Sto lat Lenni i Margot

Bardzo dobra książka, która pokazuje relację międzypokoleniową. Mimo tego że główne bohaterki dzieli szmat czasu te odnajdują język. Momentami książka wzrusza a w innych rozbawia czytelnika. Historia ciekawa, dobrze napisana, zakończenie lekko mnie zaskoczyło a przy okazji też wzruszyło. Minusem jaki zauważyłam był fakt że momentami kiedy książkę czytałam to miałam wrażenie że Lenni ma osiem a nie niemal osiemnaście lat.

Bardzo dobra książka, która pokazuje relację międzypokoleniową. Mimo tego że główne bohaterki dzieli szmat czasu te odnajdują język. Momentami książka wzrusza a w innych rozbawia czytelnika. Historia ciekawa, dobrze napisana, zakończenie lekko mnie zaskoczyło a przy okazji też wzruszyło. Minusem jaki zauważyłam był fakt że momentami kiedy książkę czytałam to miałam wrażenie...

"- I, Lenni, kiedy już znajdziesz się w niebie...
Jej oczy się otwarły.
- Zgotuj im piekło - dokończył.
I po raz pierwszy tego dnia się uśmiechnęła"

Uśmiechałam się nie raz, nie dwa. Płakałam podobnie.
Piękna książka o przyjaźni (i to nie jednej). A może książka o pięknej przyjaźni?
Albo i jedno, i drugie.
Oswaja nas ze śmiercią. Przypomina o prawdziwych wartościach. Słuchałam piosenek, o których mowa w książce (a baaaardzo to lubię). Zastanawiałam się nad swoimi obrazami (a trzeba by już dużo namalować, bo pesel nie kłamie).
Warto, naprawdę warto przeczytać.

"- I, Lenni, kiedy już znajdziesz się w niebie...
Jej oczy się otwarły.
- Zgotuj im piekło - dokończył.
I po raz pierwszy tego dnia się uśmiechnęła"

Uśmiechałam się nie raz, nie dwa. Płakałam podobnie.
Piękna książka o przyjaźni (i to nie jednej). A może książka o pięknej przyjaźni?
Albo i jedno, i drugie.
Oswaja nas ze śmiercią. Przypomina o prawdziwych wartościach....

Śmierć dla współczesnych to trudny temat, wypieramy ze świadomości upływ czasu, gloryfikujemy wieczną młodość, co dwanaście miesięcy życzymy sobie stu lat. „Sto lat Lenni i Maigot” to nie fragment urodzinowej piosenki zaśpiewanej na cześć tytułowych jubilatek. Sto to liczba obrazów namalowanych w szpitalu przez szwedzką siedemnastolatkę i szkocką osiemdziesięciotrzylatkę, po jednym na każdy przeżyty rok, bo 17+83=100. Nastolatka jest śmiertelnie chora, przed emerytką poważna operacja kardiologiczna. Spotkanie w szpitalnej sali plastycznej to początek przyjaźni, zaproszenie do podróży przez wspomnienia. To przewrócona pierwsza kostka domina we wzruszającej opowieści o miłości. Marianne Cronin, w jej literackim debiucie, udało się opowiedzieć prostymi słowami o rzeczach najważniejszych. Lektura wymaga posiadania minimum paczki chusteczek higienicznych.
Polecam.

Śmierć dla współczesnych to trudny temat, wypieramy ze świadomości upływ czasu, gloryfikujemy wieczną młodość, co dwanaście miesięcy życzymy sobie stu lat. „Sto lat Lenni i Maigot” to nie fragment urodzinowej piosenki zaśpiewanej na cześć tytułowych jubilatek. Sto to liczba obrazów namalowanych w szpitalu przez szwedzką siedemnastolatkę i szkocką osiemdziesięciotrzylatkę,...

