Pierwszy raz miałam styczność z „promyczkiem” prawie 4 lata temu i w tamtym momencie pokochałam tę historię całym sercem i całą sobą, więc gdy zdecydowałam się na reread z jednej strony bardzo nie mogłam się tego doczekać, a z drugiej strony bardzo się bałam, że to już nie będzie to, co kiedyś. Ale ten reread utwierdził mnie tylko w mojej ogromnej miłości do tej książki. KOCHAM „Promyczka”, KOCHAM tę historię, za jej prostotę, za emocje, które we mnie wywołuje, za ból, którego doświadczam podczas czytania, za Kate, która sama w sobie jest promyczkiem słońca, za Gusa, za Kellera, za Grace, za Jamiego, Robbiego i Franco, za zespół, za skrzypce, za zachody słońca, za ludzi i za to, że ta historia w ogóle powstała i mogłam ją przeczytać. I jest to książka, która już zawsze będzie miała swoje własne miejsce w moim sercu, która zawsze będzie dla mnie tak samo ważna i jednocześnie najważniejsza. I chociaż, gdy czytałam tę historię po raz drugi nie wylałam wielu łez, to dziś, gdy otwieram tę książkę i o niej myślę, to czuję gule w gardle. I na pewno w najbliższym czasie do tej książki ponownie nie wrócę, ale nie skreślam, że za parę lat zrobię to znowu by przeżyć to wszystko jeszcze raz.

Pierwszy raz miałam styczność z „promyczkiem” prawie 4 lata temu i w tamtym momencie pokochałam tę historię całym sercem i całą sobą, więc gdy zdecydowałam się na reread z jednej strony bardzo nie mogłam się tego doczekać, a z drugiej strony bardzo się bałam, że to już nie będzie to, co kiedyś. Ale ten reread utwierdził mnie tylko w mojej ogromnej miłości do tej książki....