Sto lat Lenni i Margot

Nastrojowa historia niebywałego związku dwóch terminalnych pacjentek, których przyjaźń nie wpisuje się w żadne znane dotąd scenariusze.

Nastrojowa historia niebywałego związku dwóch terminalnych pacjentek, których przyjaźń nie wpisuje się w żadne znane dotąd scenariusze.

Bardzo dobra książka, która pokazuje relację międzypokoleniową. Mimo tego że główne bohaterki dzieli szmat czasu te odnajdują język. Momentami książka wzrusza a w innych rozbawia czytelnika. Historia ciekawa, dobrze napisana, zakończenie lekko mnie zaskoczyło a przy okazji też wzruszyło. Minusem jaki zauważyłam był fakt że momentami kiedy książkę czytałam to miałam wrażenie że Lenni ma osiem a nie niemal osiemnaście lat.

Bardzo dobra książka, która pokazuje relację międzypokoleniową. Mimo tego że główne bohaterki dzieli szmat czasu te odnajdują język. Momentami książka wzrusza a w innych rozbawia czytelnika. Historia ciekawa, dobrze napisana, zakończenie lekko mnie zaskoczyło a przy okazji też wzruszyło. Minusem jaki zauważyłam był fakt że momentami kiedy książkę czytałam to miałam wrażenie...

"- I, Lenni, kiedy już znajdziesz się w niebie...
Jej oczy się otwarły.
- Zgotuj im piekło - dokończył.
I po raz pierwszy tego dnia się uśmiechnęła"

Uśmiechałam się nie raz, nie dwa. Płakałam podobnie.
Piękna książka o przyjaźni (i to nie jednej). A może książka o pięknej przyjaźni?
Albo i jedno, i drugie.
Oswaja nas ze śmiercią. Przypomina o prawdziwych wartościach. Słuchałam piosenek, o których mowa w książce (a baaaardzo to lubię). Zastanawiałam się nad swoimi obrazami (a trzeba by już dużo namalować, bo pesel nie kłamie).
Warto, naprawdę warto przeczytać.

"- I, Lenni, kiedy już znajdziesz się w niebie...
Jej oczy się otwarły.
- Zgotuj im piekło - dokończył.
I po raz pierwszy tego dnia się uśmiechnęła"

Uśmiechałam się nie raz, nie dwa. Płakałam podobnie.
Piękna książka o przyjaźni (i to nie jednej). A może książka o pięknej przyjaźni?
Albo i jedno, i drugie.
Oswaja nas ze śmiercią. Przypomina o prawdziwych wartościach....

Śmierć dla współczesnych to trudny temat, wypieramy ze świadomości upływ czasu, gloryfikujemy wieczną młodość, co dwanaście miesięcy życzymy sobie stu lat. „Sto lat Lenni i Maigot” to nie fragment urodzinowej piosenki zaśpiewanej na cześć tytułowych jubilatek. Sto to liczba obrazów namalowanych w szpitalu przez szwedzką siedemnastolatkę i szkocką osiemdziesięciotrzylatkę, po jednym na każdy przeżyty rok, bo 17+83=100. Nastolatka jest śmiertelnie chora, przed emerytką poważna operacja kardiologiczna. Spotkanie w szpitalnej sali plastycznej to początek przyjaźni, zaproszenie do podróży przez wspomnienia. To przewrócona pierwsza kostka domina we wzruszającej opowieści o miłości. Marianne Cronin, w jej literackim debiucie, udało się opowiedzieć prostymi słowami o rzeczach najważniejszych. Lektura wymaga posiadania minimum paczki chusteczek higienicznych.
Polecam.

Śmierć dla współczesnych to trudny temat, wypieramy ze świadomości upływ czasu, gloryfikujemy wieczną młodość, co dwanaście miesięcy życzymy sobie stu lat. „Sto lat Lenni i Maigot” to nie fragment urodzinowej piosenki zaśpiewanej na cześć tytułowych jubilatek. Sto to liczba obrazów namalowanych w szpitalu przez szwedzką siedemnastolatkę i szkocką osiemdziesięciotrzylatkę,...

Chwilami trochę nudna. Za dużo jest książek na ten temat...

Chwilami trochę nudna. Za dużo jest książek na ten temat...

,,Sto lat Lenni i Margot " to wzruszająca historia początku i końca nie tylko przyjaźni ale i życia.
Lenni ma 17 lat i umiera na raka , Margot ma chore serce i przez przypadek spotyka na swojej drodze dziewczynę ,która młodego wieku ma starą i dojrzałą duszę . Zaprzyjaźniają się i tworzą projekt plastyczny , jeden obrazek na jeden rok ich wspólnego 100 letniego życia .
W tej niesamowitej historii poznajemy ich losy choć wiadomo,że histori Margot jest więcej to i tak mnie trochę bolało,że słabo poznaliśmy Lenni .
Obie mimo różnicy wiele przeszły ,obie odsunęły kogoś kogo bardzo kochają i obie oddają nam tyle bólu i samotności ,że serce pęka.
Myślę ,że ta przyjaźń była potrzebna im obu .
Jednak pożegnanie z Lenni nawet pisząc do teraz wyciska mi łzy.
Ta cudowna ciekawa świata ale i bardzo mądra dziewczynka na pierwszym miejscu zawsze stawia innych.
Fragment gdzie wyjaśnia dlaczego nie odwiedza jej ojciec musiałam czytać z przerwami, bo był dla mnie za ciężki emocjonalnie .
I możemy przeklinać los jednak nie tajemnicą jest ,że histori pokroju naszych bohaterek jest wiele w realnym świecie.
Choć książka sama w sobie nie do końca mnie wciągnęła ,bo nie wszystkie historie Margot mnie ciekawiły ,a i jak wspomniałam samej Lenni było mi za mało.
To jednak całą tą historia z pewnością poruszy nie jedno serce.

