Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowanie. Kolejny rodzimy pisarz, który nie stanął na wysokości zadania. Książka a raczej opowiadanie można przeczytać w ciągu jednego posiedzenia i to jest największy jej atut, gdyż dłuższe marnowanie czasu na tą pozycję byłoby całkowicie bezsensowne.

Historia niedocenionego Wiktora, który spełnia swój złoty sen o Ameryce. Wszystko mu się udaje, nawet wiezienie staje się dla niego przepustką do wyśnionej pracy i szczęścia. I nagle pech asteroida, 7 dni do końca świata a tu trzeba przebyć tyle kilometrów do rakiety, która ma uratować nielicznych, Bidulek czy da rade? :P

Nie wiem czy to było zamierzone przez autora ale książka napisana jest w strasznym tempie. Wydarzenia w niej biegnące dzieją się błyskawicznie, jakby wszyscy przedawkowali jakieś mocne pobudzające narkotyki. Efekt ten wywołał u mnie jedynie irytację, która motywowała mnie do jak najszybszego ukończenia lektury. I to nie przez ciekawość jak to się wszystko skończy tylko po to, żeby mieć to już za sobą. Rozmowa Wiktora z Chrisem po odkryciu zbliżającego się asteroidu jest kwintesencją całości. W ciągu chyba minuty postanawiają przez jeden dzień nie mówić nikomu o końcu świata tylko po to żeby Wiktor zdążył dojechać.... Chryste Panie....... Przez całą lekturę miałem nadzieję, że ktoś będzie chciał iść na "dwójeczkę", ale Wiktor mu zabroni, żeby tylko zdążyć tylko na co i po co?

Mam też niestety takie wrażenie jakbym każdą scenę widział lub czytał w jakimś filmie czy książce. Parafrazując słowa pewnej piosenki, "ale to już było i miejmy nadzieję, że nie wróci więcej".

Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowanie. Kolejny rodzimy pisarz, który nie stanął na wysokości zadania. Książka a raczej opowiadanie można przeczytać w ciągu jednego posiedzenia i to jest największy jej atut, gdyż dłuższe marnowanie czasu na tą pozycję byłoby całkowicie bezsensowne.

Historia niedocenionego Wiktora, który spełnia swój złoty sen o Ameryce. Wszystko mu się...