„Świat z wyobraźni był dla mnie bardziej naturalny, był prawdziwszy od świata na jawie. Moje myśli nie napotykały w nim przeszkód, a wyobrażenia nie musiały przekraczać żadnych barier. Czas i przestrzeń nie wywierały nań swojego przemożnego wpływu” (s. 88).

W taki sposób główny bohater, bezimienny malarz piórników i palacz opium, opisuje stan swojego umysłu. Zdania te oddają dobrze, jaką powieścią jest „Ślepa sowa". Napisana techniką strumienia świadomości, oniryczna i makabryczna, skupiona na osobie niewiarygodnego narratora książka jest uznawana za klasykę literatury irańskiej.

Nie czytałam dotąd żadnej książki z Iranu, najbardziej doceniłam więc ciekawe wzmianki o kulturze tego kraju zawarte na kartach powieści Hedayata. Autor odwołuje się do folkloru, opisuje dawne zwyczaje, smaki i wierzenia. Tłumaczka Barbara Majewska wyjaśnia wszystkie nieznane polskiej czytelniczce terminy w przypisach, by mogła wyciągnąć z niej jak najwięcej.

Nigdy nie byłam fanką książek pisanych strumieniem świadomości, nie będę więc udawać, że książkę czytało mi się łatwo i przyjemnie. Dobór techniki pisarskiej bez wątpienia pasuje jednak do tematyki „Ślepej sowy” — spowiedzi szaleńca popalającego opium, którego dręczą dziwne, narkotyczne wizje i wzburzone emocje. Ponadto umieszczenie kryminalnej quasi zagadki, sprawia, że mimo trudności formalnej (zwłaszcza w najbardziej chaotycznej środkowej części), chce poznać się zakończenie powieści. Finał odpowiada na wystarczająco wiele pytań, by usatysfakcjonować czytelniczkę.

„Świat z wyobraźni był dla mnie bardziej naturalny, był prawdziwszy od świata na jawie. Moje myśli nie napotykały w nim przeszkód, a wyobrażenia nie musiały przekraczać żadnych barier. Czas i przestrzeń nie wywierały nań swojego przemożnego wpływu” (s. 88).

W taki sposób główny bohater, bezimienny malarz piórników i palacz opium, opisuje stan swojego umysłu. Zdania te...