Część pierwsza - przeciętna, potem coraz lepsze klimaty
Zakończenie: nijakie.

Część pierwsza - przeciętna, potem coraz lepsze klimaty
Zakończenie: nijakie.

To opowieść o trudnym procesie dorastania, która w swej prostocie ukrywa różne ważne przemyślenia. Rozpoczyna się pozornie banalnymi problemami bohaterki, jednak stopniowo rozgrywa się przed nami pełna refleksji historia młodej dziewczyny wkraczającej w dorosłość.

Podobał mi się sposób, w jaki autorka pokazuje kontrast między życiem na irlandzkiej farmie a życiem w dużym mieście. 18-letnia Debbie z odizolowanego świata rodzinnego rusza do pełnego anonimowości Dublina. Stawia czoła swoim lękom i próbuje odnaleźć swoje miejsce w świecie "snowflake'ów". Przejście to jest pełne wzlotów i upadków, ale autorka zręcznie unika melodramatyzmu, co nadaje historii autentyczności.

Bardzo wzruszającym elementem powieści jest relacja między Debbie a jej wujkiem Billym. To zaskakujące, jak nieformalna więź między nimi staje się źródłem wsparcia i zrozumienia w trudnych chwilach. Autorka nie unika trudnych tematów, takich jak zdrowie psychiczne, próba samobójcza czy wyzwania dorosłości. Jednak mimo wszystko na kartach tej książki zawsze jest promyk nadziei i pozytywności.

Odważna eksploracja życia uniwersyteckiego z zachowaniem realistyczności pozwoliło mi w wyobraźni powrócić do czasów studenckich.
Druga część książki ma dość tajemniczy charakter. Istotną rolę odgrywają tu sny i matka Debbie. Opowieści o snach innych ludzi wprowadzają do fabuły tajemniczość i podkreślają wewnętrzny świat głównej bohaterki.

Według mnie nie jest to arcydzieło, ale książka jest ciekawa, angażuje czytelnika i porusza ważne tematy. Jest ukłonem w stronę młodego pokolenia, które próbuje znaleźć swoje miejsce w skomplikowanym świecie, a jednocześnie jest to też opowieść o miłości, rodzinie i przyjaźni.

To opowieść o trudnym procesie dorastania, która w swej prostocie ukrywa różne ważne przemyślenia. Rozpoczyna się pozornie banalnymi problemami bohaterki, jednak stopniowo rozgrywa się przed nami pełna refleksji historia młodej dziewczyny wkraczającej w dorosłość.

Podobał mi się sposób, w jaki autorka pokazuje kontrast między życiem na irlandzkiej farmie a życiem w dużym...

Przedziwna książka ale na plus, czyta się ją jak jakiś sen. Brawa dla autorki. Akcja niby powolna niby nic się nie dzieje a jednak jest tyle emocji że chcesz czytać dalej i wiedzieć co zrobi Debbie i jej wujek Billy. Snowflake zostanie na długo w mojej głowie

Przedziwna książka ale na plus, czyta się ją jak jakiś sen. Brawa dla autorki. Akcja niby powolna niby nic się nie dzieje a jednak jest tyle emocji że chcesz czytać dalej i wiedzieć co zrobi Debbie i jej wujek Billy. Snowflake zostanie na długo w mojej głowie

Nie spodziewałam się, że tak mi się spodoba, aż mam ochotę na więcej.

Nie spodziewałam się, że tak mi się spodoba, aż mam ochotę na więcej.

Chociaż była o wiele lepsza niż normalni ludzie, ponieważ przez to nastąpił mały zastój czytelniczy i ciężko było mi cokolwiek coś przeczytać nawet jeżeli książka zapowiadała się ciekawie. Wracając do lektury, która opowiadała o dziewczynie i mieszkała na wsi z matką co miała problemy psychiczne oraz z wujkiem Billym, który mieszkał w przyczepię i pił. Dziewczyna zaczynała dorosłe życie, studia, które były dla niej czymś niezwykłym oraz nowe przyjaźnie oczywiście nie obeszło się bez typów, którzy chcieli ją zaciągać tylko do łóżka, ale ona na to nie pozwalała. No cóż książka była w sumie przyjemna do czytania oraz nie taka ochydna jaka mi się wydawała więc polecam przeczytać tylko, że było wiele niewyjaśnionych dla mnie rzeczy i to mnie zirytowało. Zakończenie było czymś nudnym, skończyło się dziwnie i nie podoba mi się, ale jak podkreślam była o wiele lepsza od normalnych ludzi, a to już jest bardzo wielki plus.

