Strasznie się z tą książką namęczyłem, myślałem nawet, że się poddam, co rzadko mi się zdarza. Ale krok po kroku--w żółwim tempie kilku stron dziennie--udało się.
Jest to pozycja zdecydowanie dla badaczy, którzy naukowo zajmują się średniowieczną Rusią i potrzebują informacji z "pierwszej ręki". Dla amatora moim zdaniem jest to za trudne i lepsze będą opracowania tematu wykonane przez współczesnych historyków.
Gąszcz powtarzających się co kilka generacji imion, które nawet w jednej generacji są bardzo podobne (np. Światosław vs. Światopełk) utrudnia odnalezienie się w tekście. Dla mnie przydałoby się jakieś drzewko genealogiczne z podkreślonym na czerwono miejscem, o którym mówi kolejny rozdział. Przydałaby się też mapka polityczna, aby unaocznić kierunki wypraw i zagrożeń Rusi.
Problemem jest też to, że kolejne rozdziały powtarzają czasem treści rozdziałów poprzednich i nie zawsze od razu wiadomo czy to nowe wydarzenia czy powtórny opis.
A co poza tym?
Obraz Rusi, jaki jawi się z kroniki to obraz nieustannie walczących ze sobą braci (potomków jak wszyscy Rusini syna Noego--Jafeta), którzy prócz waśni między sobą muszą co rusz odpierać ataki Pieczyngów (plemię z północy Morza Czarnego) i Połowców (Kazachowie), od czasu do czasu "zbiegając do Lachów" i prosząc ich o pomoc (nawet wypady Chrobrego i Śmiałego na Kijów były w istocie pomocą dla kniaziów ruskich). Szkoda, że kronika nie dochodzi do momentu wykształcenia się księstwa moskiewskiego--miałem nadzieję na wyjaśnienie różnic w historii Ukrainy i Rosji, ale tu tego nie ma:(
Wiele framentów jest zabawnych, np. historie o deszczach wiewiórek, o "tak zwanym przez nieuków objedzonym słońcu" (zaćmienie częściowe), o plugawości Bułgarów, o tym, że żonie nie można pozwolić na władzę w związku małżeńskim (s. 172 "żony swoje kochajcie, lecz nie dajcie im nad sobą władzy"--z pouczenia Włodzimierza Mnomacha).
Ciekawy był fragment o przyjęciu prawosławia przez Włodzimierza, który najpierw był agitowany przez przedstawicieli różnych wyznań.
Jest też oczywiście o założeniu Kijowa (przez Kija i plemię Polan! Ale raczej nie naszych:) i o pojawieniu się kolejnych dużych grodów. Jest też o historii Ruskich świętych i błogosławionych--Borysa i Gleba, Teodozego, itd.
Znajdzie się też rozdział o ulubionej postaci Kamila Durczoka--o Rurku... No, tak naprawdę o Ruryku.
Reasumując: kronika ta jest raczej surowym materiałem historycznym, a nie podręcznikiem historii Rusi czy książką do poczytania dla niezaawansowanego czytelnika. Ja mam raczej mętlik w głowie.
PS.
Jest jeszcze jedna rzecz warta podkreślenia. W toku czytania Mitologii Słowian Aleksandra Gieysztora napotkałem mnóstwo odniesień do Powieści minionych lat. Jest to jedno z obszerniejszych źródeł informacji o wierzeniach słowiańskich (np. klnięcie się na Peruna, Wołosa; obalanie bałwanów po przyjęciu chrześcijaństwa, itp.) Warto zwrócić uwagę na te kwestie.

Strasznie się z tą książką namęczyłem, myślałem nawet, że się poddam, co rzadko mi się zdarza. Ale krok po kroku--w żółwim tempie kilku stron dziennie--udało się.
Jest to pozycja zdecydowanie dla badaczy, którzy naukowo zajmują się średniowieczną Rusią i potrzebują informacji z "pierwszej ręki". Dla amatora moim zdaniem jest to za trudne i lepsze będą opracowania tematu...