Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba jedyny na świecie tak szczegółowy zapis wizji osoby, która została przez Kościół uznana za świętą. Oczywiście, możemy tutaj utyskiwać, że to Jan Paweł II kanonizował rodaczkę, ale jednak nie zrobił tego samodzielnie jakimś dekretem, a też i ogromna ilość świętych, dajmy na to z Włoch, też została kanonizowana w podobnym trybie.

Czasami można się zastanawiać czy mamy tu do czynienia z osobą całkiem zdrową psychicznie - ale skądinąd można poczytać sobie opisy żywotów innych świętych i nie różni się to tak bardzo. Wydaje się też, że niekiedy Faustyna za bardzo wczuwała się w swoją rolę i wtedy daje się odczuć zmianę przekazu, wyczuć np. więcej krytyki otoczenia, poczucia bycia tą lepszą - z czym oczywiście walczy, ale nie samym mówieniem "nędzą jestem" okazuje się pokorę.

Oczywiście centralnym motywem dzienniczka jest obwieszczenie światu Miłosierdzia Jezusa, który chce abyśmy korzystali z Jego Miłosierdzia, zanim przyjdzie do nas ze swoją Sprawiedliwością. Obwieszczenia Koronki do Miłosierdzia Bożego, którą poleca chociażby odmawiać w obliczu śmierci własnej lub czyjejś. Obwieszczenia również święta Miłosierdzia, godziny Miłosierdzia i obrazu "Jezu ufam Tobie". Opis tego obrazu jest już na początku:

"Te dwa promienie oznaczają krew i wodę. Blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze; czerwony promień oznacza krew, która jest życiem dusz.."

Ciekawe, Jezus z opowieści Faustyny trochę rozmija się z moim wyobrażeniem, jakby zbyt wielki nacisk kładzie na wielbienie Go i wysławianie - a przecież w Ewangeliach nigdy się tego nie domagał, był pokorny i pokornie przyjął krzyż. Nawet od św. Tomasza po zmartwychwstaniu nie domagał się wychwalania, przyjął skromnie deklarację "Pan mój i Bóg mój". To mogą być te miejsca, gdzie wizje Świętej są ubierane w jej postrzeganie, w jej chęć oddawania czci Jezusowi.

Również relacja Faustyny z Jezusem jest bardzo specyficzna. Kto wie, może inni święci przeżywają ją podobnie - Faustyna jest autentycznie zakochana w Jezusie i czuje się kochana przez Niego. Taka platoniczna miłość, jednak miłość o cechach miłości między kobietą i mężczyzną. Potrafi się rozpłakać, że piękność Jezusa na obrazie "Jezu ufam Tobie" nie dorównuje temu, co dostrzegła w wizji. Np:

"Czuję, że nie ma ani jednej kropli krwi we mnie, która by nie płonęła miłością ku Tobie. O Piękności niestworzona, kto Ciebie raz pozna, ten nic innego kochać nie może."

Bardzo podobało mi się jedno porównanie człowieczeństwa i boskości:

"Dusza gwałtownie rwie się do Boga i stają wobec siebie dwie miłości: Stwórca i stworzenie; jedna kropelka chce się mierzyć z oceanem. W pierwszej chwili kropla chciałaby w sobie zamknąć ten ocean niepojęty, ale w tej samej chwili poznaje, że jest jedną kropelką i wtenczas zostaje zwyciężona, przechodzi cała w Boga – jak kropla w ocean..."

Inne ciekawe cytaty:

O znaczeniu milczenia wobec zniewag:

"Milczenie jest mieczem w walce duchowej; nie dojdzie do świętości nigdy dusza gadatliwa."

O świętych, którzy dotknęli Boga:

"Otrzymać światło Boże, poznawać, czego Bóg od nas żąda, a nie czynić tego, jest wielką zniewagą majestatu Bożego. Dusza taka zasługuje, żeby ją Bóg opuścił zupełnie; jest podobna do Lucyfera, który miał wielkie światło, a nie pełnił woli Bożej."

Pierwszy chyba szczegółowy opis piekła od czasów Dantego:

"Dziś byłam w przepaściach piekła, wprowadzona przez anioła. Jest to miejsce wielkiej kaźni, jakiż jest obszar jego strasznie wielki. Rodzaje mąk, które widziałam: pierwszą męką, która stanowi piekło, jest utrata Boga; drugie – ustawiczny wyrzut sumienia; trzecie – nigdy się już ten los nie zmieni; czwarta męka – jest ogień, który będzie przenikał duszę, ale nie zniszczy jej, jest to straszna męka, jest to ogień czysto duchowy, zapalony gniewem Bożym; piąta męka – jest ustawiczna ciemność, straszny zapach duszący, a chociaż jest ciemność, widzą się wzajemnie szatani i potępione dusze, i widzą wszystko zło innych i swoje; szósta męka – jest ustawiczne towarzystwo szatana; siódma męka – jest straszna rozpacz, nienawiść Boga, złorzeczenia, przekleństwa, bluźnierstwa."

O tym, że Jezus rozumie ludzkie problemy:

"Ja cię rozumiem, bo jestem Bogiem-Człowiekiem."

