Skończyłam. Zastygłam w stuporze, nie mogę wykrztusić słowa. Pozostało mi tylko przyciągnięcie tej książki mocno do siebie i przytulenie jej. Jestem tak zaskoczona, wywiedziona w pole, że nawet nie wiem jak to opisać, by jednocześnie zbyt wiele wam nie zdradzić. Z drugiej strony chcę coś na gorąco o niej napisać. Poszukiwany ukochany, bo o niej mowa, to książka, którą grono osób pewnie porzuci po kilkudziesięciu stronach. Dobrze czytacie. Jest pokręcona, dość szalona, a czytelnik właściwie nie wie gdzie będzie ten romans i pomiędzy którymi z bohaterów miałby dopatrywać się przyciągania. Są trzy kobiety - Jane, Miranda oraz Siobhan i tylko jeden mężczyzna - Joseph Carter. Czas akcji? Walentynki, wypełnione po brzegi restauracje i smutne oczekiwanie na ukochanego, który się nie pojawia. Gdy wczytałam się w relacje panujące pomiędzy bohaterami, postać męska zaczęła mnie mocno irytować. Joseph wydał mi się nieszczery i jakiś bezbarwny. Stwierdziłam nawet, że to książka dobra jako komedia romantyczna, ale jednak nie taka jak to do czego zdążyła przyzwyczaić nas Beth O'Leary. Jej książki są pełne ciepła, magnetyzmu i wzajemnego przyciągania pomiędzy bohaterami. Nie brakuje im też wątków społecznych. Czytałam dalej i nagle... Pojawił się taki fragment, zaledwie jedno zdanie, które sprawiło, że wszystkie zapadki wskoczyły na swoje miejsce i nagle z siłą młota uderzyły we mnie emocje, pulsujące uczucie rodzące się między bohaterami i przede wszystkim zrozumienie. Nie pamiętam, żeby któremuś autorowi udało się mnie aż tak wywieść w pole i po prostu pozostawić z otworzoną ze zdziwienia buzią, a jednocześnie sercem oblanym ciepłą melasą. To książka w sam raz na nadchodzące Walentynki. Pozwólcie się jej porwać, niech autorka was też zaskoczy, niech pokaże wam, że ma świeże i zupełnie inne pomysły na romanse. Czegoś takiego jeszcze nie czytałam.