,,Sto lat Lenni i Margot " to wzruszająca historia początku i końca nie tylko przyjaźni ale i życia.
Lenni ma 17 lat i umiera na raka , Margot ma chore serce i przez przypadek spotyka na swojej drodze dziewczynę ,która młodego wieku ma starą i dojrzałą duszę . Zaprzyjaźniają się i tworzą projekt plastyczny , jeden obrazek na jeden rok ich wspólnego 100 letniego życia .
W tej niesamowitej historii poznajemy ich losy choć wiadomo,że histori Margot jest więcej to i tak mnie trochę bolało,że słabo poznaliśmy Lenni .
Obie mimo różnicy wiele przeszły ,obie odsunęły kogoś kogo bardzo kochają i obie oddają nam tyle bólu i samotności ,że serce pęka.
Myślę ,że ta przyjaźń była potrzebna im obu .
Jednak pożegnanie z Lenni nawet pisząc do teraz wyciska mi łzy.
Ta cudowna ciekawa świata ale i bardzo mądra dziewczynka na pierwszym miejscu zawsze stawia innych.
Fragment gdzie wyjaśnia dlaczego nie odwiedza jej ojciec musiałam czytać z przerwami, bo był dla mnie za ciężki emocjonalnie .
I możemy przeklinać los jednak nie tajemnicą jest ,że histori pokroju naszych bohaterek jest wiele w realnym świecie.
Choć książka sama w sobie nie do końca mnie wciągnęła ,bo nie wszystkie historie Margot mnie ciekawiły ,a i jak wspomniałam samej Lenni było mi za mało.
To jednak całą tą historia z pewnością poruszy nie jedno serce.

,,Sto lat Lenni i Margot " to wzruszająca historia początku i końca nie tylko przyjaźni ale i życia.
Lenni ma 17 lat i umiera na raka , Margot ma chore serce i przez przypadek spotyka na swojej drodze dziewczynę ,która młodego wieku ma starą i dojrzałą duszę . Zaprzyjaźniają się i tworzą projekt plastyczny , jeden obrazek na jeden rok ich wspólnego 100 letniego życia .
W...

Wzruszająca, a zarazem całkiem zabawna historia międzypokoleniowej przyjaźni dwóch bohaterek znajdujących się u kresu swego życia. Wartościowa książka dla każdego. Polecam.

Wzruszająca, a zarazem całkiem zabawna historia międzypokoleniowej przyjaźni dwóch bohaterek znajdujących się u kresu swego życia. Wartościowa książka dla każdego. Polecam.

Lenni umiera. Ma siedemnaście lat znajduje się na odzziale dla nieuleczalnie chorych. Jest rozżalona i zbuntowana. Zadaje trudne pytania duchownemu i kłoci się z pielęgniarkami, które już nacjchętniej składałyby jej bliskim kondolencje. Lenni jednak nie poddaje się, bo ma dużo do zrobienia.
Kiedy spotyka Margot Macrae, osiemdziesięciotrzyletnią pacjentkę, która oferuje jej przyjaźń, życie Lenni nabiera intensywności. Margot i Lenni nawzajem poznają swoje historie, jedną na każdy rok. Lenni jes spisuje, a Margot maluje. Razem jest ich sto, bo tyle wspólnie mają lat. Powstają opowieści o miłości i stracie, o odwadze, niezrozumieniu i pojednaniu, o czułości i radości – opowieści, które prowadzą Lenni i Margot do kresu ich dni.
Nie do końca polubiłam Lenni. Jej zachowanie wskazywałoby bardziej na dwunastolatkę niż siedemnastolatkę. Było mi jej okropnie żal, bo była tak młoda, niewiele przeżyła, a już musiała pogodzić się z tym, że zaraz umrze.Nawet nie chcę sobie wyobrażac co można w takiej sytuacji czuć. Niemniej jednak jej zachowanie trochę mnie irytowało, bo było zbyt dziecinne. Z kolei bardzo polubiłam Margot i jej opowieści śledziłam z zapartym tchem. Często mnie zaskakiwały i wzruszały. Z czasem zaczęłam czuć trochę sympatii so Lenni, ale chyba tylko ze względu na to, że to właśnie Margot tak bardzo ją polubiła. Samą powieść przeczytałam dość szybko i poza opowieściami Margot niewiele mnie w niej zaciekawiło. Niemniej jednak pokazała mi ona, że warto żyć pełnią życia, bo nigdy nie wiadomo ile nam go pozostało.