I chwilę dalej, o hymnach pochwalnych:

"Ta prosta mowa serca twojego milsza Mi jest aniżeli hymny układane na cześć Moją."

O widzeniu Trójcy Świętej

"Widziałam w duchu Trzy Osoby Boskie, ale jedna Ich Istota. On jest sam, jeden, jedyny, ale w trzech Osobach, ani mniejsza, ani większa jedna z Nich; ani w piękności, ani w świętości nie ma różnicy, bo jedno są. Jedno, absolutnie jedno są."

O tym, że Bóg też ma swoje ograniczenia:

"O Trójco Przenajświętsza, mieszkająca w sercu moim, proszę Cię, daj łaskę nawrócenia tylu duszom, ile dziś ściegów zrobię tym szydełkiem. – Wtem usłyszałam w duszy te słowa: Córko Moja, za wielkie są żądania twoje. – Jezu, przecież Tobie jest łatwiej dać wiele niż mało. – Tak jest, łatwiej Mi jest dać duszy wiele niż mało, ale każde nawrócenie grzesznej duszy wymaga ofiary. – A więc, Jezu, ofiaruję Ci tę szczerą pracę swoją; nie wydaje mi się ta ofiara za małą za tak wielką liczbę dusz; przecież Ty, Jezu, przez trzydzieści lat zbawiałeś dusze taką pracą, a ponieważ święte posłuszeństwo zabrania mi pokut i umartwień wielkich, dlatego proszę Cię, Panie, przyjmij te drobiazgi z pieczęcią posłuszeństwa jako rzeczy wielkie. – Wtem usłyszałam głos w duszy: Córko Moja miła, czynię zadość prośbie twojej."

O Polsce:

"Ojczyzno moja kochana, Polsko, o gdybyś wiedziała, ile ofiar i modłów za ciebie do Boga zanoszę. Ale uważaj i oddawaj chwałę Bogu, Bóg cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna."

"Często się modlę za Polskę, ale widzę wielkie zagniewanie Boże na nią, iż jest niewdzięczna." (i to tuż przed II wojną światową!)

"Gdy się modliłam za Polskę – usłyszałam te słowa: Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli Mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście Moje."

O nadmiernym poleganiu na własnych siłach

"Wieczorem, [gdy] zastanawiałam się nad tym, czemu dziś tak wyjątkowo upadałam – usłyszałam te słowa: Za dużo liczyłaś na siebie, a za mało na Mnie."

O przebaczeniu:

"Wtenczas jesteśmy najwięcej podobni do Boga, kiedy przebaczamy bliźnim."

O tym dlaczego Jezus woli wybaczać, aniżeli karać:

"Kiedy raz zapytałam Pana Jezusa, jak może znieść tyle występków i różnych zbrodni, i nie karze ich – odpowiedział mi Pan: Na ukaranie mam wieczność, a teraz przedłużam im czas miłosierdzia, ale biada im, jeżeli nie poznają czasu nawiedzenia Mego. Córko Moja, sekretarko Mojego miłosierdzia, nie tylko cię obowiązuje pisanie i głoszenie o Moim miłosierdziu, ale wypraszaj im łaskę, aby i oni uwielbili Moje miłosierdzie."

Przymierze z ludźmi spoza Narodu Wybranego:

"Dziś sprowadź Mi pogan i tych, którzy Mnie jeszcze nie znają, i o nich myślałem w gorzkiej swej męce, a przyszła ich gorliwość pocieszyła serce Moje. Zanurz ich w morzu miłosierdzia Mojego."

O kapłanach:

"Pan Jezus bardzo broni swoich zastępców na ziemi. Jak bardzo jest z nimi złączony, a ich zdanie każe mi przekładać nad swoje. Poznałam ich wielką zażyłość: pomiędzy Jezusem a kapłanem. Co kapłan powie, Jezus tego broni i często się do jego życzeń zastosowuje, a nieraz uzależnia od zdania jego swój stosunek z duszą. W łaskach szczególnych poznałam to bardzo dobrze – jak daleko żeś się podzielił władzą i tajemnicą z nimi, o Jezu, więcej niż z aniołami."

O popełnianiu błędów:

"Walczyć muszę z wielu błędami, przecież wiem, że sama walka nikogo nie poniża, ale tchórzliwość i upadek."

O relacji Miłosierdzia Bożego do Ufności:

"Im dusza pragnie na sobie doznać większego miłosierdzia Bożego, niech się zbliża do Boga z wielką ufnością, a jeżeli jej ufność w Bogu będzie bez granic, to i miłosierdzie Boże będzie dla niej bez granic."

O niezmienności uczuć Jezusa wobec ludzi

"Jednak ponad wszystko ufam Tobie, Jezu, boś niezmienny."

O przesadzie w skromności:

"W nadmiernej gorliwości przedstawiłam się nieraz przełożonym taką, jaką w rzeczywistości nie byłam, i o takich nędzach pojęcia nawet nie miałam. Jednak po niedługim czasie Jezus dał mi poznać, że pokora jest tylko prawdą."