Chociaż była o wiele lepsza niż normalni ludzie, ponieważ przez to nastąpił mały zastój czytelniczy i ciężko było mi cokolwiek coś przeczytać nawet jeżeli książka zapowiadała się ciekawie. Wracając do lektury, która opowiadała o dziewczynie i mieszkała na wsi z matką co miała problemy psychiczne oraz z wujkiem Billym, który mieszkał w przyczepię i pił. Dziewczyna zaczynała...

Aleksandra Zbroja napisała, że Louise Nealon ma nosa do wyłapywania tych wszystkich szczególików, które zwiastują koniec dzieciństwa. Zgadzam się z podobnym spostrzeżeniem. W „Snowflake” zerwano z dzieciństwem nastoletniej Debbie, tyle że nie w sposób radykalny, ostateczny, całkowicie odcinający przeszłość od przyszłości, jaką miałyby zwiastować studia w Trinity College w Dublinie. Louise Nealon stworzyła opowieść o bolesnym dorastaniu młodej i dość naiwnej dziewczyny, z którą utożsamić mógłby się każdy wobec doświadczanych przez nią sytuacji, znajdujących odzwierciedlenie we wczesnej dorosłości większości czytelniczek i czytelników. O dojrzałości stanowi umiejętność rozwiązywania problemów bez uszczerbku dla siebie i innych, czego nie sposób napisać o Debbie. Towarzyszące jej bolączki uznano za coś oczywistego. Skomplikowane życie staje się normą, odchylenie od której podważałoby sens trudu, z jakim Louise Nealon stara się udowodnić możliwość wyjścia na prostą z wyjątkowo poplątanej sytuacji. Ukazanie powieścią złożoności problemów bohaterki, ich zakotwiczenie w przeszłości najbliższych osób, a tym samym zmuszenie Debbie do konfrontacji z wewnętrznymi demonami matki oraz wuja to doskonały sposób na nieustanne wywracanie jej świata do góry nogami, a zarazem na rozchwianie wystarczająco zatrwożonej duszy młodej dziewczyny. Powyższe w żadnym wypadku nie stanowi o czerpaniu przez autorkę satysfakcji z kolejnych niepowodzeń Debbie. W tej poprawnie napisanej powieści, rezygnującej z wyszukanego słownictwa, nie chodzi o analizowanie młodzieńczych upadków, lecz o wychwycenie przełomowego momentu, z nadejściem którego w życiu dziewczyny oraz jej najbliższych w końcu zapanuje względny spokój.

Aleksandra Zbroja napisała, że Louise Nealon ma nosa do wyłapywania tych wszystkich szczególików, które zwiastują koniec dzieciństwa. Zgadzam się z podobnym spostrzeżeniem. W „Snowflake” zerwano z dzieciństwem nastoletniej Debbie, tyle że nie w sposób radykalny, ostateczny, całkowicie odcinający przeszłość od przyszłości, jaką miałyby zwiastować studia w Trinity College w...

Bardzo lekko i stosunkowo szybko przeczytana książka.

Czuję, jakby rozdrapała rany, których nawet nie miałem. Trafiła w bliżej nieokreślone poczucie współczucia 18-letniej Debbie, całej jej rodzinie i otoczeniu. Każdy nosi jakiś swój krzyż, z czego wyciągnąłem podprogowy wniosek; nikt Ci nie pomoże, jeśli nie pomożesz sobie sam.
Bardzo dobra książka, szczerze polecam.

Bardzo lekko i stosunkowo szybko przeczytana książka.

Czuję, jakby rozdrapała rany, których nawet nie miałem. Trafiła w bliżej nieokreślone poczucie współczucia 18-letniej Debbie, całej jej rodzinie i otoczeniu. Każdy nosi jakiś swój krzyż, z czego wyciągnąłem podprogowy wniosek; nikt Ci nie pomoże, jeśli nie pomożesz sobie sam.
Bardzo dobra książka, szczerze polecam.

