Izabela Kamieńska zaszalała i w swojej pierwszej książce prezentuje nam niecodzienną wizję Piekła. Zapomnijcie więc o diabłach z widłami, kotłach z wrzącą smołą i wszechobecnymi jękami potępionych. Piekło to teraz spowita wiecznymi ciemnościami metropolia rządzona twardą ręką okrutnego władcy. Ta mroczna kraina rządzi się własnymi prawami. Każdy błąd jest surowo karany, a ulubioną rozrywką są egzekucje przypominające krwawe igrzyska rodem ze starożytnego Rzymu. Jednak bez obaw – ciężko jest umrzeć po raz drugi. Chociaż ból jest taki sam… a nawet gorszy, gdyż tamtejsi medycy potrafią niemal całkowicie zregenerować uszkodzone ciało. Trwa to jednak sporo czasu i podobno boli jak wszyscy diabli!

Społeczeństwo jest na wskroś zepsute – wszak nikt nie trafia tam za dobre uczynki. Każdy każdemu źle życzy, każdy każdemu świnię podkłada. Spiski i intrygi są na porządku dziennym, bo jak sam władca zauważył: dusza ludzka, na zawsze skażona swoim pochodzeniem, już nigdy nie potrafiła wyzbyć się wszystkich przywar i naleciałości swojego gatunku.

No i jest jeszcze kwestia braku płci pięknej… Dlaczego przebywają tam sami mężczyźni? Przecież kobiety też grzeszą, a jakże. Może więc istnieje osobne Piekło specjalnie dla kobiet? To byłoby dopiero prawdziwe piekło. Wyobraźcie sobie: tyle bab w jednym miejscu skazanych na wieczność w swoim towarzystwie. Z pewnością Cerbery to pestka w porównaniu z tym co tam się wyprawia.

Jednak jak pokazuje autorka, Podziemie wcale tak bardzo nie różni się od świata zamieszkanego przez żywych. Zwłaszcza że to właśnie z Nadziemia wywodzą się wszystkie dusze przebywające w Piekle. Rozpustni królowie i królowe, przymilni dworzanie i nie-aż-tak-szlachetni rycerze... Jednak w opuszczonym przez Najwyższego świecie największym szacunkiem (o dziwo!) cieszą się jego kapłani z Zakonu Strażników Tradycji. Najlepiej podsumowała ich jedna z wieśniaczek, mówiąc: świeże jabłuszka dla kapłana, ogryzki dla sierot. Cóż poradzić, nie święci garnki lepią.

W powieści autorka wykorzystuje swoją gruntowną wiedzę z socjologii i religioznawstwa. „Prawo mroku” to bowiem nic innego jak prześmiewczy obraz społeczeństwa. To pełna czarnego humoru satyra, z przerysowanymi postaciami i mnóstwem aluzji do świata rzeczywistego. Kamieńska nawiązuje min. do mitologii greckiej (jest postać Charona przewożącego dusze przez Styks, są obole, jest także Cerber – ulubione zwierzątko władcy), do „Fausta” Goethego i „Imienia róży” Umberto Eco.

Ta stosunkowo krótka pozycja jest bardzo ciekawą alternatywą na spędzenie wolnego dnia. Można się przy niej zdrowo pośmiać, spojrzeć na świat z trochę innej perspektywy. Słowem, jest to niepoważna książka poruszająca bardzo poważne tematy, udany debiut zachęcający do zapoznania się z przyszłą twórczością Izabeli Kamieńskiej.

Natalia Neisser