O cierpliwości:

"Poznałam, że największa potęga jest ukryta w cierpliwości. Widzę, że cierpliwość zawsze wiedzie do zwycięstwa, choć nie zaraz, ale to zwycięstwo pokaże się po latach."

O działaniu świętego w niebie:

"Gdy stanę u stóp Twego tronu. Nie zapomnę o tobie, biedna ziemio, choć czuję, że cała natychmiast zatonę w Bogu, jako w oceanie szczęścia; lecz nie będzie mi to przeszkodą wrócić na ziemię i dodawać odwagi duszom, i zachęcać je do ufności w miłosierdzie Boże. Owszem, to zatopienie w Bogu da mi możność nieograniczoną działania."

O tym, na czym polega miłowanie nieprzyjaciół:

"Uczennico Moja, miej wielką miłość do tych, którzy ci zadają cierpienie, czyń dobrze tym, którzy cię nienawidzą. – Odpowiedziałam: O mój Mistrzu, przecież Ty widzisz, że nie mam uczucia miłości dla nich, i to mnie martwi. – Jezus mi odpowiedział: Uczucie nie zawsze jest w twej mocy; poznasz po tym, czy masz miłość, jeżeli po doznanych przykrościach i przeciwnościach nie tracisz spokoju, ale modlisz się za tych, od których doznałaś cierpienia, i życzysz im dobrze."

O czynieniu dobra:

"Wiedz o tym, że cokolwiek dobrego uczynisz jakiejkolwiek duszy, przyjmuję jakobyś Mnie samemu to uczyniła."

Chyba jedyny na świecie tak szczegółowy zapis wizji osoby, która została przez Kościół uznana za świętą. Oczywiście, możemy tutaj utyskiwać, że to Jan Paweł II kanonizował rodaczkę, ale jednak nie zrobił tego samodzielnie jakimś dekretem, a też i ogromna ilość świętych, dajmy na to z Włoch, też została kanonizowana w podobnym trybie.

Czasami można się zastanawiać czy mamy...

Dobra książka, choć zbyt zachowawcza w próbach precyzowania wyróżników Stylu Zakopiańskiego i prób klasyfikacji ich różnych odmian. Ale tego nie zrobił nikt od czasu Matlakowskiego "Budownictwa Ludowego na Podhalu" (to jeszcze przed Stylem...) i Witkiewicza "Stylu Zakopiańskiego - ciesielstwa" :) No i Kovats coś podobnego chyba zrobił, ale jego pracy nie udało mi się zdobyć, a zresztą on nie rozumiał w pełni Stylu i dopuszczał naleciałości tyrolskie.

Zaletą tej pracy jest analiza tego, co Witkiewicz uważałby za Styl Zakopiański, a więc coś, co stanowi Sztukę budowania w opozycji do mechanicznie powtarzanych motywów, które znamionują tandetę. Jest to szczególnie trudny wyróżnik do określania tego, co jest "stylowe", a co jest tylko naśladownictwem. Wydaje się, że chodzi o umiejętność komponowania form ludowych w nowe rozwiązania, z poszanowaniem ich kontekstu (to np. na przykładzie ornamentyki, którą niewtajemniczeni stosowali w sposób nieadekwatny do ludowych zwyczajów).

Dobra książka, choć zbyt zachowawcza w próbach precyzowania wyróżników Stylu Zakopiańskiego i prób klasyfikacji ich różnych odmian. Ale tego nie zrobił nikt od czasu Matlakowskiego "Budownictwa Ludowego na Podhalu" (to jeszcze przed Stylem...) i Witkiewicza "Stylu Zakopiańskiego - ciesielstwa" :) No i Kovats coś podobnego chyba zrobił, ale jego pracy nie udało mi się...

Przyjemne czytadełko, fajnie osadzone w realiach górskich Karkonoszy - bardzo fajna jest widoczna osobista więź autora z tymi górami - można powiedzieć jest to książka szczególnie dedykowana dla osób, które lubią góry i które znajdą tu wiele ciekawostek, w szczególności natury historycznej, choć nie tylko.

Po lekturze poprzedzającej tę książkę, która obejmowała m.in. Franka Herberta czy chociażby Sapkowskiego, początkowo uderza pewna naiwność zawiązywania wątków, konstruowania intryg, ukazywania doktora Węglorza stale w podskakującej postaci, czy trochę "końskiego" prowadzenia dialogów damsko-męskich, ale nie wpływa to znacząco na przyjemność czytania, może nawet wręcz przeciwnie, choć trochę to utrudnia "zanurzenie" w przedstawianym świecie.

Akcja końcówki toczy się natomiast całkiem sprawnie, emocjonująco, i nie można mieć do niej żadnych zarzutów.

Przyjemne czytadełko, fajnie osadzone w realiach górskich Karkonoszy - bardzo fajna jest widoczna osobista więź autora z tymi górami - można powiedzieć jest to książka szczególnie dedykowana dla osób, które lubią góry i które znajdą tu wiele ciekawostek, w szczególności natury historycznej, choć nie tylko.

Po lekturze poprzedzającej tę książkę, która obejmowała m.in....