Louise Nealon „Snowflake”

Ostatnie kilka lat i śledzenie rynku wydawniczego pokazuje mi niezmienny trend – wszystko co oznaczone górnolotnym i krzykliwym hasłem „bestsellerem”, z reguły jest dobrą reklamą wydawcą, w żaden sposób nie współmierną do oferowanej treści książki. Można częściowo zrozumieć Nealon – to jej literacki debiut, więc nikt fajerwerków nie oczekiwał. Nie mniej historii z zrozumiałą fabułą i niosącym się przesłaniem – na pewno tak, a tego w „Snowflake” nie doświadczyłam. Rozgrzesza mnie fakt, iż czasem sięgam po takie „zapychacze” czasowe, by zresetować głowę. Za każdym razem obiecuję sobie, nigdy więcej – fakt, silnej woli to ja niestety nie mam.

Ta historia od początku dla mnie wydawała się zbyt mieszcząca w „trendach” i„targetowa” dla potencjalnego czytelnika. Dojrzewanie, rozpoczęcie studiów, pierwsze rozczarowania itd. Trafi w gust jeśli ktoś jest fanem i fanką historii quasi-młodzieżowych, gdzie chce znaleźć obraz niedoskonałego dojrzewania i bolączek wchodzenia w dorosłe życie. W istocie o tym jest „Snowflake”, osadzone swoimi realiami w Irlandii. Czego tu nie ma? Niedoskonała rodzina, problem z finansami, poczucie wyalienowania potęgujące się w Dublinie i zamknięta w sobie Debbie White, która nie potrafi z nikim nawiązać relacji. Chyba wszystkiego nawet za dużo, obłożone jeszcze naiwnymi dialogami językowo po prostu zubożonymi, chociaż przy debiucie nie robiłam sobie jakiś specjalnych nadziei.

Louise Nealon historią Debbie chciała pokazać dziewczynę z prowincji – która jest nie dość że zaburzona emocjonalnie, to jest zacofana. Ciężko uwierzyć, że w XXI wieku na wsi w Irlandii nie ma połączenia z internetem, a jej wyprawa do Dublina jest rozpatrywana w kategoriach co najmniej wyprawy na marsa. Upijanie się do nieprzytomności i przygodny seks (bez jakiejkolwiek wpadki) i jakimś cudem powrót bezpiecznie na farmę – tym bardziej mało realistyczny. Autorka „ślizgała się” po tematach, niż faktycznie zwróciła uwagę na problemy uwypuklone w historii, nic się nie zazębia – jedna przygoda, i kolejna i Debbie kompletnie nie przekonuje jako postać z krwi i kości.

Tytułowy płatek śniegu odebrałam jako … płatek. Szybko topnieje i zwyczajnie zapominamy, że był on. Tak będzie i z tą książką. Czułam znużenie i irytację w trakcie tej lektury, i jedyne co mogło miło zaskoczyć, to fakt iż akcja historii dzieje się w Irlandii i ten kraj został trochę wyeksponowany przez Nealon.

Nie polecam. 4/10

Louise Nealon „Snowflake”

Ostatnie kilka lat i śledzenie rynku wydawniczego pokazuje mi niezmienny trend – wszystko co oznaczone górnolotnym i krzykliwym hasłem „bestsellerem”, z reguły jest dobrą reklamą wydawcą, w żaden sposób nie współmierną do oferowanej treści książki. Można częściowo zrozumieć Nealon – to jej literacki debiut, więc nikt fajerwerków nie oczekiwał. Nie...

Tę książkę czyta się jak sen (bo w końcu o snach opowiada). To była magiczna podróż.

Tę książkę czyta się jak sen (bo w końcu o snach opowiada). To była magiczna podróż.

Nic szczególnego 🤷🏻‍♀️ Na pewno nie pozostanie w mojej pamięci na długo....

Nic szczególnego 🤷🏻‍♀️ Na pewno nie pozostanie w mojej pamięci na długo....