Lenni umiera. Ma siedemnaście lat znajduje się na odzziale dla nieuleczalnie chorych. Jest rozżalona i zbuntowana. Zadaje trudne pytania duchownemu i kłoci się z pielęgniarkami, które już nacjchętniej składałyby jej bliskim kondolencje. Lenni jednak nie poddaje się, bo ma dużo do zrobienia.
Kiedy spotyka Margot Macrae, osiemdziesięciotrzyletnią pacjentkę, która oferuje jej...

Gdybym równocześnie nie czytała "Yoro", to może nie byłabym tak rozczarowana powieścią "Sto lat...". Sam pomysł jest ciekawy: oto w szpitalu spotykają się i zaprzyjaźniają się dwie kobiety, dzieli je różnica wieku, łączy to, że niewiele już czasu mają do przeżycia. Połączył je Różany Pokój i wspólna misja: przedstawienia za pomocą obrazów dotychczasowego życia.
Powieść została napisana w pierwszej osobie, ale drobiazgowość, z jaką przedstawiana jest przeszłość bohaterek, typowa jest dla narracji trzecioosobowej, dla wszystkowiedzącego narratora.
Przeczytałam 170 stron powieści (książka liczy 387 stron) i sama się dziwię sobie, dlaczego aż tak wiele, jest przecież tyle świetnych powieści, które mogłam przeczytać w tym czasie.
Podsumowując: nie polecam.

Gdybym równocześnie nie czytała "Yoro", to może nie byłabym tak rozczarowana powieścią "Sto lat...". Sam pomysł jest ciekawy: oto w szpitalu spotykają się i zaprzyjaźniają się dwie kobiety, dzieli je różnica wieku, łączy to, że niewiele już czasu mają do przeżycia. Połączył je Różany Pokój i wspólna misja: przedstawienia za pomocą obrazów dotychczasowego życia.
Powieść...

Nie każdy potrafi napisać dobrą powieść o życiu i o umieraniu. Marianne Cronin też nie potrafiła. Dała nam książkę grającą emocjami, ale głębi i mądrości tutaj nie znalazłam.

Nie każdy potrafi napisać dobrą powieść o życiu i o umieraniu. Marianne Cronin też nie potrafiła. Dała nam książkę grającą emocjami, ale głębi i mądrości tutaj nie znalazłam.

Autor: Mariannę Cronin
Tytuł: Sto lat Lenni i Margot
Wydawnictwo: HarperCollins Polska

Życie jest krótkie – nikt nie wie tego lepiej od siedemnastoletniej Lenni Pettersson, przebywającej na oddziale szpitalnym dla nieuleczalnie chorych. Pielęgniarki gotowe są już składać kondolencje, ale Lenni ma jeszcze wiele do zrobienia. Kiedy spotyka Margot Macrae, osiemdziesięciotrzyletnią pacjentkę, która oferuje jej przyjaźń, życie Lenni nabiera intensywności, jakiej nigdy nawet nie przeczuwała. Uzdolniona artystycznie Margot, buntowniczka w fioletowej piżamie, zmienia sposób patrzenia Lenni na świat. Wspólnie postanawiają namalować sto obrazów przedstawiających historię ich życia – sto, bo tyle lat mają razem. Powstają opowieści o miłości i stracie, o odwadze, niezrozumieniu i pojednaniu, o czułości i radości – opowieści, które prowadzą Lenni i Margot do kresu ich dni.

