Zacznę nieco prywatnie i melancholijnie. "Siedlisko" to historia, która rozkochała mnie w sobie, gdy byłam dzieckiem. Albo nastolatką? Trudno mi jednoznacznie orzec, bo z roku na rok pamięć szwankuje mi bardziej, zamazując ramy czasowe niektórych wydarzeń. No więc Siedlisko to wielka miłość. Jak dziś pamiętam, że czekaliśmy na wieczorny seans, siadając z bratem i rodzicami przed telewizorem "z dupą", a gdy na ekranie pojawiał się napis "SIEDLISKO", dawałam się porwać historii.
Czy tak było z książką? I tak i nie. Przyznam, że zdecydowanie lepiej się to ogląda niż czyta. W książce bohaterowie pokazują się z nieco innej strony. Krzysztof i Marianna zyskują tu inną twarz, chociaż tak samo tworzą niezwykłą parę, to jednak potrafią mnie np. zirytować.
Historia jest lekka, sielska, iście mazurska (aż słychać brzęczącego komara, muczącą krowę, a do nosa dolatuje zapach wody z pobliskich jezior).
Dałam się wciągnąć w książkę, ale nie tak jak w serial. Spędziłam z historią kilka wspaniałych wieczorów. I dałabym 7, ale sentyment bierze górę :P Nie potrafię w tej sytuacji być obiektywna, wybaczcie!

Zacznę nieco prywatnie i melancholijnie. "Siedlisko" to historia, która rozkochała mnie w sobie, gdy byłam dzieckiem. Albo nastolatką? Trudno mi jednoznacznie orzec, bo z roku na rok pamięć szwankuje mi bardziej, zamazując ramy czasowe niektórych wydarzeń. No więc Siedlisko to wielka miłość. Jak dziś pamiętam, że czekaliśmy na wieczorny seans, siadając z bratem i rodzicami...