,,Sto lat Lenni i Margot " to wzruszająca historia początku i końca nie tylko przyjaźni ale i życia.
Lenni ma 17 lat i umiera na raka , Margot ma chore serce i przez przypadek spotyka na swojej drodze dziewczynę ,która młodego wieku ma starą i dojrzałą duszę . Zaprzyjaźniają się i tworzą projekt plastyczny , jeden obrazek na jeden rok ich wspólnego 100 letniego życia .
W...

Wzruszająca, a zarazem całkiem zabawna historia międzypokoleniowej przyjaźni dwóch bohaterek znajdujących się u kresu swego życia. Wartościowa książka dla każdego. Polecam.

Wzruszająca, a zarazem całkiem zabawna historia międzypokoleniowej przyjaźni dwóch bohaterek znajdujących się u kresu swego życia. Wartościowa książka dla każdego. Polecam.

Lenni umiera. Ma siedemnaście lat znajduje się na odzziale dla nieuleczalnie chorych. Jest rozżalona i zbuntowana. Zadaje trudne pytania duchownemu i kłoci się z pielęgniarkami, które już nacjchętniej składałyby jej bliskim kondolencje. Lenni jednak nie poddaje się, bo ma dużo do zrobienia.
Kiedy spotyka Margot Macrae, osiemdziesięciotrzyletnią pacjentkę, która oferuje jej przyjaźń, życie Lenni nabiera intensywności. Margot i Lenni nawzajem poznają swoje historie, jedną na każdy rok. Lenni jes spisuje, a Margot maluje. Razem jest ich sto, bo tyle wspólnie mają lat. Powstają opowieści o miłości i stracie, o odwadze, niezrozumieniu i pojednaniu, o czułości i radości – opowieści, które prowadzą Lenni i Margot do kresu ich dni.
Nie do końca polubiłam Lenni. Jej zachowanie wskazywałoby bardziej na dwunastolatkę niż siedemnastolatkę. Było mi jej okropnie żal, bo była tak młoda, niewiele przeżyła, a już musiała pogodzić się z tym, że zaraz umrze.Nawet nie chcę sobie wyobrażac co można w takiej sytuacji czuć. Niemniej jednak jej zachowanie trochę mnie irytowało, bo było zbyt dziecinne. Z kolei bardzo polubiłam Margot i jej opowieści śledziłam z zapartym tchem. Często mnie zaskakiwały i wzruszały. Z czasem zaczęłam czuć trochę sympatii so Lenni, ale chyba tylko ze względu na to, że to właśnie Margot tak bardzo ją polubiła. Samą powieść przeczytałam dość szybko i poza opowieściami Margot niewiele mnie w niej zaciekawiło. Niemniej jednak pokazała mi ona, że warto żyć pełnią życia, bo nigdy nie wiadomo ile nam go pozostało.

Lenni umiera. Ma siedemnaście lat znajduje się na odzziale dla nieuleczalnie chorych. Jest rozżalona i zbuntowana. Zadaje trudne pytania duchownemu i kłoci się z pielęgniarkami, które już nacjchętniej składałyby jej bliskim kondolencje. Lenni jednak nie poddaje się, bo ma dużo do zrobienia.
Kiedy spotyka Margot Macrae, osiemdziesięciotrzyletnią pacjentkę, która oferuje jej...

Gdybym równocześnie nie czytała "Yoro", to może nie byłabym tak rozczarowana powieścią "Sto lat...". Sam pomysł jest ciekawy: oto w szpitalu spotykają się i zaprzyjaźniają się dwie kobiety, dzieli je różnica wieku, łączy to, że niewiele już czasu mają do przeżycia. Połączył je Różany Pokój i wspólna misja: przedstawienia za pomocą obrazów dotychczasowego życia.
Powieść została napisana w pierwszej osobie, ale drobiazgowość, z jaką przedstawiana jest przeszłość bohaterek, typowa jest dla narracji trzecioosobowej, dla wszystkowiedzącego narratora.
Przeczytałam 170 stron powieści (książka liczy 387 stron) i sama się dziwię sobie, dlaczego aż tak wiele, jest przecież tyle świetnych powieści, które mogłam przeczytać w tym czasie.
Podsumowując: nie polecam.

Gdybym równocześnie nie czytała "Yoro", to może nie byłabym tak rozczarowana powieścią "Sto lat...". Sam pomysł jest ciekawy: oto w szpitalu spotykają się i zaprzyjaźniają się dwie kobiety, dzieli je różnica wieku, łączy to, że niewiele już czasu mają do przeżycia. Połączył je Różany Pokój i wspólna misja: przedstawienia za pomocą obrazów dotychczasowego życia.
Powieść...

Nie każdy potrafi napisać dobrą powieść o życiu i o umieraniu. Marianne Cronin też nie potrafiła. Dała nam książkę grającą emocjami, ale głębi i mądrości tutaj nie znalazłam.

Nie każdy potrafi napisać dobrą powieść o życiu i o umieraniu. Marianne Cronin też nie potrafiła. Dała nam książkę grającą emocjami, ale głębi i mądrości tutaj nie znalazłam.