Podeszłam do tej pozycji, ponieważ widziałam dużo ciekawych i pozytywnych opinii. Chciałam poznać tę historię bliżej. Od samo początku historia sprawiła wrażenie dziwnej. Nie mogłam zrozumieć o co w niej chodzi. Dałam jej szansę, ponieważ był to dopiero początek. Stwierdziłam, że musi dziać się w niej coś ciekawego, dlatego czytałam dalej. Niestety historia nie zaciekawiła mnie na tyle, abym chciała ją kontynuować. Po kilku stronach zrobiła się dla mnie nudna. Nie do końca rozumiałam co się w niej działo. Nie podołałam z czytaniem. Nie chciałam tracić czasu na książkę, której nie do końca rozumiałam. Chciałam ją znać, jednak wiem, że nie wrócę do niej. Historia napisana jest przyjemnym językiem. Myślę, że po prostu z racji tego, że nie zrozumiałam jej na początku, to było to powodem mojego nie zadowolenia. Mimo wszystko jest mi przykro, że tak się stało. Jeżeli chcecie ją przeczytać, to nie wahajcie się, ponieważ być może wam przypadnie do gustu. Ocena 3/10

Autor: Mariannę Cronin
Tytuł: Sto lat Lenni i Margot
Wydawnictwo: HarperCollins Polska

Życie jest krótkie – nikt nie wie tego lepiej od siedemnastoletniej Lenni Pettersson, przebywającej na oddziale szpitalnym dla nieuleczalnie chorych. Pielęgniarki gotowe są już składać kondolencje, ale Lenni ma jeszcze wiele do zrobienia. Kiedy spotyka Margot Macrae,...

instagram.com/majuskula

Może dziwnie zabrzmię — trochę bałam się tej książki. Oto opowieść o chorej na raka Lenni i jej przyjaciółce, mającej problemy z sercem Margot. Cóż jest niezwykłego w tej relacji? Otóż, obie bohaterki dzieli kilkadziesiąt lat. To znajomość nastolatki oraz staruszki, zmagających się z poważnymi problemami zdrowotnymi, ale dającym sobie wiele ważnych lekcji.

Ostatnie miesiące mnie również przyniosły sporo negatywnych emocji, związanych z żałobą, nauką odchodzenia. Właśnie dlatego nie byłam pewna, czy powinnam sięgać po podobną fabułę, nie byłam pewna, czy dam radę odebrać ją tak, jak trzeba. Jednak, ostatecznie, niczego nie żałuję. Lenni z Margot tworzą na zajęciach plastycznych sto obrazów, bowiem właśnie tyle lat mają razem. Poprzez tę twórczość poznają nawzajem swoje historie, często bolesne, choć nie brakuje również uśmiechu. Marianne Corin pięknie udźwignęła temat — przygotowywania na nieuniknione, poczucia niesprawiedliwości, lecz też czerpania z każdego dnia tego, co w nim najlepsze. Bo nawet w drobiazgach możemy znaleźć cząstkę radości, gdy wszystko wokół się wali.

Oto lektura trudna, owszem. Ale także potrzebna, każdej osobie potrzebującej wsparcia, gdy czuje, iż życie daje jej w kość. Przygotujcie się na masę wzruszeń, specyficznego ciepła płynącego ze stron. I łez płynących z Waszych oczu. Proszę nie zapomnieć o chusteczkach, przydadzą się, bo to książka autentycznie wzbudzająca emocje.

instagram.com/majuskula

Może dziwnie zabrzmię — trochę bałam się tej książki. Oto opowieść o chorej na raka Lenni i jej przyjaciółce, mającej problemy z sercem Margot. Cóż jest niezwykłego w tej relacji? Otóż, obie bohaterki dzieli kilkadziesiąt lat. To znajomość nastolatki oraz staruszki, zmagających się z poważnymi problemami zdrowotnymi, ale dającym sobie wiele ważnych...