknie, optymistycznie ”babciowe”. Osoby, których chce się słuchać, z którymi chce się rozmawiać i adaptować, jako swoją własną babcię. „Sto lat Lenni i Margot”, to przepiękna opowieść o bólu, walce, stracie, miłości, cierpieniu, nadziei, śmierci, ale przede wszystkim o przyjaźni. Bohaterki udowodniły, że wiek to tylko liczba. Ta książka, to cała plejada różnorodnych emocji. Znalazło się również miejsce na błyskotliwe odpowiedzi i poczucie humoru, ale w dużej części to wzruszająca podróż przez życie dwójki osób, których niespodziewanie połączył los. Mamy okazję poznać świat teraźniejszy Lenni i Margot, a także przenieść się do ich przeszłości i poznać najważniejsze wydarzenia z ich życia. Z racji wieku starsza z nich ma tych opowieści zdecydowanie więcej, a czytając je, mamy wrażenie, jakbyśmy słuchali opowieści naszych własnych dziadków. Nikt tak pięknie nie potrafi opowiadać, jak oni, nawet jeśli to, o czym mówią, nie jest pikną historią. Bardzo polecam Wam tę pozycję. Warto ją wyłowić w morzu innych książek, znajdujących się na rynku wydawniczym. Jest ciepła, poruszająca i z morałem. Jeszcze długo będę się z niej otrząsać.