Zacznę od tego, że Sophie nie była córką pastora, a wnuczką. To trochę dziwne, bo Sophie ma ok. 28 lat, a pastor właśnie obchodzi 30 rocznicę pracy, więc wyglądałoby, że ma ok. 55 lat, ale Sophie jest jego wnuczką, a nie córką. Chyba, że pastor wcześniej robił coś innego.

Druga zdumiewająca rzecz, to to że pastor miał udzielać ślubów wszystkim chrześcijanom, niezależnie od denominacji. Autorka przezornie nie napisała do jakiego kościoła pastor należy, ale może u protestantów tak można. A najlepsza jest motywacja brania ślubu w kościele, którą autorka przedstawia, tj. żeby ładnie/romantycznie ślub wyglądał.

Poza tym po tytule sądziłam, że chodzi o ślub z jakimś niesamowitym księciem, który ludzie będą pamiętać przez tysiąc lat, choć oprócz pary młodych i ewentualnie uczestników, nikogo nie obchodzą cudze śluby, a książka okazała się być zupełnie o czym innym.

No i czy mi się podobała - niezbyt. Momentami książka jest bardzo ckliwa, czego nie znoszę. Pod koniec książki autorka wprowadziła matkę głównego bohatera i myślałam, że z tą matką będzie jakaś akcja, ale nie było. Jeśli chodzi o to, czy bogata dziedziczka mogłaby poślubić kalekiego ogrodnika - nie nie mogłaby. Takie rzeczy tylko w bzdurnych książkach.

Zacznę od tego, że Sophie nie była córką pastora, a wnuczką. To trochę dziwne, bo Sophie ma ok. 28 lat, a pastor właśnie obchodzi 30 rocznicę pracy, więc wyglądałoby, że ma ok. 55 lat, ale Sophie jest jego wnuczką, a nie córką. Chyba, że pastor wcześniej robił coś innego.

Druga zdumiewająca rzecz, to to że pastor miał udzielać ślubów wszystkim chrześcijanom, niezależnie od...