Hej👻

Ja i coś innego niż romans to nieczęste połączenie, choć ostatnio wpadło do mnie kilka książek w zupełnie innym typie – tradycyjne fantasy, thriller, autobiografia, sci-fi, biografia i urban-fantasy.😁 Z tego wszystkiego wybrałam typ książki, którego chyba jeszcze w życiu w rękach nie miałam – thriller.🎆 Tym sposobem dziś powiem kilka słów o powieści Marka Carpera, która jest książką akcji – thrillerem z elementami grozy, który do końca trzyma w napięciu. Przynajmniej tak zapowiadała się ta pozycja. Czy udało się autorowi stworzyć angażującą powieść? Cóż… po części.😊

Opis od wydawcy:

David Moran i Mike Stabenow, dziennikarze chicagowskiej gazety NAI, zdobywają materiały, które wskazują, że kandydatka na urząd senatora ma romans ze sponsorem jej kampanii wyborczej. Publikacja artykułu wywołuje aferę polityczną, która niszczy szanse wyborcze wartościowej pani polityk. Reporterzy nie wiedzą, że zostali oszukani i stworzyli newsa opartego na nieprawdziwej informacji. Przypadkowo zdobyli jednak wiedzę o istnieniu tajnego układu kontrolującego najwyższe władze w państwie. Znaleźli się w matni i w rękach zagadkowego Petera Browna, który bynajmniej nie jest płatnym zabójcą. Jeśli poszukujesz książki pełnej akcji, zaskakujących wątków oraz błyskotliwych spostrzeżeń, „Prowokacja” jest dla Ciebie. Gwarantujemy, że nie oderwiesz się, póki nie doczytasz do ostatniej strony.

Na duży plus zaliczam autorowi to, w jaki sposób prowadzi historię – przenosi nas w czasie (powieść nie idzie liniowo), trzyma w tajemnicy pewne fakty, pomija informacje – do czasu, aż nadchodzi wielki finał i wszystkie wydarzenia układają się w jedną całość.

W dużej mierze blurb dotrzymuje słowa – książka jest zaskakująca i nieoczywista. Przez ponad 120 stron jest się niepewnym tego, co zaraz się wydarzy i gdzie zabierze czytelnika autor. W historii znajdzie się nieco akcji – rozgrywki na wysokim szczeblu nie mogą obejść się bez ofiar. Niestety ta akcja często przerywana jest długimi konwersacjami między postaciami – i może nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, iż te konwersacje nie wnoszą zbyt wiele do fabuły (a przynajmniej ja nie widzę, co konwersacja o wyglądzie biblijnej Ewy i jej krągłościach lub ich braku wnosi do tej powieści). Bohaterowie rozmawiają ze sobą o różnych rzeczach, ale niekoniecznie każdy je znajdzie mocno fascynującymi.

Zakończenie jest zaskakujące – zupełnie nie oczekiwałam takiego obrotu spraw!🧐 Koncepcja na powieść jest bardzo ciekawa, ale niestety wykonanie nieco gorsze.

Podobały mi się elementy grozy – autor potrafi budować napięcie, choć nie zawsze mu to wychodzi. Niekiedy zatrzymywałam się podczas czytania, zastanawiając się kiedy nadejdzie koniec wymieniania mało interesujących mnie faktów? Ile jeszcze poczytamy o wydarzeniach z przeszłości, które… są zbiorem informacji niewiele wnoszących do książki? Miałam wrażenie, że autor bardziej chce się pochwalić researchem, zdobytą wiedzą i poglądami, niż faktycznie stworzyć klimat.

W powieści znajdziemy kilka tych naprawdę „dobrych” momentów (rozdział 3 pt. “Strach” był naprawdę w porządku).

Książkę czyta się szybko – jest łatwo napisana, choć podnosi czasami niemal filozoficzne tematy. Konwersacje między bohaterami są angażujące – po prostu w całokształcie… nie wnoszą nic konstruktywnego, a raczej wydają się być swego rodzaju wypełniaczem. Dodatkowo niekiedy bywają sztuczne – konwersacji między Jamesem i „miłym starszym panem” brakowało realizmu, emocji i autentyczności. Zbyt wiele razy autor opisuje wszystko dość rozlegle, w stylu „(…) tajny układ skupiający wpływowych ludzi kontrolujących władzę i podejmujących najważniejsze decyzje.) Uh, ale to było długie.😅 Zabrakło mi trochę głębi w tym wszystkim – niekiedy mam wrażenie, że chciałoby się wejść w tą książkę po szyję, ale głębokość pozwala zamoczyć jedynie łydki. Autor na pewno ma potencjał i liczę, że w kolejnych powieściach go rozwinie.😊

Dziwnie czuję się ze świadomością, iż autor wykreował postać o tym samym imieniu i nazwisku, co on, a na dodatek wspomina w książce o książce “Prowokacja”. Wisienką na torcie jest to, jak opisuje swoje dzieło i siebie – nie wiem czemu, ale… wydaje mi się to trochę cringe’owe.😅

“Niedawno stał się reżyserem rozpoznawalnym w świecie filmowym. Zwłaszcza po nominacji do Oscara za ostatnio stworzone dzieło. Obecnie rozpoczął pracę nad nowym filmem, którego scenariusz oparł na własnym tekście. Obraz nosił tytuł „Prowokacja” i w zamyśle autora miał być czymś więcej niż tylko sprawnie zrealizowanym thrillerem. Jego fabuła stanowiła splot akcji i faktów”

Jeszcze chyba nie spotkałam się z czymś podobnym. Lekkie zatarcie granic między rzeczywistością i fikcją zdecydowanie mi się podoba. Niestety autor poszedł trochę daleko z tym Oscarem i „sprawnie zrealizowanym thrillerem”.😅 Przez ten fragment trochę przebija rozbrykane ego autora – a przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Reszta książki nie przejawia podobnych problemów. Dlaczego ten fragment? Po co wrzucać podobne elementy do książki? Naprawdę nie rozumiem.😅 Mam świadomość, iż autor chce stworzyć obraz bohatera – przedstawić go nam, nadać mu odpowiednie cechy i dodać głębi… ale w takim wypadku to bardzo niefortunne, iż i jeden i drugi ma to samo imię i nazwisko. Wiem, wiem – fikcja literacka. Mhm, ok, rozumiem. Niemniej jak sobie o tym pomyślę, to mam lekko kwaśną minę.😅

Epilogi są równie dziwne. Niemniej dobrą wiadomością jest to, że chyba szykuje się kolejna powieść spod pióra Marka Carpera – chętnie przeczytam, by zobaczyć, jak rozwinęły się zdolności pisarskie autora.

Moja ocena: 6/10

Hej👻

Ja i coś innego niż romans to nieczęste połączenie, choć ostatnio wpadło do mnie kilka książek w zupełnie innym typie – tradycyjne fantasy, thriller, autobiografia, sci-fi, biografia i urban-fantasy.😁 Z tego wszystkiego wybrałam typ książki, którego chyba jeszcze w życiu w rękach nie miałam – thriller.🎆 Tym sposobem dziś powiem kilka słów o powieści Marka Carpera,...